Kurumsal güvencelerin işlevsizlik kavşağındaki demokrasi: Türkiye

Demokratik sistem için kurumsallasma önemlidir. Ancak kurumsallasmanın belli düzeyde gerçeklesmis olması bütün sorunların çözümü için her zaman yeterli olmayabilir. Türkiye’de belli düzeydeki demokratik kurumsallasmaya karsın sistem bazen sorun çözümünde islevsiz kalabilmektedir. lk bakısta sorunlar kurumsal nitelikli gözükmektedir. Her yeni anayasa yapılısında eski dönemde aksayan durumlar kurumsal açıdan yeniden düzenlenmektedir. Ama, siyasal sistemin islevselligi istenilen düzeyde saglanamamaktadır. Çalısmamızda bu durumun nedenleri arastırılmıstır. Siyasal sistemin kurumsal açıdan belli bir yeterlilige kavustugu ülkemizde sistemin islevsel olamayısının iki nedeni bulunmaktadır: kültürel nedenler, demokrasiye pozitivist bakıs ve siyasalın farklı algılanısı.

The reasons for mal-functionality of institutional assurance in Turkish democracy

It is important for the democratic system institutionalization. However, certain levels of corporate activity has been carried out to solve all the problems may not always be sufficient. Certain level of democratic system in Turkey against the institutional problems in the solution sometimes can be nonfunctional. At first glance, seems to qualified institutional problems. In each constitutional change, limping sides of ex-constitution rearranged regarding democratic institutions. But, functioning of political system has not been yet ensured on a desired level. This study aims to search the reasons for such problems. Political system has reached to a considerable sufficiency regarding institution however there are two reasons for mal-functioning of the system: firstly cultural reasons, secondly positivist view of democracy and different perception of political.

