Architectural Design Education Program for Children: Adaptation into Turkish Culture and Analysis of its Effectiveness

Problem Durumu: Tasar×m; özgün bir ürün oluüturmak üzere fikir, çizim, bilgi vb. bileüenlerin baùdaüt×r×ld×ù× karmaü×k bir süreçtir. Fiziksel dünyay× deùiütirerek ona estetik bir uyum vermek üzere çocuklar×n özgün fikirler ortaya atmalar×n× desteklemek, onlarda aray×ü, deneyim ve keüif sürecini desteklemekte, baüta yarat×c× düüünme ve problem çözme becerisi olmak üzere diùer pek çok üst düzey düüünme becerisinin geliüimine katk×da bulunmaktad×r. Bu nedenle, doùuütan tasar×mc× olan her insan×n bu yetisinin, uygun eùitim programlar× ile erken yaülardan itibaren desteklenmesi ve geliütirilmesi son derece önemlidir. Çocuklara içinde bulunduklar× çevreye, doùaya ve mekanlara iliükin söz hakk× tan×mak ve yarat×c× düüünen, problem çözebilen, eleütirel düüünen, kültürel birikim ve sorumluluk sahibi bireyler olmalar×na katk×da bulunmak, onlara verilecek sistemli bir tasar×m eùitimi ile mümkündür. Ancak Türkiye'de, çocuklara yönelik bir tasar×m eùitimi program× bulunmamaktad×r. Araüt×rman×n Amac×: Bu çal×üman×n amac×; anaokulundan lise çaù×na kadar olan çocuklara tasar×ma iliükin bilgi ve becerileri kazand×ran, yarat×c× düüünme ve problem çözme becerilerinin geliüimini destekleyen, onlar× içinde bulunduklar× eùitim mekânlar×n× tasarlayabilen, içinde yaüad×klar× dünyaya duyarl× bireyler haline getirmeyi amaçlayan ve Amerika Birleüik Devletleri'nde 30 y×la yak×n bir süredir uygulanan Çocuklar için Mimari Tasar×m Öùretim Program×'n× okulöncesi ve 1-5. s×n×f düzeyinde öùrenim gören 6-11 yaü grubu Türk çocuklar× için uyarlamak ve uyarlanm×ü program×n etkililiùini analiz etmektir. Araüt×rman×n Yöntemi: Mimari Tasar×m Öùretim Program×'n×n Türk kültürüne uyarlanmas×, uzman gruplar×n×n çal×ümalar×yla gerçekleütirilmiü, uyarlaman×n farkl× ad×mlar×nda o ad×m×n içeriùine (orijinal program×n Türk diline çevrilmesi, orijinal dile geri-çeviri süreci, program×n içeriùinin deneyimsel, kavramsal ve anlamsal eüdeùerliùinin belirlenmesi, içeriùin Tük kültürüne özgü öùelerle donat×lmas× ve incelenmesi) baùl× olarak ölçüt örnekleme tekniùiyle oluüturulmuü beü farkl× uzman grubu görev alm×üt×r. Program×n etkililiùinin belirlenmesinde son-test kontrol gruplu deneysel bir çal×üma yürütülmüütür. Uyarlanan program 2011-2012 öùretim y×l× güz döneminde 13 hafta boyunca, Ankara ili merkez ilçesinde bulunan orta sosyoekonomik düzeydeki bir ilkokulun okulöncesi ve 1-5. s×n×f düzeylerinde öùrenim görmekte olan 6-11 yaü aras×ndaki toplam 177 çocuùa uygulanm×üt×r. Bu çocuklar, her bir s×n×f/yaü düzeyini temsil eden alt× farkl× deney grubunu oluütururken, ayn× özelliklere sahip alt× kontrol grubunda yer alan toplam 167 çocuùa ise daha geleneksel etkinliklerden oluüan bir program uygulanm×üt×r. Program×n uygulanmas× süresince, her bir oturum sonras×nda çocuklara mimari tasar×m odakl× performans görevleri verilmiütir. Görevler doùrultusunda