SOSYAL MEDYADA ÖRDEK SENDROMU: INSTAGRAM ÜZERİNDEN BİR DEĞERLENDİRME

Sosyal medya günümüzde son derece yaygın ve popülerliği gittikçe artan bir iletişim ortamıdır. Sosyal medyada bireyler kendilerini nasıl göstermek, sunmak istiyorsa o yönde paylaşımda bulunmaktadırlar. Stanford Üniversitesi’nde kişilerin hayatlarına dışarıdan bakıldığında hiç çaba göstermeden başarılı ve mutlu olduklarının görülmesine “ördek sendromu” tanımı yapıldı. Çalışmanın temelini Goffman’ın Yayılan İzlenim Kuramı oluşturmaktadır. Goffman, günlük hayatın çoğu zaman daha gerçek ve genel olarak prova edilmeden sunulan performansları kapsadığını savunur. Goffman’a göre kişiler başkalarının karşısında bir performans ortaya koyarken performanslarını sürekli gözden geçirirler ve kendisini izleyenleri etkilemek için performanslarını idealize ve estetize ederler. Bu bağlamda Instagram’da bireyler kendilerini nasıl göstermek, sunmak istiyorsa o yönde paylaşımda bulunmaktadırlar. Çalışma kapsamında tüm Instagram gönderilerini takip edip incelemek olanaksızdır. Bu nedenle 20 aktif Instagram kullanıcısı rastgele seçilerek 18 Kasım 2019 – 25 Kasım 2019 tarih aralığı boyunca paylaşımları takip edilmiştir. Daha sonra bu kullanıcılar ile sosyal medya aracılığıyla haberleşerek hazırlanan sorular sorulmuştur. Bu sorulara verilen yanıtlar ve sosyal medya paylaşımları karşılaştırılarak analiz yapılmıştır. Kişilerin görselleri ve ismi, mahremiyetin zedelenmemesi amacıyla saklı tutulmuştur. Goffman’ın kuramsal temelini oluşturan parametreler temel alınarak, bireylerin kendilerini Instagram gönderileri aracılığıyla nasıl sunduklarına bakılarak daha sonra yapılan derinlemesine görüşme ile bu veriler karşılaştırılmıştır. Bu bağlamda araştırmada Goffman’ın “Yayılan İzlenim Kuramı” temel alınarak sosyal medyada “ördek sendromu” varlığının ortaya konulması amaçlanmıştır. Çalışma kapsamında tüm Instagram gönderilerini takip edip incelemek olanaksızdır. Bu nedenle 20 aktif Instagram kullanıcısı rastgele seçilerek, 18 Kasım 2019 – 25 Kasım 2019 tarih aralığı boyunca, paylaşımları takip edilmiş ve daha sonra yapılan derinlemesine görüşme ile bu veriler karşılaştırılmıştır.

DUCK SYNDROME IN SOCIAL MEDIA: AN ASSESSMENT THROUGH INSTAGRAM

Socialmedia is an extremely common and increasingly popular communication medium. In socialmedia, individuals share how they want to show and present themselves. At Stanford University, the definition of "ducksyndrome" was made to see that people were successful and happy without making any effort from outside. According to Goffman, people constantly review their performance while performing it against to others and idealize their performances to impress their followers. In this context, it was aimed to reveal the presence of "ducksyndrome" in social media, based on Goffman's "Spread Impression Theory". Within the scope of the study, due to the impossibility of following and reviewing all Instagram posts , 20 active Instagram users were randomly selected and their shares were followed during the period of 18 November 2019 – 25 November 2019 and these data were compared with the in-depth interview.

