Bir Siyasal Kampanya Aracı Olarak Twitter: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı

2000’lerin başından beri, web 2.0 uygulamalarının yaygınlaşması ve siyasal iletişimde kullanılmaya başlanması, siyasal kampanya stratejilerine yenilik getirmiştir. Özellikle sosyal ağlar; katılıma izin veren yaklaşımları ve kullanıcı kaynaklı içerik paylaşımı, çevrimiçi dayanışma, sosyalleşme ve ağ oluşturma imkânı sunmaları gibi özellikleriyle, alanda gittikçe merkezileşen bir konum elde etmişlerdir. Twitter dünya genelinde temel çevrimiçi kampanya aracı konumundadır. Bu çalışma, 24 Haziran 2018 tarihli Cumhurbaşkanlığı Seçimleri örneŞinin incelenmesiyle, seçim kampanyalarında Twitter kullanımıyla ilgili literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır. 5 Mayıs - 25 Haziran tarihleri arasında, altı adayın Twitter kampanyaları, içerik analizi ve kelime bulutu yöntemleriyle analiz edilmiştir. Cumhurbaşkanlığı adaylarının isimleriyle yürütülen onaylanmış hesapların tweetlerinden hareketle yapılan içerik analiziyle, Twitter’ı hangi işlevlerle kullandıkları belirlenmiş; kampanyalarda sık vurgulanan kavramlar kelime bulutu yöntemiyle görselleştirilerek tartışılırken; etkileşim ve ağ oluşturma etkinlikleri de retweet , beŞeni, favori gibi içerik unsurları kullanımının karşılaştırılması yoluyla incelenmiştir. Toplam 2186 tweetin analizi, cumhurbaşkanlığı kampanyalarının sloganlarının Twitter kampanyalarında da merkezi bir yere sahip olduğunu; adayların Twitter’da kampanya etkinliklerini duyurma işlevine odaklandığını; Twitter’ın @mention, cevaplama, retweetleme ve sık kullanılanlar olarak işaretleme gibi etkileşimli özelliklerinden sınırlı bir biçimde yararlanıldığını göstermiştir. Adayların takipçi sayılarının kampanya süresince tutarlı bir şekilde artmasına rağmen, seçmenlerle etkileşim oranları ise düşük kalmıştır. Çalışma sonucunda, Türkiye’deki siyasi aktörlerin Twitter’ın diyalog potansiyelini kullanmak yerine kampanya faaliyetleri ve siyasi düşüncelerini içeren özgün tweetler yayınlamak yoluyla Twitter’ı hiyerarşik bir iletişim aracı olarak kullandıklarını söylemek mümkün görülmektedir.

Twitter Use in Political Campaings: The Case of The Presidential Elections of June 24, 2018 in Turkey

The emergence and use of web 2.0 technologies innovated political campaign strategies, since the beginning of the 2000s. Especially social networks, with the possibilities of participation, sharing user-generated content, online solidarity, socialization and networking that they offer, became dominant in the field. Twitter seems to be the main online political campaign tool worldwide. This study aims at contributing to the literature on Twitter usage in election campaigns, with the case study of Turkish Presidential Elections of June 24, 2018. Twitter campaigns of six candidates, between May 5-June 25, were analyzed with a combination of techniques including content analysis and world cloud. The content analysis based on the investigation of tweets posted from verified Twitter accounts with the name of the candidates is used in order to determine which functions of Twitter are used most and to compare interaction and networking activities of the candidates. Besides, frequently used concepts are discussed by means of wordcloud. The analysis of a total number of 2186 tweets shows that, presidential campaign slogans have a central place in Twitter campaigns too; that the candidates focus on the function of announcing their campaign activities, and that the usage of interactive features such as @mention, reply, retweet and marking as favorites is limited. Although the number of followers of each candidate increased consistently during the campaign period, interaction rates with the voters were low. As a result of the study, it is possible to say that political actors in Turkey, use Twitter as a hierarchical communication tool, by posting mainly original tweets on their campaign activities and political thoughts; rather than using its dialogical potential.

PDF

___

AK PARTİ Tüzüğü, (2018). https://www.akparti.org.tr /parti/partituzugu/ Erişim Tarihi: 10.01.2019
AlonsoMunoz, Laura. vd. (2016). “Political Leaders in InterAction. Twitter as aStrategic Communication Tool in Electoral Campaigns.” Tripodos 39: 7190.
