“Siyasal Alan” Sorunsalı Bağlamında Kültür-Politik Şiddet

Şiddetin türleri, tanımı, amaçları, araçları ve uygulama biçimleri farklılık gösterse de, genel anlamda şiddet, doğrudan veya dolaylı olarak karşıdakine zarar verme durumudur. Aynı zamanda bireysel, kitlesel veya siyasi boyutta karşılaşılabilen bir zor ve zulüm halidir. 21. Yüzyıl, şiddetin tamamen bitirilemeyeceği, ancak kontrol altına alınabileceği gerçeği ile biçimlenmektedir. Bu makalede, "şiddet ile siyaset" arasındaki etkileşim analiz edilecektir. Şüphe yok ki, böyle bir etkileşim ortamının bulunmaması gerekir. Ancak günümüzün ortak varoluş düzeyi olarak siyaset, şiddetin bir araç olarak kullanıldığı veya şiddetin etkisine maruz kalan bir alandır. Şiddet otoriter ve özellikle totaliter rejimlerde sistematik bir siyasi araca dönüşürken, yoğun kitlesel gerilimin ve terörün yaşandığı koşullarda ise, siyasete nüfuz edebilen kaotik bir güç ortaya çıkmaktadır. Devletli düzenin varlık sebebi olarak görülen hukukun yaptırım gücünün, her zaman iradî (hegemonya) değil, gerektiğinde zecrî (zor) olması, siyasetin şiddet üretmesine denk gelmektedir. Siyasetin, gerektiğinde düzenin selameti, toplumun huzuru ve devletin bekası adına zora başvurması da gerekebilmektedir. Ancak rızaya dayalı hegemonik ilişkiler içinde, yani iradî olarak da olsa, hukukun kötüye kullanımı bir şiddet temeli oluşturur, hatta bir şiddettir. Aynı şekilde kültür temelli uğrakların, örneğin din ve etnikçiliğin siyasallaşması da, şiddet üretecek bir etkiye sahiptir. Ortaya çıkan terör ise, siyasetin dinamiklerini etkileyen, yapısını bozan ve şiddeti siyasetin alanına taşıyan çok daha ağır bir etki yaratmaktadır.

The Culture-Politics Violence In the Context of the Problematic of “Political Sphere”

Despite the differences among the types, definitions, tools and methods of the application of violence, in the general sense it is the circumstance in which the other one is harmed directly or indirectly. It is also the situation of force and oppression in which _individual, massive or political dimensions may be experienced. The 21St century is being shaped with the reality that the violence cannot be eliminated completely but it can be controlled. In this paper, the interaction and the level of interaction between the “violence and politics” will be analysed. There is no doubt that there should not be an environment allowing such an interaction. However the politics, as our common existence level in the present, is the field either manipulating the violence or exposing to the violence. While the violence is turning into systematic political tool in authoritarian and especially totalitarian regimes, in the presence of conditions where the intensive mass stresses and terror prevail, chaotic force which could influence the politics emerges. The sanction power of the law that is seen as the reason for the existence of the State order does not correspond with the generation of violence by the politics since it is not voluntary and obligatory if necessary. For the sake of law and order, peace of the society and the survival of the State, use of force by the politics can be required in case of necessity. However, in consent—based hegemonic relations, in other words even it is voluntary, the abuse of the law generates basis for the violence, moreover it is the violence. In the same manner, politicisation of the culture—based resorts such as religion and ethnicity has an impact causing violence, as well. The terror as an outcome has much heavier effects on the political dynamics which deforms its structures and brings the violence into the field of politics.

