Mikro öğretimin öğretmenlik meslek bilgi ve becerilerinin kazanılmasına etkisi

Bu çalısmanın amacı, ögretmen adaylarına ögretmenlik bilgi ve becerilerinin kazandırılmasında mikro-ögretimin etkisini arastırmaktır. Arastırma, tek gruplu öntest-sontest modeli türünde deneysel bir çalısmadır. Arastırma, MKÜ Egitim Fakültesi İlkögretim Bölümü ikinci sınıfında okuyan toplam 136 ögrenciden random yöntemiyle seçilen 50 ögrenci üzerinde yürütülmüstür. Mikro-ögretim yapan 50 adaydan 35’nin sunuları videoya kaydedilerek izlettirilmis ve gerekli dönütler verilmistir. Aynı gruba ikinci kez mikro-ögretim yapma fırsatı verilerek birinci ve ikinci mikro-ögretim sonuçları karsılastırılmıstır. Veri toplama araçları olarak 33 yeterlik maddesinden olusan bir degerlendirme formu ile açık uçlu sorulardan olusan bir anket kullanılmıstır. Verilerin analizinde yüzde, aritmetik ortalama, standart sapma ve esli gruplar t testinden yararlanılmıstır. Arastırma sonunda, adayların ikinci mikro-ögretim uygulamalarında ögretmenlik meslegiyle ilgili olarak edindikleri bilgi ve becerileri uygulamada daha basarılı oldukları gözlenmistir. Ayrıca, mikro-ögretimin adayların ögretmenlik meslegini sevmelerine büyük katkı sagladıgı belirlenmistir.

The effect of micro teaching on teachers' gaining of knowledge and skills

The purpose of this study is to investigate the effectiveness of micro-teaching in helping student teachers gain teaching knowledge and skills. The study is a pretest-posttest, one group experimental research. Participating 50 subjects were randomly selected among the 136 secondyear Preliminary School department students in Mustafa Kemal University, Faculty of Education. Among the 50 subjects who received micro-teaching, 35 participants’ presentations were recorded. These subjects watched the video and received feedback. Then they were given a second chance in micro-teaching. The results from the first and the second micro-teaching were compared. Data collection was achieved through a questionnaire consisting open-ended questions where likert scale with 33 competency items was used. In data analysis, percentage, mean value, standard deviation, and paired t tests were used. In the second micro-teaching application, the subjects were more successful in applying teaching knowledge and skills in practice and they liked teaching profession more.

PDF

___

Adler, S. & Goodman J. (1986). “Critical theory as a fundation of methoods courses”. Journal of Teacher Education. 7(4).
Alkan, C. (1984). Egitim Teknolojisi. Ankara: Asama Matbaacılık Sanayii
Allen, D.W. (1980). “Micro-teaching. personel review”. British Journal of Teacher Education. 6 (2).
Avalos, B. (2000). “Policies for teacher in developing countries”. International Journal of Educational Research. 33.451-452.
Balcı, A. (2000). Sosyal Bilimlerde Arastırma-Yöntem, Teknik ve İlkeler (5. Baskı). Ankara. Pegem Akademi Yayıncılık.
Bayraktutar, E. (1982). Mikro-Ögretim Yöntemi ve Uygulaması. Yayınlanmamıs Asistanlık Tezi. Ankara: Kız Teknik Yüksek Ögretmen Okulu.
Bayraktutar, E. (1994). “Ögretmen Egitiminde Çagdas Bir Yaklasım Olarak Mikro-Ogretim Yöntemi Üzerine Bir Arastırma”. I. Egitim Bilimleri Kongresi Cilt I. Adana: Ç.Ü. Egitim Fakültesi Yayınları.
Baytekin, Ç. (1972). “Mikro-Ögretim Metodunun Gelistirilmesi”. Yayınlanmamıs Yüksek Lisans Semineri. Ankara: A.Ü. Egitim Fakültesi.
Çakır, Ö. & Aksan, Y. (1992). “Yabancı Dil Ögretmeni Yetistirmede Mikro-Ögretimin Rolü-Bir Model”. Ankara: H.Ü. Egitim Fakültesi Dergisi, 7.
Çakır, Ö. (2000). “Ögretmen Yetistirmede Teoriyi Pratige Baglayan Mikro-Ögretimin Türkiye’deki Üç Üniversitede Durumu”. Ankara: H.Ü. Egitim Fakültesi Dergisi, 18.
Deniz, L. (1993). “Mikro-ögretim”. M.Ü. Atatürk Egitim Fakültesi, Egitim Bilimleri Dergisi 5, İstanbul.
Goodman, J. (1986). “Universty education courses and the professianal preparition of teachers”. Teaching and Teacher Education, 12 (2).
Hacıoglu, F. & Alkan, C. (1997). Ögretmenlik Uygulamaları. Alkım Yayınevi. İstanbul.
Külahçı, S.G. (1994). “Mikro-ögretimde Fırat Üniversitesi Teknik Egitim Fakültesi Deneyimi II. Degerlendirme”. Egitim ve Bilim. 18 (92).
Küçükahmet, L. (2000). Ögretimde Planlama ve Degerlendirme. Ankara: Nobel Yayın Dagıtım.
Lanier, J.E. & Little, J.W. (1986). “Research in teacher education”. In M.C Wittrock (Ed.) Handbook of Research on Teaching. New York: Macmillian.
Meral, M. A. & Zerayak, E. (1999). “Ögretmen Yetistirmede MikroÖgretim” 4. Ulusal Egitim Bilimleri Kongresi. Eskisehir: Anadolu Üniversitesi.
Roos, E.W. & Hannay, L.M. (1986). “Towards a critical theory of reflective inquiry”. Journal of Teacher Education. 37(4). 9-15.
Selçuk, Z. (2000). Okul Deneyimi ve Uygulama. Ankara: Nobel Yayın Dagıtım.
Struyk, L.R. & McCoy, L.H. (1996).” Pre-service teachers use of videotape for self-evaluation”. Clearing House 09/93 Volume, 67.
Tobias, S. (1979). “Anxiety research in educational psychology”. Journal of Educational Psychology, 71.
Wallace, M. (1979). “Micro teaching: skills and strategies”. Holden, S. (Ed.) Teacher Training. London: Modern English Publication
YÖK/Dünya Bankası. (1998). Hizmet Öncesi Ögretmen Egitimi. Ankara: Ögretmen Egitimi Yayınları.