Kontrbas, Patrick Süskind’in 1984’te yayımlanan ilk tiyatro metnidir. Metnin anlatıcısı kontrbas enstrümanını çalan bir müzisyendir. Orkestrada görev alan ve müzisyenliğini memur olarak sürdüren mutsuz ve yalnız olan kontrbasçının müziğe ve hayata dair eleştirileri monolog halindedir. Bununla beraber batı müziğine dair eleştiri sunan bu metin müziğin içindeki hiyerarşik düzene, orkestralardaki bölünmelere ve armoni kurallarının oluşturduğu sorunlara da yer verir. Bu anlamda Kontrbas sosyolojik analizleri mümkün kılar. Çünkü tiyatro metninin müzik ile olan ilişkisinde kontrbasın görüntüsü, seslerin gürültülü olarak duyulması ve biçimsiz bir enstrüman olması; müzikle birlikte gürültüyü, hiyerarşiyi ve toplumsal cinsiyet meselesini tartışır. Sonuç olarak Alman İdealizmine de eleştiri niteliğinde olan bu oyun müziğin birçok sorununa kontrbas enstrümanı ile cevap verir. Aynı zamanda dertli ve hüzünlü bir çalgı olmasının ötesinde kolaylıkla dışlanabilen kontrbas, müziğin hiyerarşik yapısı, iktidar ve meta üretimi üzerinden enstrümanların kadın bedeni tasvirlerini de örnekler. 

The Contrabass is the first theatre text of Patrick Süskind published in 1984. The narrator of the text is a musician who plays the contrabass  instrument. The criticisms about music and life of the unhappy and lonely contrabassist who plays as a civil servant in an orchestra, were in a monologue. Moreover, this text, which offers criticism of Western music, also includes the hierarchical structure in the music, the divisions in the orchestra, and the problems of harmony rules. In this sense, the Contrabass makes sociological analysis possible since the image of the contrabass in its relation of the theater text with the music, the sounds being heard loudly, and its being a formless instrument; argue noise, hierarchy and gender issues with music. As a result, this play which was also a critique of German Idealism, responds to many problems of music with contrabass instrument. Besides, contrabass  which is an easily excludable instrument beyond its own sadness and sorrow exemplifies instruments’ female body descriptions through the hierarchical structure of music, power and commodity production.