Association of Accredited Public Policy Advocates to the European Union AALEP (2109). “What is Political Communication?” http://www.aalep.eu/whatpoliticalcommunication Er işim Tarihi: 12.01.2019
Barber, Benjamin R. (2003). Strong Democracy. Participatory Politics for a New Age. Twentieth Anniversary Edition, London: University of California Press.
Bayraktutan, Günseli vd. (2014). “Siyasal letişim Sürecinde Sosyal Medya ve Türkiye’de 2011 Genel Seçimlerinde Twitter Kullanımı.” Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 68: 5996.
Bekafigo, Marija Anna ve Allan McBride (2013). “Who Tweets About Politics? Political Participation of Twitter Users During the 2011Gubernatorial Elections” Social Science Computer Review 31(5): 625643.
Bimber, Bruce (2014). “Digital Media in the Obama Campaigns of 2008 and 2012: Adaptation to the Personalized Political Communication Environment.” Journal of Information Technology & Politics 11 (2): 130150.
Binark, Mutlu ve Günseli Bayraktutan (2013). Ayın Karanlık Yüzü: Yeni Medya ve Etik. stanbul: Kalkedon Yayıncılık.
Blumler Jay. G. ve Dennis Kavanagh (1999). “The Third Age of Political Commication: Influences and Features,” Political Communication 16: 209 230.
Boomsocial. https://boomsocial.com/ Erişim Tarihi:10.09.2018.
Bruns, Axel ve Stefan Stieglitz (2016). “Twitter’da letişimi Anlamak için Ölçütler.” Twitter ve Toplum. K. Weller, A. Bruns, J. Burgess, M. Mahrt ve C. Puschmann (der.) içinde. stanbul: Kafka Yayıncılık . 7995.
CHP Tüzüğü, (2018). http://content.chp.org.tr/file/ chp_tuzuk_10_03_2018.pdf Erişim Tarihi: 10.01.2019.
Çetin, Selçuk. (2015). “2014 Yerel Seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkan Adaylarının Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Analiz.” Global Media Journal: TR Edition, 5(10): 87119.
Demirkaya, Nergis. (2018). “Karamollaolu’ndan Bir lk: emiting.” 23.05.2018. https://www.gazeteduvar.com.tr/politika/2018/05/23/karamollaoglundanbir ilkemiting. Erişim Tarihi: 20.09.2018.
Deželan, Tomaž. vd. (2014). “Twitter Campaigning in the 2011 National Election in Slovenia.” Social Media in Politics. Pătruţ B. ve Pătruţ M. (der.) içinde. Springer: Cham. 141163. https://doi.org/10.1007/97 83319046662_9 Erişim Tarihi: 18.01.2019.
Di Fraia, Guido ve Maria Carlotta Missaglia (2014). “The Use of Twitter in 2013 Italian Political Election” Social Media in Politics. Pătruţ B., Pătruţ M. (der.) içinde. Springer: Cham. 7995. https://doi.org/10.1007/978 3319046662_5 Erişim Tarihi: 18.01 2019.
Doğu, Burak vd. (2014). “Milliyetçi Hareket Partisi ’nin Alternatif Mecra Arayışında 2011 Genel Seçimleri Ve Twitter Kullanımı”. Global Media Journal: Turkish Edition 4(8): 96124.
Fraisier, Ophelie vd. (2018). “French Presidential Campaign on Twitter.” Proceedings of the Twelfth International AAAI Conference on Web and Social Media (ICWSM 2018). https://www.aaai.org/ocs/index.php/ICWSM/ICWSM18/paper/download/17821/17042 Erişim Tarihi: 2.01.2019.
Gerhards, Jürgen. ve Mike S. Schäfer (2010). “Is the Internet a Better Public Shere? Comparing Old and New Media in the USA and Germany.” New Media & Society 12(1): 143160.
Habermas, J. (1994). “Three Normative Models of Democracy.” Constellations 1(1): 110.
https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.14678675.1994.tb00001.x Erişim Tarihi: 1.09.2018.
Habermas, J. (2006). “Political Communication in Media Society: Does Democracy Still Enjoy an Epistemic Dimension? The Impact of Normative Theory on Empirical Research.” Communication Theory 16: 411–426.
Halavais, Alexander (2016). “Twitter’ın Yapısı: Toplumsal ve Teknik.” Twitter ve Toplum. K. Weller, A. Bruns, J. Burgess, M. Mahrt ve C. Puschmann (der.) içinde. stanbul: Kafka Yayıncılık. 7995.