PDF

___

Aldıkaçtı, O. (1982). Anayasa Hukukumuzun Gelismesi ve 1961 Anayasası. İstanbul: İHF Yayınları.
Arslan, Z. (2003). “Liberal Demokrasilerin Zor Zaman Krizi ve İfade Özgürlügü”. Liberal Düsünce, 32: 25-40.
Barber, B. (1995). Güçlü Demokrasi. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Barry, B. (1978). Sociologists, Economists, and Democracy. Chicago: University of Chicago Press.
Cheema, S. G. (2005). Building Democratic Institutions: Governance Reform in Developing Countries, Bloomfield. CT, USA: Kumarian Press.
Dahl, R. A. (2001). Demokrasi Üstüne.Ankara: Phoenix.
Diamond, L. (1993). Political Culture and Democracy in Developing Countries. Boulder, CO: Lynne Rienner.
Erdogan, M. (2001). Türkiye’de Anayasalar ve Siyaset. Ankara: Liberte.
Femia, J. (1994). “Political Culture”. (Eds. Outhwaite, W. ve Bottomore, T.), The Blackwell Dictionary of the Twentieth-Century Social Thought, Oxford: Blackwell: 475-77.
Garcia-Rivero, C. Kotze, H. ve Toit, P. D. (2002). “Political Culture and Democracy: The South African Case”. Politicon, 29/2: 163-181.
Gibson, J. L. Duch, R. M.ve Tedin, K. L. (1992). “Democratic Values and the Transformation of the Soviet Union”. The Journal of Politics, 54/2: 329-71.
Gözübüyük, A. S. (1986). Anayasa Hukuku. Ankara: S Yayınları.
Hay, W. A. (2005). “What is Democracy? Liberal Institutions and Stability in Changing Societies”. www.fpri.org/orbis/5001/hay.institutionsstabilitychangingsocieties.pdf/25.06.2007.
Huntington, S. P. (1968). Political Order in Changing Societies. New Haven, CT: Yale University.
Huntington, S. P. (1995a). “Demokrasinin Üçüncü Dalgası”. (Eds. Diamond, L. ve Platner, M. F.), Demokrasinin Küresel Yükselisi. Ankara: Yetkin: 31-52.
Huntington, S. P. (1995b). Medeniyetler Çatısması. Ankara: Vadi Yayınları.
Inglehart, R. (1988). The Renaissance of Political Culture. The American Political Science Review, 82/4: 1203-30.
Kalaycıoglu, E. (1995). “Türkiye’de Siyasal Kültür ve Demokrasi”. (Ed. Özbudun, E. Kalaycıoglu, E. & Köker, L.). Türkiye’de Demokratik Siyasal Kültür. Ankara: TDV: 43- 69.
Kara-İncioglu, N. (2000). “Türkiye’de Çok Partili Sisteme Geçis ve Demokrasi Sorunları”. (Ed. Kalaycıoglu, E. & Sarıbay, A. Y.). Türkiye’de Politik Degisim ve Modernlesme, İstanbul: Alfa. 205-15.
Karadag, A. & Göktolga, O. (2009). Political Regime Debates in Turkey: Is it Regime Question or Not? Electronic Journal of Social Sciences. 8 (28), 237-61.
Keskin, F. (1998). Seyla Benhabib ile Söylesi. Cogito, 15: 132-40.
Keyman, F. E. (2000). Türkiye ve Radikal Demokrasi. İstanbul: Alfa Yayınları.
Khare, R. S. (1985). Culture and Democracy. Boston, New York, London: University Press of America.
Koçak, C. (1997) “Siyasal Tarih 1923-1950”. (Ed. Aksin, S.). Türkiye Tarihi 4/Çagdas Türkiye, İstanbul: Cem: 85-173.
Lehman, E. W. (1972). “On the Concept of Political Culture: A Theoretical Reassessment”. Social Forces, 50/3: 361-70.
Levit, B. (2005). “Political Culture and the Science of Politics”. Latin American Research Review, 40/3: 365-76.
Lıpset, S. M. (1986). Siyasal İnsan. Ankara: Teori. Lipset, S. M. (1990). “The Centrality of Political Culture”. Journal of Democracy, 1/4: 80-3.
Merelman, R. M. (1991). Partial Visions: Culture and Politics in Britain, Canada and the United States, Madison: University of Wisconsin Press.
Montesquıeu (1998). Kanunların Ruhu Üzerine I. İstanbul: TDY.
Oktay, C. (2003). Siyaset Bilimi İncelemeleri İstanbul: Alfa Yayınları.
Özbudun, E. (1989). Türk Anayasa Hukuku. Ankara: Yetkin Yayınları.
Özbudun, E. (1990). “Türkiye’de Siyasal ve Kültürel Demokrasi”. (Ed. Erkan, H.). Türkiye’de Demokrasi ve Demokrasi Kültürünün Gelismesi, İzmir: TDV: 60-69.
Özlem, D. (2002). “Türkiye’de Pozitivizm ve Siyaset”. (Ed. Kocabasoglu, U.). Modern Türkiye’de Siyasi Düsünce/Modernlesme ve Batıcılık, İstanbul: İletisim Yayınları: 452-64.
Przeworski, A. et. al. (1995). Sustainable Democracy. Cambridge: Cambridge University Press.
Putnam, R. D. Leonardi, R. Nanetti, R. Y. ve Pavoncello, F. (1983). Explaining Institutional Success: The Case of Italian Regional Government. The American Political Science Review, 77/1: 55-74.
Putnam, R. D. (1993). Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy. Princeton, NJ: Princeton University Press.
Pye, L. W. ve Verba, S. (1965). Political Culture and Political Development. Princeton: Princeton University Press.
Rice, T. W. ve Feldman, J. L. (1997). “Civic Culture and Democracy From Europe to America”. The Journal of Politics, 59/4: 1143-72.
Rustow, D. A. (1970). “Transitions to Democracy: Toward a Dynamic Model”. Comparative Politics, 2: 337-363.
Sarıbay, A. Y. (2000a). Global Bir Bakısla Politik Sosyoloji. İstanbul: Alfa Yayınları.
Sarıbay, A. Y. (2000b). Kamusal Alan, Diyalojik Demokrasi ve Sivil tiraz. İstanbul: Alfa Yayınları.
Schmıtter, P. C. ve Karl, T. L. (1993). “Demokrasi Nedir…Ne Degildir?”. (Ed. Yayla, A.), Sosyal&Siyasal Teori. Ankara: Siyasal Kitabevi: 3-15.
Soysal, M. (1987). Anayasanın Anlamı .stanbul: Gerçek Yayınları.
Soysal, M. (2006). “Oydasmanın Konusu”. Cumhuriyet (22 Aralık 2006).
Street, J. (1994). Political Culture- From Civic Culture to Mass Culture. British Journal of Political Science, 24/1: 95-113.
Tanıyıcı, S. (2005). “Türkiye’de Siyasal Kültür ve Demokrasi”. (Ed. Bakan, S. Küçük, A. & Karadag, A.). 21. Yüzyılın Esiginde Türkiye’de Siyasal Hayat Cilt 1. İstanbul: Alfa-Aktüel: 591-600.
Teorell, J. (2002). “Political Culture and Democracy in Post-Communist Russia: A Tale of Three Regions”. www.cerc.unimelb.edu.au/publications/pdf/20.06.2007.
Therborn, G. (1995). “Reviewed Works: Political Culture and Democracy in Developing Countries, by Larry Diamond”. Contemporary Sociology, 24/3: 350-51.
Toker, N. Ve Tekin, S. (2002). “Batıcı Siyasi Düsüncenin Karakteristikleri ve Evreleri”. (Ed. Kocabasoglu, U.). Modern Türkiye’de Siyasi Düsünce/Modernlesme ve Batıcılık, İstanbul: İletisim: 82-106.
Turan, İ. (1986). “Stages of Political Development in the Turkish Republic”. (Ed. Özbudun, E.), Perspectives on Democracy in Turkey, Ankara: Turkish Political Science Association: 59-112.
Warren, M. E. (2002). “What can Democratic Participation Mean Today?”. Political Theory, 30/5: 677-701.
Williams, R. (1989). Resources of Hope: Culture, Democracy, Socialism, London: Verso.
Yılmaz, A. (2000). Modern Demokrasi. Ankara: Yeni Türkiye Yayınları.