Eşkıyalık faaliyetleri geçmişten günümüze birçok devlette vuku bulmuş ve iktidarları meşgul eden önemli konulardan biri olmuştur. Eşkıyalık olaylarındaki yoğunluk eşkıyalığın tanımına da yansımış ve birçok şekilde ifade edilmiştir. İslam hukukçuları ekol farklılığından dolayı birbirinden farklı yorumlar getirirken, hukukçular olayın işlenişi, oluşması, failin kimliği gibi unsurları göz önüne alarak, sınıflandırma ve sınırlandırma yaparak yorum getirmişlerdir. En geniş anlamıyla eşkıyalık, zor kullanarak mala, cana tecavüz, kamu düzenini ve asayişini ihlal etmek olarak ifade edilebilir. Eşkıyalık olaylarının altında yatan neden genellikle iktisadi darlık olmuş ve bunun sonucunda da halk illegal yollara başvurmuştur. İktisadi nedenler dışında, kolay yoldan para kazanma, şöhret peşinde koşma, halkın sosyal eşkıyalara kahraman gözüyle bakması gibi nedenlerden dolayı da eşkıyalığı tercih edenler olmuştur. Her devlet gibi Osmanlı Devleti de eşkıyalıkla yoğun bir şekilde mücadele etmiştir. Bu yoğunluk 16. yüzyılın ikinci yarısında doruk noktasına ulaşmış, tüm Osmanlı topraklarını etkisi altına almıştır. Sadece yönetilenler değil, yönetenler de bu kaosun içinde yer almıştır. Suhteler, leventler, aşiretler, köylüler, zimmiler, devlet görevlileri gibi her kesimden kanundışına çıkanlar olmuştur. Yerel otorite bazı eşkıyalık olayları karşısında çaresiz kalmış ve durum merkezi otoriteye intikal etmiştir. Böylelikle eşkıyalık olayları mühimme defterlerine kaydedilmiştir. Eşkıyalık olaylarında, yer, zaman, mekan ve kişiler farklılık gösterdiği için nedenlerini ve sonuçlarını da ayrı ayrı değerlendirmek gerekmektedir. Çalışmamızda Anadolu’da meydana gelen 1573 tarihli eşkıyalık faaliyetleri, kantitatif veriler kullanılarak ayrı başlıklar altında değerlendirilecektir.

Banditry activities have occurred in many states from the past to the present and have been one of the important issues that occupy the governments. The intensity of banditry activities is reflected in the definition of banditry and has been expressed in many ways. While the Islamic jurists made different interpretations due to the difference in school, the jurists made interpretations by classifying and restricting the events, taking into account factors such as the process, occurrence, and identity of the perpetrator. In its broadest sense, banditry can be expressed as violation of public order and public order by using force, trespassing life and property. The underlying cause of banditry was generally economic distress, and as a result, people generally resorted to illegal means. Apart from economic reasons, there were also those who preferred banditry for reasons such as earning money easily, pursuing fame, and people's view of social bandits as heroes. Like every state, the Ottoman Empire fought intensely against banditry. This density reached its climax in the second half of the 16th century, affecting all Ottoman lands. Not only the ruled but also the rulers took part in this chaos. There have been people from all walks of life, such as suhtes, lewvids, tribes, peasants, dhimmis, and state officials. The local authority was helpless in the face of some cases of banditry and the situation passed to the central authority. Thus, the events of banditry were recorded in the important books. Since place, time, place and people differ in banditry incidents, it is necessary to evaluate the reasons and results separately. In our study, the banditry activities dated 1573 that took place in Anatolia will be evaluated under separate headings by using quantitative data.