HDP Tüzüğü, (2014 ). https://www.hdp.org.tr/tr/part i/partituzugu/10 Erişim Tarihi: 10.012019
Heywood, Andrew (2012). Siyaset, Çev. Bura Kalkan. http://www.libertedownload.com/Ornek/Siyaset.pdf Erişim Tarihi: 10.09.2018
İkiz, Ozlem vd. (2014). “Political Use of Twitter: The Case of Metropolitan Mayor Candidates in 2014 Local Elections in Turkey”. Proceedings of the 8th
International Conference on Theory and Practice of Electronic Governance. ACM. 4150.
İYİ Parti Tüzüğü, (2018). https://iyiparti.org.tr/A ssets/pdf/iyi_parti_tuzugu.pdf Erişim Tarihi: 10.01.2019.
Jackson, Nigel ve Darren Lilleker (2011). “Microblogging, Constituency Service and Impression Management: UK MPs and the Use of Twitter.” The Journal of Legislative Studies 17(1): 86105. https://doi.org/10.1080/13572334.2011.545181
Johansson, Anders C. (2016). “Tweeting for Power: Social Media and Political Campaigning in Indonesia.” Stockholm School of Economics Asia Working Paper Series, 43:144. https://swopec.hhs.se/hascer/papers/hascer2016043. pdf Erişim Tarhi: 11 Aralık 2018.
Jungherr, Andreas (2016). “Twitter Use in Election Campaigns: A Systematic Literature Review.” Journal of Information Technology & Politics, 13 (1): 72 91.
Kaplan, Nizamettin (2016). “HDP’ye terör operasyonu... Figen Yüksekda ve Selahattin Demirtaş tutuklandı” 5.11.2016. https://www.ntv.com.tr/turkiye/hdpyeteroroperasyo nufigenyuksekdag veselahattindemirtastutuklandi,jSanh0QoGUC4skT1K_L eaw Erişim Tarihi: 10. 01. 2019.
Keskin, Savaş ve Mehmet Ferhat Sönmez (2015). “Liderler ve Takipçileri: Siyasi Parti Liderlerinin Twitter Performansları ve Takip lişkisi.” Selçuk Üniversitesi letişim Fakültesi Akademik Dergisi 9(1): 339362.
Koca, Rafet (2017). “Habermas Ve Demokrasinin Kaderi.” Düşünbil Portal, 2 Ekim 2017: https://dusunbil.com/habermasvedemokra sininkaderi/ Erişim: 7 Eylül 2018.
Lee, Jayeon ve Xu Weiai Wayne (2018). “The More Attacks, The More Retweets: Trump’s And Clinton’s Agenda Setting On Twitter.” Public Relations Review 44(2): 201213.
Liu, Zhe ve Ingmar Weber (2014). “Is Twitter a Public Sphere for Online Conflicts? A Cross ideological and Crosshierarchic al Look” Social Informatics. Aiello L.M., McFarland D. (der.) içinde. Springer: Cham. 336– 347.
LopezMeri, Amparo vd. (2017). “What Do Politicians on Twitter? Functions and Communication Strategies in the Spannish Electoral Campaign of 2016.” El profesional de la Informacion 26 (5): 795804.
Miller, Jerry L. ve Raymie E. McKerrow(2010). “History of Political Communication.” Review of Communication 10(1): 6174.
Newberry, Christina (2018). Twitter statistikleri. https://blog.hootsuite.com/Twitterstatistics/. Eri şim Tarihi: 8.09.2018.
Nimmo, Dan D. ve Keith R. Sanders (der.). (1981). Handbook of Political Communication. Beverly Hills, CA: Sage Publications.
Nuernbergk, Christian ve Julia Neubarth (2015). “Networked Politics on Twitter: Social Media Use by German Politicians during the Federal Election 2013.” Selected Papers of Internet Research 14.0: 2326 https://spir.aoir.org/index.php/spir/article/view/869/pdf, Erişim Tarihi: 19.11.2018.
Özdemir, Nebi (2002). “Türkiye’de Siyasal Parti Kültürü.” Millî Folklor 56: 53 73.
Ryfe, David Michael (2001). “History and Political Communication: An Introduction.” Political Communication, 18(4): 407420. https://doi.org/10.1080/10584600152647119 Erişim Tarihi: 10.12.2018.
Saadet Partisi Tüzüğü, (2018). http://saadet.org.tr /tuzuk.pdf Erişim Tarihi: 10.01.2019.
