Nurettin Topçu’nun ahlâk felsefesi, genel ve klasik kalıplardan taşan bir takım özellikler taşımaktadır. Onun sistemleştirmeye çalıştığı biçimiyle “isyan ahlâkı”, öncelikle bir varoluş meselesidir. Dolayısıyla ahlâk, sadece pratik bir sorun değil, aynı zamanda ve her şeyden ziyade ontolojik ve dolayısıyla epistemik bir problem olarak kavranmaktadır. İsyan ahlâkının ilk basamağı “samimiyet buhranı”dır. Kendi iç âleminde ve dış dünyada mutlak bir hakikat arayışından ibaret olan bu buhranın çözümü, sürekli değişim içindeki sonlu/fenomenal dünyada bulunamaz. Böylece ikinci basamak olan sonsuzluk aşkı ortaya çıkar. Bu aşk insanı harekete geçirir ve üç kulvarda ilerlemeyi sağlar: Sanat, ahlâk ve din. Şüphesiz din, mutlak gerekli ve son istasyondur. Neticede varılan yer, varlığın birliğinin tam ve mükemmel olarak kavranması, bir hâl olarak yaşanmasıdır.

The moral philosophy of Nurettin Topçu bears some characteristics not fitting general and classical patterns. In the form he tries to systematize, “rebellion ethics” is primarily a matter of existence. Therefore, ethics is perceived not only as a practical but also and after all as an ontological and epistemic issue. The first step of the rebellion ethics is the “sincerity crisis”. The resolution of this crisis composed of the quest for an absolute truth both in the inner and the external world can not be found in the constantly changing finite/phenomenal world. Thus, the love of eternity, the second step, develops. This love stimulates a person and achieves progress in three courses: Art, ethics and religion. Surely, religion is the absolute necessity and the last stage/station. The final point is to understand the unity of existence completely and perfectly and to live so.