Bilimsel natüralizmin aşırı biçiminin sözde savunucusu olan Quine, tam anlamıyla pragmatizminden doğrudan gelen son derece kapsayıcı bir bilim anlayışına sahiptir. İlk bakışta son derece natüralizme aykırı gibi gözüken varlık iddialarını bile “ontolojik olarak izin verilen varlıklar” olarak değerlendirip, onları önsel olarak reddetmekten kaçınması, doğrudan onun kapsamlı ampirizminden kaynaklanmaktadır. Bilimsel parapsikoloji veya başka bir adla anomalistik psikoloji bile, pek olası olmasa da bir oksimoron değildir. Doğal olanı tanımlamak, belirlemek ve araştırmak en geniş anlamda bilimlerin alanına girer. Hiç kimsenin kehanet gücüne sahip olmadığı göz önüne alındığında, neyin doğal olduğu liberal natüralizm tarafından önceden bilinemez. Böylece Quine’ın bilimsel natüralizminin “liberal natüralizm”den daha liberal olduğu ortaya çıkıyor. Ontolojik natüralizmin metodolojik natüralizmin antitezi olması muhtemeldir ve sözde liberal natüralizmde bazı doğaüstü varlıkların sözde dışlanması, aslında natüralizmi çok dar kılmaktadır. Görünenin aksine, onun natüralizmin daha kısıtlayıcı biçimi olduğu ortaya çıkabilir.

Quine, the alleged champion of the extreme form of scientific naturalism, has an extremely inclusive conception of science that directly comes from his thoroughgoing pragmatism. His avoidance of prefixing what ontologically permissible entities directly comes from his thoroughgoing empiricism. Even experimental parapsychology or anomalistic psychology by another name is not an oxymoron, although it is highly unlikely. To define, determine, and investigate what is natural falls into the domain of the sciences in the broadest sense. It cannot be foreknown by liberal naturalism, given that no one has the prophetic powers. Thus, it becomes clear that Quine’s scientific naturalism is more liberal than “liberal naturalism.” It is possible that ontological naturalism is the antithesis of methodological naturalism, and the so-called exclusion of some supernatural entities in alleged liberal naturalism in fact renders naturalism too narrow. Contrary to appearances, it might turn out that it is the more restrictive form of naturalism.

"> [PDF] Quineci Natüralizm “Liberal Natüralizm”den Daha Kapsayıcıdır | [PDF] Quine’s Naturalism is More Inclusive Than “Liberal Naturalism” Bilimsel natüralizmin aşırı biçiminin sözde savunucusu olan Quine, tam anlamıyla pragmatizminden doğrudan gelen son derece kapsayıcı bir bilim anlayışına sahiptir. İlk bakışta son derece natüralizme aykırı gibi gözüken varlık iddialarını bile “ontolojik olarak izin verilen varlıklar” olarak değerlendirip, onları önsel olarak reddetmekten kaçınması, doğrudan onun kapsamlı ampirizminden kaynaklanmaktadır. Bilimsel parapsikoloji veya başka bir adla anomalistik psikoloji bile, pek olası olmasa da bir oksimoron değildir. Doğal olanı tanımlamak, belirlemek ve araştırmak en geniş anlamda bilimlerin alanına girer. Hiç kimsenin kehanet gücüne sahip olmadığı göz önüne alındığında, neyin doğal olduğu liberal natüralizm tarafından önceden bilinemez. Böylece Quine’ın bilimsel natüralizminin “liberal natüralizm”den daha liberal olduğu ortaya çıkıyor. Ontolojik natüralizmin metodolojik natüralizmin antitezi olması muhtemeldir ve sözde liberal natüralizmde bazı doğaüstü varlıkların sözde dışlanması, aslında natüralizmi çok dar kılmaktadır. Görünenin aksine, onun natüralizmin daha kısıtlayıcı biçimi olduğu ortaya çıkabilir.

"> Bilimsel natüralizmin aşırı biçiminin sözde savunucusu olan Quine, tam anlamıyla pragmatizminden doğrudan gelen son derece kapsayıcı bir bilim anlayışına sahiptir. İlk bakışta son derece natüralizme aykırı gibi gözüken varlık iddialarını bile “ontolojik olarak izin verilen varlıklar” olarak değerlendirip, onları önsel olarak reddetmekten kaçınması, doğrudan onun kapsamlı ampirizminden kaynaklanmaktadır. Bilimsel parapsikoloji veya başka bir adla anomalistik psikoloji bile, pek olası olmasa da bir oksimoron değildir. Doğal olanı tanımlamak, belirlemek ve araştırmak en geniş anlamda bilimlerin alanına girer. Hiç kimsenin kehanet gücüne sahip olmadığı göz önüne alındığında, neyin doğal olduğu liberal natüralizm tarafından önceden bilinemez. Böylece Quine’ın bilimsel natüralizminin “liberal natüralizm”den daha liberal olduğu ortaya çıkıyor. Ontolojik natüralizmin metodolojik natüralizmin antitezi olması muhtemeldir ve sözde liberal natüralizmde bazı doğaüstü varlıkların sözde dışlanması, aslında natüralizmi çok dar kılmaktadır. Görünenin aksine, onun natüralizmin daha kısıtlayıcı biçimi olduğu ortaya çıkabilir.