PDF

___

Althusser, L. (1995). Kapital'i Okumak. Çev. Celal A. Kanat. İstanbul: Belge Yayınları.
Althusser, L. (2003). İdeoloji ve Devletin İdeolojik Aygıtları. Çev. Alp Tümertekin. İstanbul: İthaki Yayınları.
Anderson, P. (1974). Lineages of the Absolutist State. Londra: NLB Arendt, H. (2006). Şiddet Üzerine. Çev. Bülent Peker. İstanbul: İletişim Yayıncılık.
Bayat, A. (2007). Making Islam Democratic: Social Movement and the Post-Islamist Turn. Stanford: Stanford University Press.
Camoy, M. (2015). Devlet ve Siyaset Teorisi. Çev. Simten Coşar, Aykut Örküp, Mete Pamir ve Mehmet Yetiş. Ankara: Dipnot Yayınları.
Cemal, M. (1997). Birikim Dergisi. Hegelci Marx mı,Spinozac1 Althusser mi? S: 97. s. 1—7. (http://www.birikimdergisi.com Erişim tarihi: 21.06. 2016).
Engels, F. (2002). Ailenin, Özel Mülkiyetin ve Devletin Kökeni. Çev. Kenan Somer. Ankara: Sol Yayınları.
Ergül, E. (2016), Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. Jean Bodin’in Devlet Teorisi Üzerindeki Osmanlı Etkisi C: XX. S: 1. s. 303—46.
Friedrich, C. J. (1999). Sınırlı Devlet, Çev. Mehmet Turhan, Ankara: Gündoğan Yayıncılık.
Friedrich, C., J. ve Brzezinski, Z. (1965). Totalitarian Dictatorship and Autocracy.
Pioneering Etlînt that Attempts to Classify and Describe otalitanan States. New York: Praeger.
Gerges, F. A. (ed.). (2014), The New Middle East, Protest and Revolution in the Arab World. New York: Cambridge University Press.
Gramsci, A. (1978). Selections from the Prison Notebooks, Çev. Quintin Hoare ve Geoffrey Nowell Smith (ed.). Londra: Lawrence and Wishart.
Hacker, F. J. (1977). Crusaders, Criminals, Crazies: Terror and Terrorism in Our Time. New York: Cambridge Press.
Hazır, H. (2001). Siyasal Şiddet ve Terörizm. Ankara: Nobel Yayınları.
Jenkins, B. (Ed.). (1985). Terrorism and Personal Protection. Newton, MA: Butterworth.
Kapani, M. (2014). Politika Bilimine Giriş. 36. Baskı, Ankara: Seçkin Yayınları (Bilgi Yayınevi).
Karagöz, B. (2010). Şiddetin Görünümleri—Toplumsal ve Siyasal Şiddet, Likidite Şiddeti. İstanbul: Divan Kitap.
Karagöz, B. (2013). Siyaset Sosyolojisi. Devlet. İstanbul: Lisans Yayıncılık, 57—100.
Lenin, V. 1. (1994). Devlet ve İhtilâl. Çev. Kenan Somer. Ankara: Bilim ve Sosyalizm Yayınları.
Magstadt, T. M. (2009).Understanding Politics Ideas, Institutions, and Issues. Belmont, CA: Cengage Learning.
Marx, K. (2012). Louis Bonapart'ın 18 Brumaire'i. Çev. Sevim Belli. Ankara: Sol Yayınları.
Robert, A. P. (2005). Dying to Win: The Strategic Logic of Suicide Terrorism. New York: Random House Trade Paperbacks.
San, C. (1996). Köktencilik ve Çoğulculuk, Alman Kültür Merkezi ve AÜ Siyasal Bilgiler Fakültesi GETA Merkezi Isbirligi ile Düzenlenen Sempozyum Bildirileri. Giriş Konuşması. 9-10 Aralık 1994. Çev. Nezih Pala, Coşkun San (ed.), Ankara: Bizim Büro, s. 12—4.
Sancar, M. (2000-01). Doğu—Batı Düşünce Dergisi. Şiddet, Şiddet Tekeli ve Demokratik HukukDeVleti. 8.13. s.25—44.
Sancar, M. (2004). “Devlet Aklı” Kıskacında Hukuk Devleti. İstanbul: İletişim Yayınları.
Saybaşılı, K. (1985). Siyaset Biliminde Temel Yaklaşımlar. Ankara: Birey ve Toplum Yayınları.
Söylemez, A. (2014). Güncel Hukuk Dergisi. Yargı Siyasal/aştı mi?. C.4. 8.124. s. 28-9.
Turhan, M. (1997). Anayasal Devlet. Ankara: Gündoğan Yayınları.
Weber, M. (2006). Meslek Olarak Siyaset. Çev. Afşar Timuçin ve Mehmet Sert. İstanbul: Chiviyazıları Yayınevi.
Zabunoğlu, Y. K. (1963). Bir Hukuk ve Siyasal Bilim Problemi Olarak Devlet Kudretinin Sinirlaiıdirilması. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi.