OSMANLI DEVLETİ'NİN KURULUŞU VE BİZANS- AVRUPA EKSENİNDE CEREYAN EDEN MÜNASEBETLER

Selçuklu Devleti'nin takip ettiği cihan hakimiyeti mefkuresini Osmanoğulları Beyliği devam ettirdi. Bizans'a sınır olmasının yanı sıra uyguladıkları siyasetle Türkmenleri bireyleştirmeyi başaran Osmanoğulları kısa sürede Bizans'ın elindeki yerlerde hakimiyet kurdu. Bizans ise Fransa ve Papalık'tan destek alarak direnmeye çalıştıysa da destekler yeterli gelmedi. Zira o tarihlerde Fransa'da iç karışıklık meydana gelmiş ve buna ilave olarak da İngiltere ile yüz yıl süren bir savaşa girişmişti. Neticede tek kalan Bizans ve Balkanlar'da bulunan devletler, güçlenen Osmanlılar karşısında fazla varlık gösteremediler. Ancak çok geçmeden Katolik dünyası sıranın kendisine geleceğini anladı ve direnç göstermemeye başladı.

THE OTTOMAN STATE CREATION AND THE RELATIONSHIPS THAT APPEARZD IN THE EUROPE-BIZANTIUM SURROUNDINGS/AREA/SPHERE

The ideal of world domination instigated by the Seljuk dynasty was pursued by the Ottomans. They instituted very quickly their sovereignty over the territories controlled by the Byzantine Empire, despite a common frontier and the will to apply a unifying policy from the Turkmens. The Byzantine Empire tried to resist with the help of France and the Papacy but it wasn’t enough. In fact, France at that time was struggling with internal problems and was about to begin the so-called Hundred Years ‘War. The Byzantine Empire and the Balkan states were unable to resist the Ottomans, but very soon did the Catholic (ou Christian?) world understood that it was his turn: it began to show some resistance.

PDF

___

A.E. Laiou, Constantinople and the Latins, Thr Foreign Policy of Andronicus II (1282-1328), Cambridge, Massachussets, 1972, s. 311-322.
Abel Rémusat, «Mémoires des relations politiques des princes chrétiens et particulièrement des rois de France, avec les empereurs mongols », Paris, Academie des Insriptions et Belles-lettres, no : 8, 1824, s. 430.
Abel-Rémusat », Collectanea Orientalia, no : 4, Lwow, 1933.
Ahmedi, İskendername, neşreden, I. Ünver, Ankara, 1982, 65 b, Atsız neşri, Osmanlı Tarihleri, Ankara, 1949.
Akgündüz Ahmet, Öztürk, Bilinmeyen Osmanlı, İstanbul, OSAV, 2000.
'Alain Ducellier, M. Kaplan, B. Martin, F. Micheau, Le Moyen age en Orient Byzance et l’Islam, Des Barbares aux Ottomans, Paris, Hachette, 2003.
Antoine Mostaert, Francis Woodman Cleaves, Les lettres de 1289 et 1305 des Ilkhan Aryun et Oljeitü à Philippe le Bel, Massachusettes, Harvard University Presse Cambridge, 1962.
Claude Cohen, Makhzumiyyat. Etudes sur l’histoire économique et financière de l’Egypte médiavale, Leyde, 1977.
Derviş Ahmed Aşıki, Aşık Paşazade Tarihi, haz: Cemil Ciftci, İstanbul, Mostar Yayınları, 2008,
Elisabeth Malamut, « La lettre diplomatique et l’ambassadeur à Bzance sous le règne d’Andronic II », éd : Denise aigle et Stéphane Péquignot, La correspondance entre souverains, princes et cités-états, Turnhot, Brepols, 2013.
Francis Rapp, “L'Eglise et la vie religieuse en Occident à la fin du Moyen age”, Collection Nouvelle Clio, no: 25.
Fawzi Sahili, La Croisade de Nicopolis: probleme financiers et ideal chevaleresque, Paris, thèse de doctorat, l’Université de Paris 7, 1986.
Ferhan Kırlıdökme Mollaoğlu, « Sultan I. Beyazıt Dönemine Ait Grekçe Bir Anlatı», Ankara Üniversitesi Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi, 2008, sayı: 24, ss. 129-146.
Feridun Emecen, İlk Osmanlılar ve Batı Anadolu Beylikler Dünyası, İstanbul, Kitabevi, 2. Baskı, 2003.
Feridun Emecen, Osmanlı Klasik Çağında Siyaset, İstanbul, Timaş yayınları, 1. Baskı, 2009.
Fuad Köprülü, Osmanlı İmparatorluğu’nun Kuruluşu, İstanbul, 1981.
G. Schulumberger, Expédition des Almugavares ou routiers catalans en Orient de l’an 1302 à l’an 1311, Paris, 1924.
Halil İnalcık, Devlet-i Aliye Osmanlı İmparatorluğu Üzerine Araştırmalar I, İstanbul, İş Bankası yayınları, 2009,
Halil İnalcık, Osmanlılar, Fütuhat, İmparatorluk, Avrupa İle İlişkiler, İstanbul, Timas yayınları, 2010.
Hélène Ahrweiler, Byzance et la mer, la marine de guerre, la politique et les institutions maritimes de Byzance aux VIIime- XVième siècles, Paris, Université de Paris, faculté des lettres et science humaines, thèse de doctorat, Presse universitaire de France, 1966.
Işın Demirkent, « XIV. Yüzyıla Kadar Balkan Yarımadasında Bizans Hakimiyeti », Kosova Zaferinin 600. Yıldönümü Sempozyumu, Ankara, TTK, 1992, s. 9.
İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, Ankara, TTK yayınları, c. 1, 2011.
Johan Huizinga, L’automne du Moyen- Age, Paris, Edition Pavot, 1975.
Jacques Marseille, Nouvelle histoire de la France, de la Préhistoire à la fin de l’Ancien Régime, c. 1, Paris, édition Perrin, 1999.
Jacques Paviot, Projets de Croisade 1290-1330, Paris, L’Académie des Inscriptions et Belle Lettres, 2008.
M. D. Sinor, « Les relations entre les Mongols et l’Europe jusqu’à la mort d’Arghoun et de Béla IV », Cahiers d’Histoire mondiale, t. 3, s. 56.
“L’estoire de Eracles empereur et la conqueste de la terre d’Outre mer”, Recueil des historiens des croisades, historiens occidentaux, Paris, c. 2, 1859.
L. Mavromatis, La fondation de l’Empire serbe, le kralj Milutin, Thesselanik, 1978, s. 89-119.
Marco Polo, Le Devisement du monde, éd : Philippe Ménard, c. 1, Genève, 2001, s. 124-127. Bu sayfalar arasında Papa’nın mektubu yayınlanmıştır.
O. Halecki, Un empereur de Byzance à Rome, Londres, 1972.
Paul Gautier, “Un Récit Inédit du Siège de Constantinople par les Turcs (1394–1402)”, Revue des Études Byzantines, sayı: 23,1965, s. 100–117.
Paul Wittek, The Rise of the Ottoman Empire, London, 1938.
Rodolphe Guilland, L’Empire Byzantin entre 1341 et 1453, Paris, Centre de documentation universitaire, Sorbonne, 1966.
Salih Pay, «Rumeli Fatihi Osmanlı Şehzadesi Gazi Süleyman Paja», Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, c. 18, sayı :1, 2009, s. 287.