Çocuklara Karşı İşlenen Cinsel Suçlara Verilen Cezalar ve Beklenen Toplumsal Adalet

Türkiye’deki adalet sisteminin etkinliği ve işlevselliği uzun yıllardır tartışılmaktadır. Özellikle kadına ve çocuğa karşı olan şiddet eylemleri ve cinsel istismar vakaları diğer yandan hırsızlık, dolandırıcılık, terörizm gibi konuların kamuoyunun gündeminden düşmemesi mekanizmanın sorgulanmasını da beraberinde getirmektedir. Üstelik bu olayların faillerine verilen cezaların toplumun ceza beklentisinin uzağında kaldığı gözlenmektedir. Bu perspektifle araştırmada çocuğun cinsel dokunulmazlığına karşı işlenen suçlar toplumsal beklentiler ekseninde ele alınmıştır. Buna göre Yargıtay onayı almış sekiz dava üzerinden mevcut adalet sisteminin vermiş olduğu kararlar; yani biçimsel hukuk süreci ile bireylerin adalet beklentilerinin ne kadar kesiştiği veya farklılaştığının tespit edilmesi amaçlanmış buradan hareketle de toplumun ceza vermesindeki nedenler ortaya koyulmuştur. Araştırma, Antalya ilinde “tabakalı basit tesadüfi örneklem” metoduyla belirlen, sosyoekonomik düzey bakımından farklı üç mahallede, toplam 381 katılımcıyla gerçekleştirilmiştir. Elde edilen istatistiki verilerin yüzde ve frekans dağılımları verilmiş ayrıca değişkenler arasındaki ilişkiyi ölçmek amacıyla ki-kare testi uygulanmıştır. Sonuç olarak çocuk cinsel istismarına yönelik suçlar kapsamında Türk Ceza Kanunu’nda yer almayan idam, kastrasyon, ifşa etme gibi cezaların katılımcılar tarafından talep edildiği; mahkemelerin faile/faillere vermiş olduğu kararlardaki cezai indirimlerin ise katılımcılar tarafından kabul görmediği tespit edilmiştir. Ayrıca katılımcıların faile/faillere vermiş oldukları cezalar sosyo-demografik değişkenlere göre farklılaşmadığı ve katılımcıların çocuğa karşı işlenen cinsel suçlar hakkında yeterli bilgi düzeyleri olmadığı saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Adalet, çocuk, cinsel istismar, şiddet, ceza

Legal Penalties Imposed on the Sexual Crimes Against Minors and The Expected Social Justice

The effectiveness and functionality of the justice system in Turkey has been discussed for many years. Violent acts, especially against women and children, and issues like robbery, fraud, and terrorism on the other hand, are not falling from the public agenda and they bring along the questioning of the mechanism itself. Moreover, it is observed that penalties imposed on the offenders are far from the society's expectation. Within this perspective, a variety of sexual crimes committed against children were discussed in the research. Accordingly, this study aims to determine if the decisions made by the existing justice system are the formal legal processes which are intersecting with or differentiating from the individual expectations of justice, through an analysis of the participants’ reflections on the decisions of eight cases approved by the Supreme Court of Appeals. By doing so, the research puts forward the causes for the society’s punishment behavior. The research was conducted in three neighbourhoods of Antalya which have different socioeconomic levels, with 381 participants, who were defined through the "stratified simple random sample" method. Percentage and frequency distributions of the obtained statistical data were given and chi-square test was applied in order to measure the relation between the variables. As a consequence, it is determined that participants demand punishments in form of death penalty, castration and disclosure for the criminal conducts within the scope of child sexual abuse which are not present in the existing Turkish Criminal Code; that the criminal discounts applied by the courts for perpetrator(s) do not gain acceptance from the participants. Furthermore, it is registered that penalties deemed suitable by participants for the perpetrator(s) do not differ according to the socio-demographic variables and the participants do not have sufficient knowledge about the sexual crimes committed against children.

Keywords:

Justice, children, sexual abuse, violence, punishment,

PDF

___

Akbaba, Z. B. (2009). Kimyasal hadım yönteminin anayasaya uygunluğu. Barolar Dergisi, 82 (1), 1-28.
Aktepe, E. (2009). Çocukluk çağı cinsel istismarı, Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar. 2 (1), 95-119.
Artuk, M. E. vd. (2015). Ceza kukuku özel hükümler. Ankara: Adalet Yayınları.
Child Abuse (2016). http://arkofhopeforchildren.org/child-abuse/child-abuse-statistics-info (Erişim Tarihi: 10.12.2016).
Child Maltreatment Report (2014). U.S. department of health & human services administration for children and families administration on children. Washington: Youth and Families Children’s Bureau.
Cox, A. D. (1997). Preventing child abuse: a review of community-based profects 1. Child Abuse Review, 6 (4), 243-256.
Çalışkan, Z. ve Sağlam, M. (2015). Cinsel istismar mağduru çocuklarla çalışan uzmanların gözünden mağdur çocukların özellikleri. İnönü Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 2 (4), 6-11.
Çeçen, A. (1975). Hukuk'ta norm ve adalet. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 1 (32), 72-115.
Çeçen, A. (1993). Adalet kavramı: adalet kavramının göreliliği üzerine bir deneme. (2. Baskı), Ankara: Gündoğan Yayınları.
Demirbaş, T. (2010). Kriminoloji. (3. Baskı), Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Doğru, S. Y. (2006). Zihin engelli çocuklarda cinsel istismar. Abant İzzet Baysal Üniviversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2 (6), 80-91.
Dönmez, Y. E. vd. (2014). Cinsel istismar mağduru çocuk ve ergen olgularımızın sosyodemografik ve klinik özellikleri. Turgut Özal Tıp Merkezi Dergisi, 21(1), 44-48.
Dursun, S. (2004). Megan Kanunu (ABD’nde cinsel suç faillerinin sicile kaydı ve sicil bilgilerinin kamuya açıklanması). Atatürk Üniversitesi Erzincan Hukuk Fakültesi Dergisi, 1 (8), 233-262.
Dursun, S. (2014). Özellikle mağduru çocuk olan mükerrer cinsel suç faillerine karşı toplumun korunması bağlamında Megan Kanunu hakkında soru ve cevaplar. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi, 1 (2), 235-340.
Erdoğan, A. vd. (2011). Türkiye’nin dört farklı bölgesinde çocuk ve ergenlere cinsel tacizde bulunan kişilerin karakteristik özellikleri. Anadolu Psikiyatri Dergisi, (1)12, 55-61.
Finkelhor, D.(1994). Current information on the scope and nature of child sexual abuse. The Future of Children, 4 (2), 31-53.
Göker, Z. vd. (2010). Cinsel istismar mağduru olan çocukların başvuru şekilleri, klinik ve sosyodemografik özellikleri. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 17 (4), 15-21.
Gören, Z. (2006). Yaşama hakkı ve ölüm cezası, İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10 (5),67-97.
Hafızoğulları, Z. ve Özen, M. (2015). Türk Ceza Hukuku özel hükümler. Ankara: Us Yayıncılık.
Kenny, M. vd. (2008). Child sexual abuse: from prevention to self-protection. Child Abuse Review, 17 (1), 36-54.
Keser, İ. (2011). Çocuk cinsel istismarı Diyarbakır örneği. Ankara: Karahan Kitapevi.
Kılınç, A. (2007). Mukayeseli hukuk ve hukuk tarihi açısından yaptırım türü olarak teşhir. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 6 (1), 1007-1032.
Ko, S. F. ve Cosden, M. A. (2001). Do elementary school-based child abuse prevention programs work? A high school follow-up, Psychology in the Schools, 38(1), 57-66.
Koç, F. (2012). Çocuk İstismarı ve ihmali olgularımızın demografik ve klinik özellikleri: ege üniversitesi çocuk koruma birimi’nin bir yıllık deneyimi. Türk Pediatri Arşivi Dergisi, 47 (1), 119-124.
Koçak, C. ve Büyükgönenç, L. (2011). Toplumdaki bireylerini çocuk istismarı ve ihmaline yönelik bilgi ve görüşleri. Hitit Üniversitesi SBED, 1 (1), 89-104. Koyuncu, A. (2011). Ceza adaleti usul hukuku ilişkisi ve vicdani kanaat. Ankara Barosu Dergisi, 4 (11), 353-369.
Köroğlu, M. (2011). İslam ceza hukukunda kısasın infazı. Ekev Akademi Dergisi, 48 (15), 227-238.
Küçükkaraca, N. ve Albayrak, H. (2016). Çocuğa yönelik cinsel istismar ve hegemonik erkeklik algısı: neden sonuç ilişkisi üzerine bir tartışma. Sosyal Bilimler Dergisi, 1 (4), 85-108.
Ovayolu, N. vd. (2007). Çocuklarda cinsel istismar ve etkileri. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi, 4 (2),13-22.
Öner, U. ve Sucuoğlu, B. (1994). Zihinsel özürlü çocukların istismarı. Psikiyatri, Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi, 2 (4), 316-328.
Özbek, M. S. (2013). Alternatif uyuşmazlık çözümü. Ankara: Yetkin Yayınları.
Özbek, V. Ö. (2015). Türk Ceza Hukuku özel hükümler. Ankara: Seçkin Yayınları.
Özkara, Erdem vd. (2011). Çocuklara yönelik cinsel istismarın yasal boyutunun türkiye ve diğer ülkeler ile karşılaştırılması. Adli Tıp Dergisi, 1 (25), 11-24.
Scully, D. (2013). Cinsel şiddeti anlamak; tutuklu tecavüzcü erkekler üzerine bir inceleme. İstanbul: Metis Yayınları.
Şahin, F. ve Taşar, M. A. (2012). Cinsel istismar ve ensest, Türk Pediatri Arşivi Dergisi, 47 (1), 159-164.
T.C. Başbakanlık Mevzuatı Geliştirme ve Yayın Genel Müdürlüğü, Türk Ceza Kanunu. http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.5237.pdf (Erişim Tarihi: 05 Eylül 2017).
Torosoğlu, N. (2015). Ceza hukuku özel kısım. Ankara: Savaş Yayınevi.
Türkiye İstatistik Kurumu (2016). Adalet İstatistikleri, https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=98&locale=tr (Erişim Tarihi: 15.12.2016).
Vural, P. vd. (2013). Uludağ Üniversitesi tıp fakültesi hastanesi çocuk psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların sosyodemografik ve klinik özelliklerinin değerlendirilmesi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 39(1), 49-53
Z-Page, A. (2004). Çocuk cinsel istismarı: cinsel istismara neden olan etkenler ve cinsel istismarın çocuklar üzerindeki etkileri. Türk Psikoloji Yazıları, 7(13), 103-113.