On Fichte’s Reconstruction of The Kantian Unity of The I

Wissenschaftslehre adlı eserinde Fichte’nin nihai amacı Kant’ın çözülemez gördüğü nesne-özne, biçim-madde, özgürlük-zorunluluk temel ikiliklerinin kuramsal ve felsefi sorunlarını ortaya koymaktır. Fichte, bu tür ikiliklerin insanın bilişsel dünyasında var olduğunu kabul etmesine karşın söz konusu ikiliklerin ötesine geçebileceğimiz ve geçmemiz gerektiği konusunda ısrar eder. İnsan düşüncesinin birleştirici olduğunu ve felsefenin en önemli görevinin de bu birliğe ulaşmak olduğunu düşünür. Fichte’nin açıklamasının genel teorik temelleri içerisinde bu birliği sağlamanın mümkün görünmediğini iddia edeceğim. Daha özelde, dikkatli bir okuyuşta Fichte’nin yorumunun ben’in ideal birliğinin teorik temelde asla sağlanamayacağını ve buna erişilemeyeceğini, ancak pratik temelde kendisine sadece yaklaşabileceğimiz bir ideal birlik olabileceğini gösterdiğini ileri süreceğim.

Fichte’nin Kantçı Ben’in Birliğini Yeniden İnşaası Üstüne

Fichte’s overarching aim in the Wissenschaftslehre is to introduce central theoretical and philosophical problems of Kant’s fundamental dualism of form and matter, subject and object, necessity and freedom which Kant regards as insurmountable. Although Fichte admits such dualism in our cognition, he insists that we can and must rise above it. He thinks that human thought is essentially unitary and that the great task of philosophy is to achieve this unity. I will claim that within the limits of theoretical foundations of Fichte’s account such a unity seems not to be possible. In particular, I will claim that a careful reading of Fichte’s interpretation can only show that the Ideal unity of the I can never be realized and achieved on theoretical ground, but we can only approximate to it on practical basis.

PDF

___

AMERIKS, Karl. (1999), “Fichte’s Appeal Today: The Hidden Primacy of the Practical”, The Emergence of German Idealism: Studies in Philosophy and the History of Philosophy, Vol.:34, edited by Michael Baur and Daniel O. Dahlstrom, The Catholic University of Amerika Press, pp:95-115.
BREAZEALE, Daniel. (1988), “How to Make an Idealist: Fichte’s “Refutation Of Dogmatism” and the Problem of the Starting Point of the Wissenschaftslehre”, The Philosophical Forum, Vol.:XIX, No:2-3, Winter-Spring, pp. 97-123.
BREAZEALE, Daniel. (1996), “The Theory of Practice and the Practice of Theory: Fichte and the “Primacy of Practical Reason””, International Philosophical Quarterly Vol.: 36, No:141, pp.47-64.
FICHTE, J. G. (1970), Fichte: Science Of Knowledge (Wissenschaftslehre) with the First and Second Introductions, edited and translated by Peter Heath and John Lachs, New York: Appleton-Century-Crofts.
PIPPIN, B. R. (1988), “Fichte’s Contribution,” The Philosophical Forum, Vol.:XIX, No:2-3, Winter-Spring, pp. 74-96.
SEDWICK, Sally (ed.). (2000), The Reception Of Kant’s Critical Philosophy: Fichte, Schelling and Hegel, Cambridge: Cambridge University Press.
SNIDER, Eric. (1989), “Scientific Philosophy and Philosophical Method in Fichte”, Metaphilosophy, Vol.: 20, No:1, pp. 68-76.
TABER, John. (1984), “Fichte’s Emendation of Kant”, Kant Studien, Vol.:75, pp. 442-459.
WOOD, W. Allen. (2000), “The I as Principle of Practical Philosophy”, The Reception of Kant’s Critical Philosophy: Fichte, Schelling and Hegel, edited by Sally Sedwick Cambridge: Cambridge University Press.