Hz. Muhammed’in Sesinin Güzelliğine Dair Rivâyetler Üzerine Bir İnceleme

Güzellik kavramı mahiyeti itibarıyla göreceli olmakla birlikte güzel ses, insanlığın genel olarak ortak paydada buluştuğu bir yetenektir. Bu yetenek, insanlarda değişken düzeyde de olsa mevcuttur. Her yeteneğin eğitime ve gelişime ihtiyaç duyduğu gibi güzel ses de ayırt edilmeye, eğitilmeye, geliştirilmeye ve taltif edilmeye ihtiyaç duyar. Bu sayede güzel yaratılan insan, ses bakımından da güzele ulaşabilmelidir. Ortaya çıkan bu güzellik, insanlar üzerine dinî duyguların güçlendirilmesi yönünde bir etkiye de sahiptir. Bu yüzden insanlara yol gösterici olarak gönderilen peygamberler de tebliğlerinde mûsikînin bu etkisinden yararlanmışlardır. Hatta bazı peygamberler güzel sesi bir tebliğ yöntemi olarak kullanmalarıyla öne çıkmışlardır. Güçlü hitabet yeteneği ile güzel sesi tebliğ metodunun bir parçası hâlinde kullanan peygamberlerin son temsilcisi olarak Hz. Muhammed’in de hem kendinin güzel sesli olması hem de güzel sese verdiği ehemmiyet dikkate değerdir. Hz. Muhammed’in gerek kendinden önceki peygamberler hakkında vermiş olduğu bilgiler gerekse yaşadığı dönemin şartları itibarıyla güzel sesi merkeze alması önem arz eden başlıca konulardandır. Bu çalışmada Peygamberlerin seslerine dair hadis rivayetleri ile Hz. Peygamber’in sesinin güzelliği ve dinleyenler üzerindeki tesirine dair nakiller değerlendirilecektir. Ayrıca Hz. Peygamber’in güzel ses konusundaki tutumu ile “Hz. Peygember’in sesi” hakkında Kur’ân-ı Kerîm ayetleri ve hadis-i şerif rivayetleri arasında yer alan bilgiler, dönemin şartlarına uygun olarak mûsikî açısından incelenecektir.

Anahtar Kelimeler:

Türk Din Musikisi, İnsan, Hz. Muhammed, Peygamberler, Güzel Ses

An Investigation on Narratives About Prophet Muhammad's Nice Voice

Starting from the nature of the concept of niceness, nice voice, smartness, together with the clues, is a skill that generally meets the common denominator. This ability is present in every human being, but with different levels. Just as every talent needs training and development, a nice voice needs to be distinguished, trained, developed and rewarded. In this way, a person who is created with a nice voice should be able to reach high level in terms of sound. This emerging niceness also has an effect on strengthening religious feelings on people. For this reason, the prophets sent as guides to people also benefited from this effect of music in their messages. Some prophets even came to the fore by using a nice voice as a method of communication. As the last prophet who has a nice voice as a part of the method of conveying with his strong oratory ability, Prophet Muhammad, as well as the importance he attached to a nice voice, had a lovely voice. The main issue here isalso noteworthy that Muhammad both had a nice voice himself and the importance he gave to a nice voice. In this study, some hadith narrations about how the voices of the prophets were and the narrations about the niceness of the voice of Hz. Muhammad and its effect on the listeners will be evaluated. In addition, the verses of the Qur'an and the narrations of the Hadith about Hz. Muhammad's attitude towards person with a nice voice and "Hz. Muhammad's voice" will be examined in terms of musical context in accordance with the conditions of the period.

Keywords:

Turkish Religious Music, Humanbeings, Hz. Muhammad, Prophets, Nice Voice,

PDF

___

Basrî, Muhammed b. Sa’d b. Menî el-Hâşimî. Kitâbü’t-Tabakâti’l-Kübrâ. çev. Musa Kazım Yılmaz. İstanbul: Siyer Yayınları 2019.
Birışık, Abdulhamit. Kıraat İlmi ve Tarihi. Bursa: Emin Yayınları, 2018.
Buhârî, Muhammed b. İsmâîl Ebû Abdillâh. el-Câmiu’s-Sahîh. thk. Mustafâ Dib el-Buğâ. Beyrût: Dâru İbn Kesîr, 1087.
Dârimî, Abdullah b. Abdurrahman Ebû Muhammed. Sünen. thk. Fuâd Ahmed Zümerlî, Beyrût: Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, 1987.
Eyüp Sabri Paşa, Mir’ât-ı Haremeyn. sd. Cihan Okuyucu. İstanbul: İslâmi İlimler Araştırma Vakfı Yayınları, 1986. Feyzü’l Furkân. çev. Hasan Tahsin Feyizli. İstanbul: Server Yayınları, 1. Baskı, 2018.
Hanbel, Ahmed Muhammed. Müsned. thk. Şuayb el-Arnaût. Beyrût: Müessesetü’r-Risâle, 1999.
İbn Abdirabbih. el-Ikdü’l-Ferîd. çev. Musa Kazım Yılmaz. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, 2021.
İbn Ebî Şeybe. Musannef. çev. Hüseyin Yıldız, İstanbul: Ocak Yayınları, 2012.
İbn Hişâm, Ebû Muhammed Abdülmelik. es-Sîretü’n-Nebeviyye. Beyrût: Dâru’l-Cîl, 1411.
İbn Kesîr, Ebu’l-Fidâ İsmâil. el-Bidâye ve’n-Nihâye. Beyrût: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 1988.
İbn Kesir. el-Bidâye ve’n-Nihâye (Büyük İslam Tarih). çev. Mehmet Keskin. İstanbul: Çağrı Yayınları, 2017.
İbn Mâce, Muhammed. Sünen. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Beyrût: Dârü’l-Fikr (ty). Küçükaşçı, Mustafa Sabri. “Müezzin”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Aksiklopedisi. Erişim 20.02.2023.
İbn Sa’d, Kitâbü’t-Tabakâti’l-Kübrâ, (yy. ty).
İbn Sa’d, Muhammed. Kitâbü’t-Tabakâti’l-Kebîr. İstanbul: Siyer Yayınları, 2019.
İbn Seyyidi’n-Nâs Muhammed b. Abdillah b. Yahya. Uyûnu’l-Eser fî Funûni’l-Meğâzî ve’ş-Şemâil ve’s-Siyer. Beyrût: Müessesetü Izziddîn li’t-Tıbâa ve’n-Neşr, 1986.
Kandemir, M. Yaşar. “Hatice”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Aksiklopedisi. Erişim 20.02.2023.
Koca, Fatih. “Peygamberimiz Hz. Muhammed’in Müezzinleri”. AÜİFD 52/2 (2011).
Köksal, Mustafa Asım. İslam Tarihi. İzmir: Işık Yayınları, 2008.
Mehmed Zihni Efendi, el-Hakâyık mimmâ fi’l-Camii’s-Sağîr ve’l-Meşârik mine’l-Hadîs. İstanbul:1892. Öz, Mustafa. “Kurrâ”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. Erişim 15.03.2023.
Nesâî, Ahmed b. Şuayb Abdurrahman. Sünen. Haleb: Mektebü’l-Matbûâti’l-İslâmiyye, 1986.
Nîsabûrî, Ebu’l-Hüseyin Müslim İbn Haccâc el-Kuşeyrî. Sahîh-i Müslim ve Tercemesi. İstanbul: İrfan Yayınevi, 1988.
Rudânî, İmam Muhammed b. Muhammed b. Süleyman. Cem‘u’l-Fevâ’id min Câmi‘i’l-Usûl ve Mecma‘i’z-Zevâ’id. İstanbul: İz Yayıncılık, 1996.
Sarıçam, İbrahim. Hz. Muhammed ve Evrensel Mesajı. Ankara: DİB Yayınları, 2007.
Sicistânî, Süleymân b. el-Eş’as Ebû Dâvûd. Sünen. Beyrût: Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, (ty.).
Şengül, Murat – Baskın, Sami. Etkinliklerle Hafta Hafta Sözlü Anlatım. Ankara: Nobel Yayınları, 2016.
Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Sevre. eş-Şemâilü’l-Muhammediyye. Beyrut: Dâru’l-Hadîs, 1988.
Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Sevre. Sünen. Beyrût: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, (ty).
Zebîdî, Zeynuddîn Ahmed b. Ahmed b. Abdillatif. Sahih-i Buhârî Muhtasarı Tecrid-i Sarîh Tercemesi ve Şerhi. Ankara: DİB Yayınları, 1988.