ON THE LIMITATIONS OF DEMOCRACY AS A POLITICAL REGIME

The purpose of this article is to investigate the limitations of democracy as a political regime. Democracy deserves much reverence with its delegation of the sovereignty to the people, its facilitation of change by peaceful means, its ability to keep the political authority accountable to the people by various means, and its contribution to the political awareness and activeness of the people by letting them take roles in political processes. Despite all such desired virtues, democracy has various limitations too, however, which are discussed in this article with reference to massive human rights violations of various leading democracies, the preservation of various monarchical and aristocratic institutions in many leading democracies, the democratic insufficiency to protect ethnic, religious and such minorities from the occasional hegemony of the majority, the occasional misuse of the authority by the elected political leaders (or corruption simply), the delegation of the management of various policy areas of knowledge and expertise under popular control, the possible change of state policies with the change of the government, the difficulties of forming coalition governments and their practical ineffectiveness and, finally, the democratic aggrandizement of the individual at the expense of moral and social values significant for the order and stability of the political life.

Siyasi Bir Rejim Olarak Demokrasinin Kısıtlamaları Üzerine

Bu makalenin amacı siyasi bir rejim olarak demokrasinin kısıtlamalarını inceleme altına almaktır. Demokrasinin, alternatifi olan rejimlerden çok daha iyi olduğu aşikârdır ve demokrasi birçok özelliğiyle takdir edilmektedir. Bu özellikler arasında demokrasilerde egemenliğin millete ait olması, değişim taleplerinin barışçıl yollarla gerçekleştirilebilmesi, siyasi otoritenin çeşitli şekillerde halka karşı sorumlu kılınması ve insanların siyasi süreçlere dâhil edilerek siyasi anlamda daha bilinçli ve faal hale gelmesi gibi şeyler sayılabilir. Bu gibi çokça takdir edilen özelliklerine rağmen demokrasinin çeşitli kısıtlamaları da bulunmaktadır. Bu makalede bu kısıtlamalar şu faktörlere referansla ele alınmaktadır: Önde gelen bazı demokratik devletlerin işlemiş olduğu büyük insan hakkı ihlalleri, birçok demokratik devletin çeşitli monarşik ve aristokratik uygulamalar takip etmesi, demokrasinin etnik, dini vb azınlıkları çoğunluğun hegemonyasından korumakta kimi zaman yetersiz kalması, seçilerek iş başına gelmiş siyasetçilerin sahip oldukları otoriteyi kimi zaman suiistimal etmesi (ya da daha net bir ifadeyle yolsuzluk), bilgi ve uzmanlık gerektiren bazı devlet işlerinin dolaylı olarak genel halk kitlelerinin idaresine verilmesi, hükümet değişiklikleriyle birlikte devlet politikalarının da değişebilmesi, koalisyon hükümeti kurmanın zorluğu ve koalisyon hükümetlerinin etkisizliği ve son olarak da siyasi toplumun düzen ve istikrarı için son derece işlevsel olan ahlaki ve sosyal değerlerin yüceltilmiş bir bireycilik lehine terk edilmesi.

PDF

___

Almond, G. A. & Sidney, V. (1989). The civic culture: Political attitudes and democracy in five nations. 3rd Edition. California, London, New Delhi: Sage Publications.

Arneson, R. J. (2009). The supposed right to a democratic say. In Thomas Christiano and John Christman (eds.), Contemporary debates in political philosophy. Oxford: Wiley-Blackwell. Pp. 197-212.

Brennan, J. (ed.) (2016). Against democracy. New Jersey: Princeton University Press.

Bulmer, E. (2017). Constitutional monarchs in parliamentary democracies. Strömsborg: International IDEA.

Conway, M., Domico S. B. & Domico A. (1996). Democratic socialization in the schools. In Russell F Farnen and et. al. (eds.) Democratic socialization and conflicting loyalties in East and West: Cross-national comparative perspectives. London: St Martins Press Inc.

Goody, J. (2005). Democracy, values and modes of representation. Diogenes 52(2): 7-18.

Hiroi, T. (2009). Perils of parliamentarism? Political systems and the stability of democracy revisited. Democratization 16(3): 485-507. Iraq Body Count Project https://www.iraqbodycount.org/

Lijphart, A. (1977). Democracy in plural societies: A comparative exploration. New Haven: Yale University Press.

Low, D. A. (1988). Introduction: Buckingham Palace and the Westminster Model. In D. A. Low (ed.), Constitutional heads and political crisis: Commonwealth episodes, 1945-85. London: The Macmillan Press Ltd. pp. 1-25.

Hagopian A., Flaxman A. D., Takaro T. K., Shatari S. E., Rajaratnam J., Becker S., Levin-Rector A., Galway L. & Al-Yasseri B. J. H. (2013). Mortality in Iraq associated with the 2003–2011 war and occupation: Findings from a national cluster sample survey by the University Collaborative Iraq Mortality Study, PLOS Medicine 10(10): 1-15.

Kinsella, D. & David, L. R. (2008). Democracy and conflict resolution. In Jacob Bercovitch, Victor Kremenyuk, and I. William Zartman (eds.) Handbook on Conflict Resolution. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.

Minogue, K. (2010). Servile mind: How democracy erodes the moral life. New York: Encounter Books.

Pani, M. (2011). Hold your nose and vote: Corruption and public decisions in a representative democracy. Public Choice 148: 163-196.

Rose-Ackerman, S. (1999). Corruption and government: Causes, consequences and reform. Cambridge, Mass: Cambridge University Press.

Wojtasik, W. (2013). Functions of elections in democratic systems. Political Preferences 4: 25-38.