Quine, the alleged champion of the extreme form of scientific naturalism, has an extremely inclusive conception of science that directly comes from his thoroughgoing pragmatism. His avoidance of prefixing what ontologically permissible entities directly comes from his thoroughgoing empiricism. Even experimental parapsychology or anomalistic psychology by another name is not an oxymoron, although it is highly unlikely. To define, determine, and investigate what is natural falls into the domain of the sciences in the broadest sense. It cannot be foreknown by liberal naturalism, given that no one has the prophetic powers. Thus, it becomes clear that Quine’s scientific naturalism is more liberal than “liberal naturalism.” It is possible that ontological naturalism is the antithesis of methodological naturalism, and the so-called exclusion of some supernatural entities in alleged liberal naturalism in fact renders naturalism too narrow. Contrary to appearances, it might turn out that it is the more restrictive form of naturalism.

">

Quineci Natüralizm “Liberal Natüralizm”den Daha Kapsayıcıdır

Bilimsel natüralizmin aşırı biçiminin sözde savunucusu olan Quine, tam anlamıyla pragmatizminden doğrudan gelen son derece kapsayıcı bir bilim anlayışına sahiptir. İlk bakışta son derece natüralizme aykırı gibi gözüken varlık iddialarını bile “ontolojik olarak izin verilen varlıklar” olarak değerlendirip, onları önsel olarak reddetmekten kaçınması, doğrudan onun kapsamlı ampirizminden kaynaklanmaktadır. Bilimsel parapsikoloji veya başka bir adla anomalistik psikoloji bile, pek olası olmasa da bir oksimoron değildir. Doğal olanı tanımlamak, belirlemek ve araştırmak en geniş anlamda bilimlerin alanına girer. Hiç kimsenin kehanet gücüne sahip olmadığı göz önüne alındığında, neyin doğal olduğu liberal natüralizm tarafından önceden bilinemez. Böylece Quine’ın bilimsel natüralizminin “liberal natüralizm”den daha liberal olduğu ortaya çıkıyor. Ontolojik natüralizmin metodolojik natüralizmin antitezi olması muhtemeldir ve sözde liberal natüralizmde bazı doğaüstü varlıkların sözde dışlanması, aslında natüralizmi çok dar kılmaktadır. Görünenin aksine, onun natüralizmin daha kısıtlayıcı biçimi olduğu ortaya çıkabilir.

Quine’s Naturalism is More Inclusive Than “Liberal Naturalism”

Quine, the alleged champion of the extreme form of scientific naturalism, has an extremely inclusive conception of science that directly comes from his thoroughgoing pragmatism. His avoidance of prefixing what ontologically permissible entities directly comes from his thoroughgoing empiricism. Even experimental parapsychology or anomalistic psychology by another name is not an oxymoron, although it is highly unlikely. To define, determine, and investigate what is natural falls into the domain of the sciences in the broadest sense. It cannot be foreknown by liberal naturalism, given that no one has the prophetic powers. Thus, it becomes clear that Quine’s scientific naturalism is more liberal than “liberal naturalism.” It is possible that ontological naturalism is the antithesis of methodological naturalism, and the so-called exclusion of some supernatural entities in alleged liberal naturalism in fact renders naturalism too narrow. Contrary to appearances, it might turn out that it is the more restrictive form of naturalism.

