Almanya, İkinci Dünya Savaşı sonrası ekonomik büyümeyi hızlandırmak adına gerçekleştirilen işçi göçüyle birçok ülkeden işçi getirtmiştir. İlk göçmen işçiler büyük ölçüde İtalya, Türkiye, Yugoslavya ve Fas gibi ülkelerden gelenler olmuştur. Göç hareketliliği yanında birçok zorlukları da beraberinde getirmiştir. En önemli zorluklardan birisi de göç edilen ülkenin dilinin bilinmiyor olmasıdır. Bu çalışmada amaca yönelik olarak 1960’larda resmi olarak göç eden birinci kuşak Türk kökenli göçmenlerin ve ardından gelen ikinci kuşağın çift dillilik problematiği ele alınmıştır. Çalışmamızda ulus ötesi bir yaklaşımla Almanya’ya göç eden her iki kuşak temsilcilerinde ikinci dilin kazanımlarının ne ölçüde ve nasıl gerçekleştiği ortaya konmuştur. Göç eden birinci kuşağın çeşitli sebeplerle ikinci dili öğrenememesi ile ikinci kuşağın iki dillilik problematiği ele alınmıştır. Çalışmamızın sonuç bölümünde birinci ve ikinci kuşağın ikinci dili etkin öğrenememesinin sebeplerinin farkları ortaya konmuştur. Birinci kuşağın ikinci dil edinimi gerçekleştiremediği buna karşın ikinci kuşak neslin ise ikinci dil ediniminin görece daha iyi olmasına rağmen iki dile de tam hâkim olmadığı görülmüştür. Dönemin şartları içerisinde çift dillik sorununa bugünün perspektifinden yeni bir okuma gerçekleştirilmeye çalışılmıştır.