PDF

___

Artmaz, A. (2014). Toplumsal Paylaşım Ağlarının Siyasal İletişimde Kullanımı. Mesut Aytekin (Ed) Yeni (lenen) medya. İstanbul: KOCAV.
Bauman, Z. ve David, L. (2013). Akışkan gözetim. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Bennett, L. (2012). Transformations through tweetter: The englandriots, television viewer ship and negotiations of powert hrough media convergence. Participations. Journal of Audience and Reception Studies, 9(2), 511–525.
Binark, M. ve Bayraktutan, G. (2013). Ayın karanlık yüzü: Yeni medya ve etik. İstanbul: Kalkedon.
Bullingham, L. ve Vasconcelos, A. C. (2012). The presentation of self in the online World: Goffman and the study of online identities. Journal of Information Science. 39(1), 1-12.
Castells, M. (2008). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. Ağ toplumunun yükselişi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi.
Christak, N. ve Fowler, J. (2009). Sosyal ağların şaşırtıcı gücü ve yaşantımızı biçimlendiren etkisi. İstanbul: Varlık.
Çetinkaya, A. (2015). Sosyal Medya ve Televizyon İzleme Ölçümü. A. Büyükaslan ve A.M. Kırık (Ed), Sosyal medya araştırmaları içinde (263-284. ss). Konya: Çizi.
Day, G. (2006). Community and everyday life. USA: Routledge.
Fiske, J. (2011). Television culture. New York: Routledge.
Fuchs, C. (2014). Social media a critical introduction. London: Sage.
Goffman, E. (2018). Günlük yaşamda benliğin sunumu. İstanbul: Metis.
Hülür, B. A. (2017). Erving Goffman: Günlük yaşamda benliğin sunumu. Abant Kültürel Araştırmalar Dergisi (AKAR), 2 (4), 158-165.
Kara, T. (2018). Instagram hayatları: Instagram fotoğrafları üzerine bir içerik analizi. İstanbul Journal of Social Sciences, 19(2), 12-20.
Kuyucu, M. (2015). Sosyal Medyada Mahremiyet: Türkiye’deki Tweetter Kullanıcılarının Mahremiyet Anlayışı. A. Büyükaslan ve A. M. Kırık (Ed.), Sosyalleşen Olgular Sosyal Medya Araştırmaları 2 içinde (55-77. ss). Konya: Çizgi.
Lewis, J. (2010). İzlerkitle. E. Mutlu (Ed.) Kitle iletişim kuramları içinde (344-359. ss). Ankara: Ütopya.
Livingstone (2004). The challenge of changing audiences: or, what is the researcher to do in the age of the internet?. LSE Research Online, Erişim adresi:http://eprints.lse.ac.uk/412/1/Challenge_of_changing_audiences_spoken_vers ion.pdf. Erişim tarihi: 06 Ekim 2019.
Mayfield, A. (2008). What is Social Media. Icrossing: e-book. Erişim adresi: www.icrossing.com/.../What%20is%20Social%20Media_iCr. Erişim tarihi: 30.05.2019.
Oskay, Ü. (1995). Estetize edilmiş yaşam. İstanbul: Der.
Özdemir, Z. (2015). Sosyal medyada kimlik inşasında yeni akım: Özçekim kullanımı. Maltepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 2(1), 112-131.
Schlenker, B. R. (1986). Self-Identification: Toward an Integration of the Private and Public Self. Scc. R. F. Baumeister (Ed.), Public self and private self. New York: Springer-Verlag., 21-62.
Soncu, G.A. (2016). New medium where selfs are offered for admiration: Instagram. International Peer-Reviewed Journal of Communication and Humanties Research, (13), 214-233.
Standage, Tom (2012). Socialmedia: The people formerly known as the audience. The Economist, Erişim adresi: http://www.economist.com/node/18904124. Erişim tarihi: 20.03.2019.
Stevenson, N. (2008). Medya kültürleri sosyal teori ve kitle iletişimi. (Çev. G. Orhon, B. E. Aksoy). Ankara: Ütopya.
Sun, T. (2018). Duck syndrome and a culture of misery. Erişim adresi: https://www.stanforddaily.com/2018/01/31/duck-syndrome-and-a-culture-of-misery/. Erişim tarihi: 04 Ekim 2019
Trend, D. (2007). Everyday cultere finding and meaning in changing world. USA: Green.
Ulusoy, Ş. G. (2018). Türkiye’de Özel Okul Yöneticilerinin Sosyal Medya Üzerinden Kullandıkları Pazarlama İletişimi Dilleri. G. Sarı ve R.Sine (Ed.). Yeni medya yeni yaklaşımlar. İstanbul: Literatürk.
Yaylagül, L.(2014). Kitle iletişim kuramları. Ankara: Dipnot.
Yengin, D. (2015). Yeni medyanın olanakları: Semantik web. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication, 5(1), 44-53.