tasarlanan iki ve/veya üç boyutlu ürünler ise araüt×rmac× taraf×ndan geliütirilen, geçerli ve güvenilir araçlar olduklar× kan×tlanan göreve-özel analitik dereceli puanlama anahtarlar× ile deùerlendirilmiütir. Bu anahtarlar ile yap×lan deùerlendirmelerin sonuçlar×, çocuklar×n tasar×m becerisi düzeylerinin göstergesi olarak tan×mlanm×üt×r. Farkl× yaü gruplar×ndaki çocuklar×n estetik yarg× aç×s×ndan tercih yapma ve karar verme süreçlerindeki geliüimsel farkl×l×klar, tasar×m odakl× performans görevlerinin ve her bir göreve özgü dereceli puanlama anahtar×n×n geliütirilmesi sürecinde biçimlendirici bir rol oynam×üt×r. Tüm performans görevleri ve görevlere özel anahtarlar ayn× zamanda "s×n×f düzeyine ve yaüa özel" bir yap×ya da sahip olacak üekilde (yaü gruplar×na göre farkl× say×da ve nitelikte deùerlendirme ölçütleri içerecek biçimde) geliütirilmiütir. Ölçme araçlar×n×n bu yap×s× ve araüt×rman×n amac× göz önünde bulundurularak, program×n uyguland×ù× deney grubunda ve geleneksel tasar×m etkinliklerini içeren öùretim program×n×n uyguland×ù× kontrol grubunda yer alan çocuklar×n tasar×m ürünlerine dayal× performans puanlar×n×n ortalamalar×, farkl× s×n×f/yaü düzeyleri için karü×l×kl× olarak deùil, her s×n×f/yaü düzeyi için kendi içinde karü×laüt×r×lm×üt×r. Bu karü×laüt×rmada, örneklem büyüklüùünün kullan×lacak istatistiùin türü aç×s×ndan belirleyici olmas× göz önünde bulundurularak parametrik olmayan bir istatistik olan iliükisiz ölçümler için Mann Whitney U-testinden yararlan×lm×üt×r. Analizlerde .01 ve .05 manidarl×k düzeyleri benimsenmiü, EXCEL 7.0 ve SPSS 17.00 paket programlar×ndan yararlan×lm×üt×r. Araüt×rman×n Bulgular×: ústatistiksel analizler sonucunda; 13 farkl× performans görevi ürününe dayal× tasar×m becerilerinin geliüimi aç×s×ndan, deney ve kontrol gruplar× aras×nda tüm s×n×f/yaü düzeylerindeki deney gruplar×n×n lehine manidar farklar elde edilmiütir. Araüt×rman×n Sonuçlar× ve Önerileri: Yarat×c× düüünme; temel düzeydeki örgün eùitim ile geliütirilmesi zorunlu olan bir anahtar düüünme becerisidir. Tasar×m eùitimi ise yarat×c×l×ù×n geliüiminde önemli bir görev görmektedir çünkü tasar×m×n kendisi baül× baü×na bir yaratma etkinliùidir. Bu araüt×rman×n bulgular×, Türk kültürüne uyarlanan Mimari Tasar×m Öùretimi Program×'n×n 6-11 yaü çocuklar×n×n tasar×m becerilerini geliütirmede etkili bir program olduùunu göstermiütir. Program×n, bu etkisiyle, çocuklar×n baüta yarat×c× düüünme ve problem çözme becerisi olmak üzere üst düzey düüünme süreçlerine dayal× biliüsel, sosyal ve duygusal geliüimlerini desteklediùi söylenebilir. Bu göz önünde bulundurularak, matematik, tarih, fen ve sanattan yararlanan, çoklu zekaya dayal× ve disiplinler aras× bir program olan Mimari Tasar×m Öùretimi Program×'n×n, okulöncesi, ilkokul, ortaokul ve lise öùretim programlar×ndaki temel öùrenme alanlar× (dil bilgisi, matematik, fen ve teknoloji, sanat vb.) ile bütünleütirilmesi ve böylece etkililiùinin art×r×lmas× önerilmektedir.

