William Shakespeare’in The Winter’s Tale oyunu ve bu oyunun roman türünde yeniden yazımı olan Jeannette Winterson’ın The Gap of Time’ı zaman kavramını travmatik olarak işlemektedirler. Shakespeare ‘in oyununda, trajediye yol açan travmatik olaylar 16 yıllık bir aradan sonra “Zaman” karakterinin yardımıyla görünüşte mutlu bir sona doğru yöneltilir. Winterson’ın romanında ise anlatıcı Zaman karakterinin rolünü üstlenerek yer ve zaman değiştirir. Bu zaman değişikliği hem travmanın sonucu zamanın akışını bozarken hem de aslında başka türlü mümkün olmayacak bir uzlaşmayı olanaklı kılarak tam bir çözümleme olmadan, zoraki bir uzlaşmanın getirdiği travmaya sebep olmaktadır. Travma Shakespeare’in The Winter’s Tale oyununda mucize ve affetme yoluyla, Winterson’ın romanında ise affetme ve yeni kuşağın eski neslin hatalarını tekrar etmeyeceğine olan inanç ile geçirilmeye çalışılır. Bu makalede, bu iki eserdeki zaman boşluğunun travması Cathy Caruth’un travmatik olanı geçiştirmenin etkisi teorisi ve Thomas de Quincey’nin Shakespeare’in dramatik eyleminde normal zaman akışına taşınma kavramı doğrultusunda incelemektedir.

William Shakespeare’s The Winter’s Tale and its rewriting in the novel form by Jeanette Winterson both handle the concept of time traumatically. In the play, the traumatic events culminating into tragedy is linked to the second part of the play, after an interval of 16 years, with the help of the emblematic character “Time” that winds the play towards a seemingly happy ending. In the novel, on the other hand, the narrator takes up the role of Time and changes the setting in time and space. The change in temporality not only disrupts the flow of time signifying trauma, but also leads way to an otherwise impossible reconciliation entailing the trauma of forced compromise without a proper denouement. Trauma is attempted to be treated in Shakespeare’s The Winter’s Tale through miracle and forgiveness and in Winterson’s novel through forgiveness and in the belief that the next generation will not make the same mistakes as the old one. This paper evaluates the trauma of the gap of time in these two works through Cathy Caruth’s theory on the effects of forgetting the past trauma and Thomas de Quincey’s concept of being carried to the normal flow of time in Shakespearean dramatic action.