Emir bi’l-Ma'rûf ve Nehiy ani’l-Münker İlkesinin Din Eğitimi Açısından Değerlendirilmesi

Emir bi’l-ma'rûf ve nehiy ani’l-münker (iyilik çağırısı ve kötülükten sakındırma) Kur’ân başta olmak üzere İslam Dininin temel kaynaklarına refere edilen önemli bir ilkedir. Birçok ayet ve hadis bu ilkenin öneminden bahseder. İslam kültür, medeniyet ve eğitim tarihinde de bu ilkenin işe koşulduğu görülmüştür. Bu ilkenin genellikle imamet ve usul bağlamında ele alındığı görülmektedir. Bazı ulema emir bi’l-ma'rûf ve nehiy ani’l-münker ilkesinin içeriğini nasihat vermek, bilgilendirmek veya sözlü olarak uyarıda bulunmak şeklinde ifade etmiştir. İyilik çağırısı ve kötülükten sakındırmanın bir ahlâk ilkesi olarak öne çıktığı durumlara da rastlamak mümkündür. Bu prensibi bir eğitim işi olarak görenler de olmuştur. Hal böyle olmasına rağmen, klasik gelenekte, bu faaliyeti eğitim-öğretime dönüştürebilecek insanların nitelikleri ile söz konusu kişilerin bunu nasıl yapacaklarına dair çok az bilginin yer aldığı görülmüştür. Bu yönüyle, çalışmada emir bi’l-ma'rûf ve nehiy ani’l-münker ilkesi din eğitimi açısından tartışılmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Emir, Emir bi’l-ma’rûf, Nehiy, Nehiy ani’l-münker, Din Eğitimi

The Consideration Of Emir bi'l-Ma’rûf And Nehiy ani'l-Münker For The Religious Education

Emir bi’l-ma'rûf and nehiy ani'l-münker (calling for goodness and avoiding evil) are an important principle which is referred to the basic sources of Islamic religion, especially the Qur'an. Many verses and hadith speak of its significance. In the history of Islamic culture, civilization and education, ıt has seen that this principle has been worked. Usually, this principle has handled in the context of imam and procedural. Some scholars expressed the content of the principle as giving advice, informing, or verbally warning. Some of them find cases in which the calling for goodness and avoiding evil is the prevailing principle of morality. This principle has also been seen as a training business. But, in tradition there is little knowledge about the qualities of people who can transform this activity into education and how those people will do it. İn this study, the principle have been discussed in terms of religious education.

Keywords:

