VAKIA SURESİNDEKİ TENKÎR SIYGASINA DAİR SEMANTİK BİR DEĞERLENDİRME

Tenkîr üslubu ilmi meânide büyük bir önem taşımaktadır. Tenkîr konusunu, Klasik dilbilimciler nahiv ilminin altında değerlendirirken, modern dilbilimciler, sarf ilminin en önemli konuları arasında sınıflandırmaktadırlar. Modern dilbilimcilere göre, fiil çekimleri, lâzım ve müştak fiiller sarfın alanına ait olduğu gibi tenkîr konusu da sarf alanına aittir. Bu çalışmanın başlıca amacı, Vakıa suresi çerçevesinde tenkîr üslubunun özelliklerini bilirtmiştir. Aynı zamanda bu çalışma ile şu sorulara da cevap vermeye çalışılmıştır: Vâkıa suresinde tenkîr sıygasının ana anlamı nedir? Bu sıyga hani bağlamda kullanılmıştır ve tenkîrin diğer anlamları nedir? Ayrıca tenkîr üslubu, Vakıa suresinin konularına nasıl bir uyum sağlamıştır? Bu sorulara cevap bulmak amacı ile Vakıa suresinin konularına göre tenkîr sıygaları incelenmiş ve hangi anlamları ifade ettiği tespit edilmeye çalışılmıştır.

The Semantics of Indefinite Articles in Surat Al-Waqia

 Linguistically, the use of indefinite articles in the Arabic language is considered one of the most important subjects in Semantics and has received a lot of attention. The classic Arab scholars deemed indefinite articles as a matter of grammatical prose and they mentioned its rules. However, Modern linguists considered it as a morphological matter, in which they classify derivatives, verbs division, definiteness, transitivity, declension and conjugation as a morphological subjects. This research aims to highlight the aesthetic nature of indefinite articles in Surat Al-Waqia, and aims to deal with this issue by answering these questions: What are the basic indefinite’s semantics in Surat Al-Waqia and in which context is it used?, What is the subsidiary semantic of the basic one?, Is the indefinite article served in Surat Al-Waqia’s subject?. To answer these questions, this study will try to determine the indefinite article in this Surat in its different subjects and adapting these semantics.

___

  • - عبد الرحيم، عبد الجليل، لغة القرآن الكريم، الأردن، دار المنار، 1981.
  • - العلوي، يحيى بن حمزة بن علي بن إبراهيم، الطراز المتضمن لأسرار البلاغة وعلوم حقائق الإعجاز، المكتبة العصريّة، مصر، 1914.
  • - الفراء، أبو زكريا يحيى بن زياد، معاني القرﺁن، تحقيق. أحمد يوسف نجاتي ومحمد علي النجار، دار صادر، بيروت، 1980.
  • - الفراهيدي، أبو عبد الرحمن الخليل بن أحمد، العين، ت. مهدي المخزومي وإبراهيم السامرّائي، دار الشؤون الثقافيّة، بغداد، 1986.
  • - فيود، بسيوني عبد الفتاح، علم المعاني، مؤسسة المختار، القاهرة، 1998.
  • - القزويني، جلال الدين محمد بن عبد الرحمن بن عمر، الايضاح في علوم البلاغة، ت. محمد عبد المنعم خفاجي، الشركة العالميّة للكتاب، بيروت، 1989.
  • - قطب، سيّد ابراهيم، في ظلال القرآن، دار الشروق، بيروت- القاهرة، 1412 ھ.