Hocam Meryem Bulut , Leyla Bektaş Ata’nın Limontepe etnografisini okumamızı isteyince, Ankara’da hangi kitapçıda görünüyor diye internetten baktım. Adil Han Kitapçılar Çarşısı’nda Harbiye Sahaf’ta görünen kitabı almak için gittim. Kitabı alıp çantama koydum. Akşamüzeri bir kafede kitabı incelemek için çantamdan çıkardığımda, kitabı bana arkadaşım olan yayınevi sahibi Emir Osmanoğlu’nun hediye ettiğini fark ettim. Kitap kütüphanemde vardı var olmasına da “ders kitabı” olmasa okuyacak mıydım, bilmiyorum. Emir’le her karşılaştığımızda İdeal Kent dergisinin yeni sayılarını, yayınevinin yeni kitaplarını getirirdi. Yakında benim de yayıncım olacaktı. Bir an “okuma etnografisi” deneyimimi oto-etnografi olarak yazsam diye düşündüm. Kim bilir, okuma ödevi olarak verilmese Ata’nın kitabını kütüphanemde olmasına rağmen belki de hiç okumayacaktım. İki gün içerisinde kitabı bitirdim ve bir hafta sonraki derste kitaba dair konuştuk. Tabii, buraya kadar yazdıklarımı ona söylemedim. Kitabın kendimde olduğunun farkına varmam, kitabı çantamdan çıkarıp incelememle oldu. Elbette, internet sitesinde kitabın künyesini dikkatli incelesem kitabın bende olduğunu fark edecektim. İnsanın kendinde olanın farkında olmasının ayrı çaba ve dikkat gerektiğinden hareketle, her etnografinin -ki bunun illa da oto- etnografi olması gerekmiyor- biraz da insanın kendini sahada gözlemesi olduğunu söyleyebiliriz. Etnografi yaparken/yazarken kişi biraz da kendini gerçekleştiriyor, kendini yazıyor. İlhan Tekeli Doktora Tez Ödülü alan, “doktora tezi” kitabı biraz da bu gözle okudum.