TEK KİŞİLİK GÖSTERİLERDE (STAND-UP) KULLANILAN ARGO DİLİNİN TESPİTİ ÜZERİNE BİR İNCELEME

Araştırmanın amacı, günümüzde modern meddah olarak da adlandırılan ve popüler kültürde stdand-up(çı), showmen vb. adlarla anılan kişiler tarafından sunulan gösterilerde kullanılan argo dilini tespit etmektir. Bu çalışmada, tek kişilik gösterileri incelenen kişiler; Ata Demirer, Cem Yılmaz, Atalay Demirci'dir. Araştırma, nitel araştırma yöntemlerinden tarama modeli kullanılarak yürütülmüştür. Elde edilen veriler, içerik analizi yoluyla analiz edilmiştir. Araştırma sonucunda özellikle Ata Demirer ve Cem Yılmaz'ın gösterilerinde, argo dilini sıkça kullandıkları, gösterilerinin merkezinde argo dilinin olduğu tespit edilmiştir. Atalay Demirci'nin ise gösterilerinde argo dilini çok sık kullanmadığı görülmüştür. Araştırmanın sonunda argo dili çalışma alanı ile ilgili önerilerde bulunulmuştur

The purpose of the survey, also referred to as modern meddah today and in popular culture stand-up (comedian), showmen, etc referred to with names presented by people is to detect the language slang used in demonstrations. In this study, the one-man show are examined; Ata Demirer, Cem Yılmaz, Atalay Demirci. Research, conducted using qualitative research methods of screening model. The data obtained were analyzed through content analysis. Research, especially as a result of the Ata Demirer and Cem Yılmaz's demonstrations, the center of the show frequently used colloquial language slang language. Atalay Demirci is a very colloquial language in, it was observed that paragraphs. At the end of the investigation, made suggestions about the vernacular language workspace

___

Aksan, D. (1998). Her yönüyle dil, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayını.

Aktunç, H. (1998). Büyük argo sözlüğü (Tanıklarıyla). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.

Aktunç, H. (2002). Büyük argo sözlüğü, (4. baskı) İstanbul: Yapı Kredi yayınları.

Asiltürk, B. (2002). Modern Türk şiirinde argo- iki örnek. Metin Eloglu-Salâh Birsel”, Türk Kültüründe Argo, Hollanda: Türkistan ve Azerbaycan Araştırma Merkezi Yayını (SOTA).

Banguoğlu, T. (2007). Türkçenin grameri. (8.Basım). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Birkalan, H. (2002), Pazar konuşmaları: Argoya halkbilimsel bir yaklaşım. Türk kültü- ründe argo, Naskali, Emine Gürsoy ve Gulden Sağol (ed.), Haarlem–Hollanda: SOTA yayınları.

Caferoğlu, A. (1943). Anadolu ağızlarından toplamalar, İstanbul: Bürhaneddin Basımevi.

Çifçi, M.(2006). Argonun niteliği ve argoya bakış açımız. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi/ Journal of Turkish World Studies, 6(2), 297-30.

Devellioğlu, F. (1980). Türk argosu: İnceleme ve sözlük. (Genişletilmiş 6. Baskı) Ankara: Aydın Kitapevi.

Emre, A. C. (1945). Türk dilbilgisi. İstanbul: Türk Dil Kurumu Yayınları.

Ergin, M. (1997). Türk dilbilgisi. İstanbul: Bayrak Basım.

Gencan, T. N. (2001). Dil bilgisi. Ankara: Ayraç Yayınevi.

Karasar, N. (2012). Bilimsel araştırma yöntemi, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Kefeli, E. (2002), Edebiyat argo ilişkisi, Türk kültüründe argo, Hollanda: Türkistan ve Azerbaycan Araştırma Merkezi Yayını.(SOTA).

Özkan, N. (2002). Gizli dil olarak argonun fonksiyonu üzerine. Türk kültüründe argo. Hollanda: Türkistan ve Azerbaycan Araştırma Merkezi Yayını.

Sekmen, M.(2010). Oyuncu meddah ya da “kendi ve diğerleri” mekanizması. Tiyatro Araştırmaları Dergisi, 30(2), 27-45.

Yıldız, M., Hazar, M.C. (2003). Türk argosunda polis, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. www.e-sosder.com. 2(5), 1-16.

Yıldırım, A., Şimşek, H. (2011). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri, Ankara: Seçkin Yayıncılık.