Schmidt, Jan Hinrik (2016). “Twitter ve Kişisel Kamuların Douşu.” Twitter ve Toplum. Çev., E. Erbatur. K. Weller, A. Bruns, J. Burgess, M. Mahrt ve C. Puschmann (der.), içinde. stanbul: Kafka ve Epsilon Yayıncılık. 476 1
Spectatorindex. (2019). Twitter statikleri. https://twitter.com/spectatorindex/status/1086128156287725569?s=08 Erişim Tarihi: 20.01.2019.
Stieglitz, Stefan, vd. (2012, July). Usage Of Social Media For Political Communication. In PACIS 2012 Proceedings. Paper 22. http://aisel.aisnet.org/pacis2012/22 Erişim Tarihi: 24.09.2018.
Straus, Jacop R. vd. (2013). Communicating in 140 Characters or Less: Congressional Adoption of Twitter in the 111th Congress. PS: Political
Science & Politics 46(1): 60–66. doi:10.1017/S1049096512001242
Şimşek, Hüseyin (2018). “Kamuözel dinlemiyorlar: Özel kanallarda da tek sesli yayıncılık.” https://www.birgun.net/haberdetay/kam uozeldinlemiyorlarozelkanallardadateksesliyayincilik219080.html . Erişim tarihi: 20.01.2019.
Taşçı, lhan [ilhantasci] (2018, 1 Haziran). Yasa v e YSK kararları uyarınca tarafsız yayın yapması gereken TRT’nin Cumhurbaşkanı adaylarına ve partilere ayırdıı sürelerdeki 10 katlık vahim farkı @ismetde mirdogen ile tablo halinde sunuyoruz. Görüyorsunuz TRT kendisini anlatıyor, Biz birşey demiyoruz.
[Tweet]. Erişim adresi: https://twitter.com/ilhantasci/status/1002602455497101312
Taşçı, lhan [ilhantasci] (2018, 22 Haziran). 81 mi lyonun vergileriyle yayın yapan TRT, propaganda süresince ekranlarında Erdoan’a 18 1 saat, İnce’ye 15 saat, Akşener’e 3 saat, Karamollaolu’na 1 saat, Perinçek ’e 38 dakika, Demirtaş’a ise32 dakika dakika süre ayırdı. İşte tarafsız yayıncı lık, işte adil koşullarda seçim [Tweet]. Erişim adresi: https://twitter.com/ilhantasci/status/1010103643939405827/photo/1
The American Political Science AssociationAPSA (20 19) “About”, ty. http://politicalcommunication.org/ Erişim Tarihi: 20.01.2019.
tr.sputniknews.com (2018). “Hücresinde Twitter Araması Yapılan Demirtaş: kettle’dan Twit Atılamayacaına Karar verdiler.” 20 .09.2017. https://tr.sputniknews.com/turkiye/201709301030373550kettledantweet selahattindemirtas/ Erişim Tarihi: 15.01.2019.
tr.sputniknews.com (2018). “nce’den Erdoan’a: Gariban olmak, şaibeli para sahibi olmaktan iyidir”. 08.05.2018. https://tr.sputniknews.com/turkiye/201805081033352681muharremincechpsecimlererdogangaribancevap/ Erişim Tarihi: 01 0 3.2019.
Tumasjan, Andranik vd. (2010). “Predicting Elections with Twitter: What 140 Characters Reveal About Political Sentiment.” Icwsm, 10(1): 178185.
Vatan Partisi Tüzüğü, (2017). http://vatanpartisi.o rg.tr/genelmerkez/temel belgeler/tuzuk4125 Erişim Tarihi: 10.01.2019.
Vergeer, Maurice ve Liesbeth Hermans (2013). “Campaigning on Twitter: Microblogging and Online Social Networking as Campaign Tools in the 2010 General Elections in the Netherlands.” Journal of Computer Mediated Journalism 18: 399419.
Yavaşgel, Emine (2004). Siyasal iletişim: Kavramlar ve Ardındakiler. İstanbul: Ebabil Yayıncılık.
Young, Iris Marion (1999). “letişim ve Öteki: Müza kereci Demokrasinin Ötesinde”, Demokrasi ve Farklılık: Siyasal Düzenin Sınırlarının Tartışmaya Açılması. Çev., Zeynep Gürata, Cem Gürsel. Seyla Benhabib (der.) içinde. stanbul: Demokrasi Kitaplıı: 175196.