___

Almeder, Robert F.; Harmless Naturalism. Chicago: Open Court, 1998.
Boring, Edwin G.; “A History of Introspection.” Psychological Bulletin 50 (1), (1953): 169–89.
Bourget, David, and David Chalmers; “Philosophers on Philosophy: The 2020 PhilPapers Survey.” Philosophers’ Imprint 23 (1), (2023): 1–53.
        ; “What Do Philosophers Believe?” Philosophical Studies 170 (3), (2014): 465–500.
Caro, Mario De, and David Macarthur; “Introduction: Science, Naturalism, and the Problem of Normativity.” In Naturalism and Normativity, edited by Mario De Caro and David Macarthur, 1–19. New York, N.Y: Columbia University Press, 2010.
        ; “Introduction: The Nature of Naturalism.” In Naturalism in Question, edited by Mario De Caro and David Macarthur, 1–17. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2004.
        ; eds. Naturalism and Normativity. New York: Columbia University Press, 2010.
Caro, Mario De, and Alberto Voltolini; “Is Liberal Naturalism Possible?” In Naturalism and Normativity, edited by M. De Caro and D. Macarthur, 69–86. New York: Columbia University Press, 2010.
Churchland, Patricia Smith; Neurophilosophy: Toward a Unified Science of the Mind-Brain. Cambridge, MA: MIT Press, 1986.
Craig, William Lane, and J.P. Moreland, eds.; Naturalism a Critical Analysis. Routledge, 2001.
Foley, Richard; “Quine and Naturalized Epistemology.” Midwest Studies in Philosophy 19 (1), (1994): 243–60.
Giladi, Paul; “Hegel’s Metaphysics as Speculative Naturalism.” In Hegel and Metaphysics: On Logic and Ontology in the System, edited by Allegra de Laurentiis, 149–62. Berlin: De Gruyter, 2016.
Gold, Ian, and Daniel Stoljar; “A Neuron Doctrine in the Philosophy of Neuroscience.” Behavioral and Brain Sciences 22 (5), (1999): 809–30.
Haack, Susan; “Belief in Naturalism: An Epistemologist’s Philosophy of Mind.” In The Normative Mind, edited by Jerzy Stelmach, Bartosz Brozek, and Lukasz Kwiatek, 229–49. Kraków: Copernicus Center Press, 2016.
        ; “Six Signs of Scientism.” Logos & Episteme 3 (1), (2012): 75–95.
        ; “The Real Question: Can Philosophy Be Saved?” Free Inquiry 37 (6), (2017): 40–43.
        ; “The Two Faces of Quine’s Naturalism.” Synthese 94 (3), (1993): 335–56.
Houkes, Wybo; “Normativity in Quine’s Naturalism: The Technology of Truth-Seeking?” Journal for General Philosophy of Science 33 (2), (2002): 251–67.
Hylton, Peter; Quine. New York: Routledge, 2007.
Jackson, Frank; From Metaphysics to Ethics: A Defence of Conceptual Analysis. Oxford: Clarendon Press, 1998.
Kemp, Gary; Quine: A Guide for the Perplexed. New York: Continuum, 2006.
Kidd, Ian James; “Doing Away With Scientism.” Philosophy Now, no. 102 (2014): 30–31.
Kitcher, Patricia; “In Defense of Intentional Psychology.” Journal of Philosophy 81 (2), (1984): 89–106.
Macarthur, David; “Quinean Naturalism in Question.” Philo 11 (1), (2008): 5–18.
Nolan, Daniel; “The A Posteriori Armchair.” Australasian Journal of Philosophy 93 (2), (2014): 211–31.
Price, Huw; “Naturalism without Representationalism.” In Naturalism in Question, edited by Mario De Caro and David Macarthur, 71–88. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2004.
Quine, Willard Van Orman; “Epistemology Naturalized.” In Ontological Relativity and Other Essays, 69–90. New York, N.Y.: Columbia University Press, 1969.
        ; “Main Trends in Recent Philosophy: Two Dogmas of Empiricism.” Philosophical Review 60 (1), (1951): 20–43.
        ; “Naturalism; Or, Living Within One’s Means.” Dialectica 49 (2–4), (1995): 251–61.
        ; “Naturalism; Or, Living Within One’s Means.” In Quintessence: Basic Readings from the Philosophy of W. V. Quine, edited by Roger F. Gibson, 275–86. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2004.
        ; “On the Nature of Moral Values.” In Values and Morals, edited by A. I. Goldman and J. Kim, 37–45. Dordrecht: Reidel, 1978.
        ; “On What There Is.” The Review of Metaphysics 2 (5), (1948): 21–38.
        ; Pursuit of Truth the Revised Edition. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1992.
        ; “Reply to Morton White.” In The Philosophy of Quine, edited by Lewis Edwin Hahn and Paul Arthur Schilpp, 2nd ed., 663–65. Chicago and La Salle: Open Court, 1998.
        ; “States of Mind.” Journal of Philosophy 87 (1), (1985): 5–8.
        ; “The Scope and Language of Science.” The British Journal for the Philosophy of Science 8 (29), (1957): 1–17.
        ; Quiddities: An Intermittently Philosophical Dictionary, Cambridge, MA: Belknap Press, 1987.
Quine, Willard Van Orman, and J. S. Ullian; The Web of Belief. 2nd ed. New York, N.Y: McGraw-Hill, 1978.
Rosenberg, Alex; The Atheist’s Guide to Reality: Enjoying Life without Illusions. New York and London: W. W. Norton & Company, 2011.
Roth, Paul A.; “The Epistemology of ‘Epistemology Naturalized.’” Dialectica 53 (2), (2005): 87–110.
Shook, John R; “Neuropragmatism, Knowledge, and Pragmatic Naturalism.” Human Affairs 23 (4), (2013): 576–93.
Spurrett, David; “Philosophy Enough. [Inaugural Lecture].” South African Journal of Philosophy 28 (1), (2009): 47–68.
Strawson, P. F.; Scepticism and Naturalism: Some Varieties. London: Methuen, 1985.
Tümkaya, Serdal; “On the Proper Treatment of the Churchlands.” Erkenntnis 86 (4), (2021): 905–18.
Verhaegh, Sander; “Quine on the Nature of Naturalism.” The Southern Journal of Philosophy 55 (1), (2017): 96–115.