Masiflerin, tâli kuşaklariyle birlikte Ortotektonik Bölgenin, Paratektonik Bölgenin kendilerine vergili çökelme devreleri, yapı özellikleri, volkanik gösterileri, yapısal şekilleri, yeraltı servetleri ve farklı manzaraları vardır. Hakikî jeosenklinalden (öjeosenklinal) miojeosenklinale (Kenar Çukuru) geçiş zonu fliş fasicsinde Üst Kretase-Paleosenin bir kabartısıdır. Ancak bu kabartı doğuda yüzeyde görülmez ve belki de dardır; batıda ise aralı ve kademeli, mostraya çıkmış antiklinal yapıların vücuda getirdiği geniş bir kuşak halindedir. Yapı alçaltılarına, eşiklerle birbirinden ayrılmış Neojen dolgulariyle sıralama ovalar yerleşmiştir. Doğu ve Güneydoğu Anadolu'nun lonjitüdinal orojenik kuşaklan olan Kenar Kıvrımları, Iranid, Torid, Anatolid ile bunlarda ayırtlanmış bulunan kıvrım, fay, şariyaj, Tektonik Haritasında takdim olunmuştur.

The broad structural regions, such as eugeosynclinal region, miogeosynclinal region, together with the former's secondary orogenetic belts and massifs, are known through their stratigraphic peculiarities, magmatic evolution, structural setup, underground resources and physiographic traits. The tectonic divide between eugeosyncline and miogeosyncline is induced through geanticline of Upper Cretaceous - Paleocene, which is exposed in the west, but deduced through a lagoonal trend to the northeast of Siirt, and further east a line connecting Hakkari to Salaran Mountain, where an interfingering of the sediments of each environment is observed. The intersections of a syncline with an axial low made wide depressions that became filled with younger deposits, and at least leveled off as plains (ova). The Tectonic Map shows the locations and the names of the eugeosyncline; namely, from north to south: Anatolids, Taurids, Iranids; the massifs; the miogeosyncline boundaries; and the main folds, faults and overthrusts.