Command, Emir bi'l-Ma’rûf, Prohibition, Nehiy ani'l-munker, Religious Education,

PDF

___

Akar, İ. & Kaya, Z. (Ed.). (2012). Öğrenci davranışlarını etkileyen etmenler. Sınıf Yönetimi. Ankara: Pegema Yayınları.
Akyüz, Y. (1994). Türk eğitim tarihi. İstanbul: Kültür Koleji Yayınları.
Aydın, M. Ş. (1996). Muallim peygamber. EÜİFD, 9, 57-64.
Aydın, M. Ş. (2016). İslam eğitiminin amacına Kur’an ve Sünnet merkezli bir yaklaşım. Din ve Toplum Dergisi, 5 (1), 10-23.
Aydın, M. Ş. (2011). Açık toplumda din eğitimi yeni paradigma ihtiyacı. Ankara: Nobel Yayınları.
Aydın, M. Ş. (2017). Din eğitimi bilimi. Kayseri: Kimlik Yayınları.
Bayraktar Barış, A. (2007). Kur’ân-ı Kerîm’de emri bi’l-ma’ruf ve nehyi ani’l-münker meselesi. Ankara Üniversitesi Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara.
Bilali, A. (1995). Münkerden sakındırma yolu. Mustafa Mücahit (Çev.) İstanbul: Buruc Yayınları.
Cessâs, A. & Şahin, A. (Thk. eden). (1994). Ahkâmu’l-Kur’an. Cilt 2. Beyrut: Dâru’l Kütübi’l-İlmiyye.
Çağrıcı, M. (1995). "İyilik çağırısı ve kötülükten sakındırma”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Cilt 11. İstanbul: TDV Yayınları. 138-141.
Çelebi, A. (1976). İslam’da eğitim-öğretim tarihi, Ali Yardım (Çev). İstanbul: Damla Yayınları.
Çelikel, B. (2006). Gazâlî’nin eğitim görüşü. Dokuz Eylül Üniversitesi SBE Yayınlanmamış Doktora tezi. İzmir.
Demirel, Ö. (1999) Planlamadan uygulamaya öğretme sanatı, Ankara: Pegema Yayınları.
Dumlu, Ö. (1994). Kur'an-ı Kerîm’de ma’ruf ve münker. İstanbul: Ravza Yayınları.
El Carim, A. & Emin, M. (t.y). el-Belâğatü'l-vâzıha. Londra ve Kahire: Daru’l Marife.
El Cürcani, Ali. (1983). et Tarifat. Beyrut: Daru’l Kutubu’l İlmiyye.
El-Amra, S. (1991). Kuran, Sünnet ve islam hukuku ışığında ma’rûf ve münker kavramlarının yorumu. Mehmet İslamoğlu (Çev.). İstanbul: Saray Ajans Yayınları.
Erden, M. (2009). Eğitim bilimlerine giriş. Ankara: Arkadaş Yayınları.
Ertürk, S. (1994). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Meteksan Yayınları.
Ez-Zemahşeri, E. (h.1407). El Keşşaf an hakaiki ğavamidit’tenzil, Cilt 1. Beyrut: Daru’l Kitabi’l Arab.
Fığlalı, E. R. (1997). "Hariciler”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 16. İstanbul: TDV Yayınları. 169-175.
Fidan, N.& Erden, M. (1998). Eğitime giriş. İstanbul: Alkım Yayınları.
Halstead, J. M. (2012). İslam eğitim anlayışı. Semra Çinemre (Çev.) OMÜİFD, 32: 273-291.
İbn-i Teymiyye, T. (h.1403). el İstikame, Medine: Camiatu’l-İmam Muhammed Bin Suud.
İlhan, A. (1986). el-Emru bi’l-ma’ruf ve’n-nehyu ani’l-münker (Mezhepler Tarihi Açısından bir Bakış). DEÜİFD. 3: 89-116.
Kâdî, A.&Abdulkerim, O. (Thk. Eden). (1996). Şehu’l-usüli’l-hamse. Kahire: Mektebet-u Vehbe.
Kant, I. (2007). Eğitim üzerine, ruhun eğitimi-ahlak eğitimi-pratik eğitim toplu eserleri-1, Ahmet Aydoğan (Çev.), Say Yayınları.
Korkmaz, M. (2014). Din öğretimi teknolojisi ve materyal geliştirme. Kayseri: Tezmer Yayınları.
Küçükahmet, L. (1999). Öğretimde planlama ve değerlendirme. İstanbul: Alkım Yayınları.
Oral, O. (2016). Şeyhülislâm Haydarizâde İbrahim Efendi’nin ‘emir bi’l-ma’rûf nehiy ani’l-münker’ adlı makalesi. Kelâm Araştırmaları Dergisi, 14 (1): 146-176.
Öğüt, S. (1995). "Emir”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, Cilt 11. İstanbul: TDV Yayınları. 119-121.
Saban, A. (2000). Öğrenme öğretme süreci. Ankara: Nobel Yayınları.
Selçuk, M. (1997). Din öğretiminin kuramsal temelleri (zihin gelişimi açısından bir deneme). Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi, 4: 145-58.
Sönmez, V. (1993). Eğitim felsefesi. Ankara: Pegem Yayınları.
Sönmez, V. (2009). Program geliştirmede öğretmen el kitabı. Ankara: Anı Yayınları.
Tarhan, N. (2012a). Güzel insan modeli. İstanbul: Timaş Yayınları.
Tarhan, N. (2012b). İnanç psikolojisi. İstanbul: Timaş Yayınları.
Tebliğ Cemaati Taksim'de, http://www.haberturk.com/yasam/haber/ 197586-teblig-cemaati-taksimde, E.t: 09.02.2017.
Tebliğciler' Taksim'de ortaya çıktı, http://www.hurriyet.com.tr/ tebligciler-taksimde-ortaya-cikti-polis-izin-vermedi-40692400, E.t: 06.02.2018.
Tunç, C. (1986). İyiliği emredip kötülüğü yasaklama görevi. EÜİFD, 1-6.
Yazır, E. (1992). Hak dini kur’an dili. Cilt 2. İstanbul: Zehraveyn Yayınları.
Yılbaşı gecesi Taksim'de tebliğ, http://www.haber7.com/etiket/ taksim+tebli %C4%9F+cemaati+y%C4%B1lba%C5%9F%C4%B1, E.t:23.11.2017.