Çocuklar için Mimari Tasarım Öùretim Prograı: Türk Kültürüne Uyarlanması ve Etkililiğinin Analiz Edilmesi

Problem Statement: Design, which is a process of creating, supports individuals' pursuit, experience and discovery, and contributes to the improvement of higher-order thinking skills. A systematic design education offered in the early years of life boosts especially creative thinking and problem solving skills as well as awareness of the environment and nature. Such education programs have been implemented continuously in Europe and America. However, in Turkey, there is no design education for children. Purpose of the Study: This research aims to adapt into Turkish culture the Architectural Design Education Program for American preschool and primary school children aged 6-11 and to analyze its effectiveness in improving the design skills of Turkish children. The effectiveness of the program is examined within the sub-question if there are any statistically significant differences between the experimental groups instructed by adapted program and the control groups instructed by conventional activities in the concept of design skills exhibited through performancebased assessments particular to each instructional session. Method: The Architectural Design Education Program was adapted into the Turkish culture through studies carried out with expert groups. In the academic year 2011-2012, 177 children were given this education program in a primary school in Ankara. These students constituted six experimental groups that represented all levels of grade/age . On the other hand, a total of 167 children in six control groups received a program consisting of conventional activities. Analytic rubrics were used to assess, at the end of each instructional session, the products designed by children in line with performance tasks. With a view to comparing the design skills of children in different programs, Mann Whitney U-test for independent samples was used for analysis. Findings: The analyses show that there are significant differences in the development of design skills between the experimental groups and the control groups at all levels of grade/age, and that the difference was in favor of the experimental groups. Conclusion and Recommendations: The results show that all instructional activities carried out within the scope of the Architectural Design Education Program are effective in social, emotional and cognitive development of children aged six to 11, improving their higher-order thinking processes based on design skills. It is recommended that this interdisciplinary program, making use of mathematics, history, science and arts, should be integrated with basic areas of instruction in education programs so that its effectiveness can be enhanced

PDF

___

Acer, D. (2006). Anas×n×f×na devam eden alt× yaü çocuklar×n×n estetik yarg× geliüimine estetik eùitimin etkisinin incelenmesi [A study on the effects of aesthetic education on the development of aesthetic judgement of six-year-old children]. Unpublished doctoral dissertation, Gazi Üniversitesi, Eùitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Acer, D. & Gözen, G. (2013). Çocuk ve mimarl×k: Çocuklar için mimari tasar×m öùretim program×. Ankara: An× Yay×nc×l×k.
Bresnahan, K. (2014). Designing the creative child: Playthings and places in midcentury America by Amy F. Ogata (review). Building & Landscapes: Journal of the Vernacular Architecture Forum, 21(1), 156-158.
Department for Education and Employment/Qualifications and Curriculum Authority. ([DfEE/QCA], 2004). The national curriculum handbook for secondary teachers in England - Key stages 3 and 4. London: DfEE/QCA.
European Commission (2008). Proposal for a Decision of the European Parliament and of the Council concerning the European Year of Creativity and Innovation 2009. COM 2008-159, Brussels: European Commission.
Faizi, M., Azaria A.K., Maleki, S.N. (2013). Design guidelines of residental environments to stimulate children's creativity. Journal of Asian Behavioural Studies, 3(8), 25-36.
Filer, A. (2000). Assessment: Social practice and social product, London: RoutledgeFalmer.
Gibson, C. (1995). Critical thinking: Implications for instruction, Reference & User Services Quarterly (RQ), 35(1), 27-35.
Gözcü, û. (2005). Çocuklar ve... [Children and...]. Çocuk ve Mimarl×k: TMMOB Mimarlar Odas× Ankara ûubesi Çocuk ve Mimarl×k Çal×üma Grubu Bülteni, 1, 19.
Gözen, G., & Acer, D. (2012). Measuring the architectural design skills of children aged 6-11. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 46 (2012), 2225-2231.
Greek Pedagogical Institute. ([GPI], 2003). A cross thematic curriculum framework for compulsory education-Diathematikon programma. Retrieved April 6, 2012, from www.pi-schools.gr/programs/depps/index_eng.php
Haladyna, T.M. (1997). Writing test items to evaluate higher order thinking, USA Boston: Allyn and Bacon.
Kampylis, P. (2010). Fostering creative thinking - The role of primary teachers. Unpublished doctoral dissertation, Faculty of Information Technology, University of Jyväskylä, Jyväskylä.
Kinchin, J., & O'Connor, A. (2012). Century of the child: Growing by cesign 1900-2000. New York: The Museum of Modern Art.
Krippendorff, K. (2004). Reliability in content analysis: Some common misconceptions and recommendations. Human Communication Research, 30(3), 411-433.
Law 1566/1985: Structure and functions of primary and secondary education and other provisions. Greek Government Gazette A 167/30-09-85.
Lindberg, T., & Meinel, C. (2010). Report of electronic colloquium on design thinking research: Design thinking in IT development. Report No. 1, Germany: Potsdam University.
