KAYNAŞTIRMA UYGULAMALARINI BAŞARIYA ULAŞTIRAN ETMENLER

Kaynaştırma özel eğitime ihtiyaç duyan çocukların fiziksel, sosyal ve psikolojik gelişimleri için toplumdan izole edilmelerinin önüne geçmeyi ve çevreleriyle bir bütünlük kurmalarına katkı sağlamayı hedefleyen bir uygulamadır. Bu çocukların akranlarıyla aynı ortamda eğitim alarak kaynaşmaları ancak çağdaş dönemde uygulanmaya başlanmış geç kalınan bir pratiktir. Özellikle batı dünyasında hakim olan tek tip uygulama, değerlendirme, eğitim yaklaşımı, değişmeyen müfredat fikri ancak ‘‘insan’’ denilen varlığın tek tip olmadığı düşüncesiyle ve bunun kabûl edilmesiyle değişmeye başlamıştır. Özel eğitimde ‘‘özel’’ olan nedir? Sadece öğrenci mi özeldir? Kaynaştırma uygulamaları öğrenciye en fazla nasıl yarar sağlayabilir? Öğrenci mi okula yoksa okul mu öğrenciye uyum sağlamalıdır? Bireysel farklılıklar eğitim alma hakkını kısıtlayabilir mi? soruları söz konusu değişimin birer yansımalarıdır. Bu ve benzer sorulara verilecek yanıtlar ise bir kaynaştırma uygulamasını başarılı kılan faktörlerle doğrudan ya da dolaylı olarak ilişkilidir. Bu çalışmada öncelikle özel eğitimin ve kaynaştırma uygulamalarının ne anlama geldiği açıklanacak daha sonra bir kaynaştırma uygulamasını başarılı kılan unsurların ne olduğu tartışılacaktır.

Anahtar Kelimeler:

Kaynaştırma, Özel Eğitim, Başarılı, Farklılık., Kaynaştırma, Özel Eğitim, Başarılı, Farklılık.

THE KEY ELEMENTS OF SUCCESSFUL INCLUSIVE EDUCATION

Inclusion is a practice that aims to prevent the isolation of children in need of special education from the society for their physical, social and psychological development and to contribute to their integration with their environment. It is a late practice for these children to get acquainted with their peers by receiving education in the same class, which has just been implemented in the contemporary period. The idea of a standardized application, evaluation, educational approach and unchanging curriculum, which dominates especially in the western world, started to change only with the idea that the entity called "human" was not standardized, and with the acceptance of this. What is "special" in special education? Is only a student special? How can students benefit mostly from inclusion practices? Should the student adapt to the school or should the school adapt to the student? Can individual differences limit the right to education? The answers to these and similar questions are directly or indirectly related to the factors that make an inclusion practice successful. In this paper, first of all, the meaning of special education and inclusion practices will be explained and then the factors that make an inclusion practice successful will be discussed.

Keywords:

Inclusion, Special Education, Successful, Difference, Inclusion, Special Education, Successful, Difference,

PDF

___

Barik, N. (2018). Special Education. Bhubaneswar: D.D.C.E Utkal University.
Bulu, B., & Hotaman, D. (2020). ‘‘Kaynaştırma Eğitimi: Gelişimi, Yararları, Karşılaşılan Sorunlar ve Fırsat Eşitliği Bağlamında Programların İncelenmesi’’. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi , 13 (71), s. 715-723.
Cook, L., & Friend, M. (2010). ‘‘The state of the art of colllaboration on behalf of students with disabilities. Journal of Educational and Psychological’’,. Journal of Educational and Psychological Consultation , 20, s. 1-8.
Çetin, O. U., & Özdemir, M. (2019). ‘‘Postmodernizmin Eğitim Yönetimindeki İzlerinin Fenwick English Üzerinden Değerlendirilmesi’’. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi , 52 (2), s. 547-575.
Farrell, M. (2009). Foundations of Special Education: An Introduction. United Kingdom: Blackwell Publishing.
Gearheart, B. R., & Weishahn, M. (1996). The Exceptional Student in The Regular Classroom. New Jersey: Prentice Hall.
Gürkan, M. (Dü.). (2010). Okullarımızda Neden Niçin Nasıl Kaynaştırma Yönetici, Öğretmen ve Aile Kılavuzu. Ankara: MEB Özel Eğitim Rehberlik ve Danışma Hizmetleri Genel Müdürlüğü.
Harrington, S. A. (1997). ‘‘Full Inclusion for Students with Learning Disabilities: A Review of the Evidence’’. The School Community , 7 (1), s. 63-71.
Kargın, T. (2004). ‘‘Baş Makale: Kaynaştırma: Tanımı, Gelişimi ve İlkeleri’’. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi , 2 (5), s. 1-19.
Kırcaali-İftar, G. (1998). ‘‘Özel Gereksinimli Bireyler ve Özel Eğitim’’. AÖF Özel Eğitim. içinde Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Kirschner, S. R. (2015). Inclusive Education. W. G. Scarlett (Dü.) içinde, Sage Encyclopedia of Classroom Management. Kumar, D. Special Education. Phagwara: USI Publications.
Mag, A. G., Sinfield, S., & Burns, T. (2017). ‘‘The benefits of inclusive education: new challenges for university teachers’’. MATEC Web of Conferences 121 , abstract.
Mangal, S. K., & Mangal, S. (2019). Creating an Inclusive School. Delhi: Rajkamal Electric Press. Matthew, S. J. (2018). Implementing Inclusive Education. United Kingdom: Institue of Development Studies.
MEB. (2010). İlköğretim Okullarındaki Kaynaştırma Uygulamalarının Değerlendirilmesi, . Ankara: Milli Eğitim Basımevi.
MEB. (2006). Özel Eğitim Hizmetleri Tanıtım El Kitabı. Ankara: Özel Eğitim Rehberlik ve Danışma Hizmetleri Genel Müdürlüğü.
MEB. (2006). Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.
MEB. (2018). Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği. Resmi Gazete.
Nal, A., & Tüzün, I. (Dü). (2011). Türkiye’de Kaynaştırma/Bütünleştirme Yoluyla Eğitimin Durumu (Kaynaştırma/Bütünleştirmenin Etkililiğini Artırmak İçin Politika ve Uygulama Önerileri Projesi),. Sabancı Vakfı & Tohum Türkiye Otizm Erken Tanı ve Eğitim Vakfı.
Odom, S. L. (2016). ‘‘The Role of Theory in Early Childhood Special Education and a Early Intervention’’. B. Reichow, B. A. Boyd, E. E. Barton, & S. L. Odom (Dü) içinde, Handbook of Early Childhood. Switzerland: Springer International Publishing.
Özyürek, M. (2019). ‘‘Özel Eğitime Muhtaç Çocuklar ve Eğitimleri’’,. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi , 16 (1), s. 17-26.
Poorman, C. (1980). ‘‘Mainstreaming in reverse with a special friend’’. Teaching Exceptional Children , 12 (4), s. 136-142.
Sucuoğlu, B., & Kargın, T. (2014). İlköğretim’de Kaynaştırma Uygulamaları. Ankara: Kök Yayıncılık.
Yazıcıoğlu, T. (2018). ‘‘Kaynaştırma Uygulamalarının Tarihsel Süreci ve Türkiye’de Uygulanan Kaynaştırma Modelleri’’. Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi SBE Dergisi , 1 (8), s. 92-110.