Öz Bu çalışmada Ömer Seyfettin’in hikâyelerindeki kadın tipler ve işlevleri incelenmeye çalışılmıştır. Amaç Türk edebiyatında hem hikâye türünün seviye kazanması, hem de Milli Edebiyat Hareketi (1911-1923)’ni başlatma ve yön verme konusunda önemli bir görevi yerine getirmiş olan yazarın hikâyelerinde kadın tiplerin hangi işlevlerle, hangi bakış açısıyla işlendiğini ortaya çıkarmaktır. Bilindiği gibi Türk toplumunda II. Meşrutiyet’e kadar sosyal hayatta kadınların varlıkları pek hissedilmez. Ancak II. Meşrutiyet’in İlanı (1908)’ndan sonraki özgür ortamda hızla çoğalan kadın dernekleri, gazete ve dergileri sayesinde Türk kadını sosyal ve siyasal hayatta yavaş yavaş varlık göstermeye başlamıştır. Bu durum edebî eserlere de yansımış, özellikle roman ve hikâye gibi türlerde varlığını hissettirmiştir. Bu bağlamda Ömer Seyfettin’in hikâyelerinde kadınlar, değişik kişilik ve sosyal işlevlerle okuyucuya sunulmuştur. Bu kadınlar yaş durumu, kültür seviyesi, meslek grupları, sosyal statüleri ve zihniyet / dünya görüşlerine göre sınıflandırılarak hikâyelerdeki üstlendikleri işlevlere değinilmiştir. Ayrıca Ömer Seyfettin'in bütün hikâyeleri incelenmiş ve incelenen hikâyelerde ideal Türk kadını yerine ironik bir şekilde kadınların çoğunun pasif, içe dönük, cahil ev kadını tipleri oldukları tespit edilmiştir. Bu tespitten hareketle de Ömer Seyfettin'in görmek istediği ideal Türk kadını tipi ortaya konulmaya çalışılmıştır.