Divan edebiyatının temel yapısını, âşığın maşuka olan aşkı oluşturmaktadır. Bu bağlamda alışılagelen klâsik bir aşk anlayışı vardır:  Sevgili naz yapar ve âşık onun nazını çeker. Ancak bazı şairlerin eserlerinde aşığın sevgiliyi istememesi ve ondan yüz çevirmesi söz konusu olabilir. Alışkanlıklara aykırı olan bu husus, İran edebiyatında Vâsûht Mektebi adı ile anılan şiir tarzında ana tema olarak işlenmektedir. Vâsûht, Farsçada ‘yüz çevirme’ anlamındadır. Bu çalışmada söz konusu mektebin ortaya çıkışı, ünlü temsilcileri ve belli başlı özellikleri, genel hatları ile ele alınacak ve onun Türk edebiyatındaki yansımaları ve işlenişi incelenecektir.