Lozanovska, M., & Xu, L. (2012). Children and university students working together: A pedagogical model of children's participation in architectural design. CoDesign: International Journal of CoCreation in Design and the Arts, 9(4), 209- 229.
Magnusson, D. (1967). Test theory, Reading, MA: Addison-Wesley.
Meskanen, P. (2004). Finlandiya'da çocuklar için mimarl×k eùitimi [Architectural education for children in Finland ]. In M. O. Y×lmaz (Trans.), 4. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi: Cumhuriyet'in 80. Y×l×nda Disiplinleraras× Bak×üla Türkiye'de Çocuk (pp. 343-346), Turkey, Ankara: Ankara University.
Meskanen, P., & Hummelin, N. (2010). Creating the future: Ideas on architecture and design education. Arkki School of Architecture for Children and Youth, Vaasa: Oy Fram Ab Printing.
Ministerial Council for Education, Early Childhood Development and Youth Affairs. ([MCEECDYA], 2008). Melbourne declaration on educational goals for young Australians. Retrieved May 5, 2012, from www. mceecdya.edu.au/mceecdya/melbourne_declaration,25979.html
Mitchell, A.A. (2006). Introduction to rubrics: An assessment tool to save grading time, convey effective feedback and promote student learning. Journal of College Student Development, 47(3), 352-355.
Parsons, M.J. (1976). A suggestion concerning the development of aesthetic experience in children. Journal of Aesthetics and Art Criticism, 34, 305-314.
Piaget, J. (1970). Piaget's theory. In P. H. Mussen (Ed.) Carmichael's handbook of child psychology, Vol. 1 (pp. 703-732). New York: Wiley.
Qualifications and Curriculum Authority. ([QCA], 2005). Creativity: Find it, promote it!-Promoting pupils' creative thinking and behaviour across the curriculum at key stages 1.2 and 3-practical materials for schools. London: QCA.
Rauth, I., Köppen, E., Jobst, B., & C. Meinel (2010, November). Design thinking: An educational model towards creative confidence. Paper presented at the 1st International Conference on Design Creativity (ICDC2010), Japan, Kobe.
Räsänen, J. (2014). Detecting architecture: An overview to the development of children's architecture education in Finland. Paper presented in 6th Annual Architectural Research Symposium: Designing and Planning the Built Environment for Human Well-Being in Oulu-Finland, October 23 to 25, 2014.
ûahin, ú.T., Tantekin-Erden, F., Akar, H. (2011). The influence of the physical environment on early childhood education classroom management. EgitimArastirmalari-Eurasian Journal of Educational Research, 44, 185-202.
Woodman, R.W., Sawyer, J.E., Griffin, R.W. (1993). Toward a theory of organizational creativity. Academy of Management Review, 18(2), 293-321.
Taylor, A.P. (1971). The effects of selected stimuli on the art products, concept formation and aesthetic judgmental decisions of four and five year old children. Unpublished doctoral dissertation, Arizona State University, USA.
Taylor, A.P. (1993). The learning environment as a three-dimensional textbook. Children's Environments, 10(2), 170-179.
Taylor, A.P., Aldrich, R.A., & Vlastos, G. (1988). Architecture can teach... and the lessons are rather fundamental. Transforming Education, 18, 31. Retrieved October 15, 2012, from http://www.context.org/iclib/ic18/taylor/
Taylor, A.P. & Helmstadter, G.C. (1971, February). A preliminary pair comparison test for measuring aesthetic judgment in young children. Paper presented at the Annual Meeting of the American Educational Research Association, New York.
Taylor, A.P. & Vlastos, G. (1983). School Zone: Learning environments for children, Corrales, NM: School Zone, Inc.
Taylor, A.P., Vlastos, G., & Marshall, A. (1991). Architecture and children: Teachers' guide, Seattle: Architecture and Children Institute.
Tekkaya-Poursani, E. (2009). Çocuklar×n mimarl×ù× için bir ortakl×k: KIDS [A Partnership for the architecture of children: KIDS]. Mimarl×k Dergisi, 347, 51- 55.
Ulaü-Daùl×, U., Paüaoùlular×-ûahin, N., Güley, K. (2013). Inter-creative course model proposal: Teaching-learning design in secondary schools of TRNC. EgitimArastirmalari-Eurasian Journal of Educational Research, 53, 41-58.
Zeisel, J. (2006). Inquiry by design: Environment/behavior/neuroscience in architecture, interiors, landscape, and planning, New York: W.W. Norton & Company.