HASTANELERİN ÇOCUK GELİŞİMİ BİRİMLERİNE YÖNLENDİRİLEN EN SIK BAŞVURU NEDENLERİNİN BELİRLENMESİ

Bireyin gelişimi doğum öncesinden başlar ve yaşam boyu devam eder. Çocuk gelişimi bilimi 0-18 yaş arası tüm gelişim dönemlerini içermektedir. Her gelişim döneminin kendine has özellikleri ve gelişimsel zorlukları vardır. Bu gelişimsel zorlukları erken dönemde tespit etmek ve müdahalede bulunmak çocuğun ilerleyen dönemlerde zorluk yaşamamasını sağlamak veya yaşanacak zorluğu en az düzeye indirgeyebilmek bakımından oldukça önemlidir. Aileler çocuklarında herhangi bir gelişimsel zorluk olduğunu düşündüklerinde sıklıkla sağlık kuruluşlarına başvurmaktadırlar. Hastanelerde gelişimsel değerlendirme, destek ve izlem çalışmaları çocuk gelişimi birimlerinde çocuk gelişimciler tarafından yürütülmektedir. Ayrıca davranış zorlukları, tuvalet eğitimi, yeme ve uyku zorlukları gibi konularda da ailelere danışmanlık hizmetleri verilmektedir. Bu derleme çalışmasında hastanelerin çocuk gelişimi birimlerine yönlendirilen en sık başvuru nedenlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Dört araştırmadan yararlanılarak başvuru nedenleri belirlenmiş, bunlara ilişkin açıklamalar yapılmış ve güncel alan yazın incelenerek sunulmuştur. Yapılan incelemelere göre dil ve konuşma bozuklukları, gelişimsel gecikme/gelişim değerlendirmesi, okula hazırbulunuşluk, yeme sorunu, tuvalet eğitimi ve uyku problemi çocuk gelişimi birimlerine yapılan en sık başvuru nedenleridir.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk gelişimi, Gelişim yetersizlikleri, Problem Davranış.

PDF

___

American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic And Statistical Manual Of Mental Disorders (5 b.). Washington: American Psychiatric Association.
American Speech Language Hearing Assocation. (2019). 24 Mayıs 2021 tarihinde American Speech Language Hearing Assocation: https://www.asha.org/research/memberdata/healthcare-survey/ adresinden alındı
Altıparmak, F., & Hesapçıoğlu, S. T. (2013). Muş devlet Hastanesi Çocuk Gelişimi Polikliniğine Çocuk Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniğinden Yönlendirilen Çocuk ve Ailelerin Hizmet Alma Nedenleri ve Sağlanan Hizmetlerin İncelenmesi. Balıkesir Sağlık Bilimleri Dergisi, 3(1), 6-10.
Ateş, N. A. ve Güneş, N. E. (2020). Konuşma Sesi Bozukluğu Olan ve Olmayan Çocukların Dil ve Bilişsel Gelişimlerinin. Dil Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 3(3), 241-269.
Berk, L. E. (2020). Bebekler ve Çocuklar: Doğum Öncesinden Orta Çocukluğa (7 b.). (N. Işıkoğlu Erdoğan, Çev.) Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Collisson, B. A., Graham, S. A., Preston, J. L., Rose, M. S., McDonald, S. ve Tough, S. (2016). Risk and Protective Factors for Late Talking: An Epidemiologic Investigation. The Journal of Pediatrics, 172, 168-174. doi:https://doi.org/10.1016/j.jpeds.2016.02.020
Çetin, N., Çanolu, Z., Özler, Z., Erol, K. ve Çilek, M. (2020). Tuvalet Eğitimini Etkileyen Faktörlerin ve Tuvalet Eğitimi Yaşı ile İşeme Disfonksiyonu Arasındaki İlişkinin Değerlendirilmesi. Türk Tıp Öğrencileri Araştırma Dergisi, 2(3), 126-134.
Demirpençe Seçinti, D. (2020). DC:0-5: Erken Çocukluk- Bebeklik Çağı Ruh Sağlığı ve Gelişimsel Bozuklukları Tanısal Sınıflandırması. Ankara: Nobel Yayın.
Doğan, A. ve Baykoç, N. (2015). Hastanede Çocuk Gelişimi Birimine Yönlendirilen Çocukların Değerlendirilmesi. Hacettepe Universty Faculty of Helath Sciences Journal, 1(2), 101-113.
Emre, O., Uyar, A. G., Çalışkan, Z. ve Ulutaş, A. (2018). Bir Eğitim ve Araştırma Hastanesinde Çocuk Gelişimi Birimine Yönlendirilen Konsültasyonların Değerlendirilmesi. Balıkesir Sağlık Bilimleri Dergisi, 7(3), 69-73.
Evliyaoğlu, N. (2007). Sağlam Çocuk İzlemi. Türk Pediatri Arşivi, 42, 6-10. Guitar, B. ve Conture, E. G. (2013). The Child Who Stutters: To The Pediatrician (5. b.). Memphis: Stuttering Foundation.
Kardaş, B., Kardaş, Ö. ve Erermiş, H. S. (2019). Konuşma (İletişim) Bozukluklarında Prognoz, Prognostik Faktörler ve Erken Tedavinin Etkisi. H. S. Erermiş (Dü.) içinde, Çocuk ve Gençlik Çağı Ruhsal Hastalıklarında İzlem ve Süreç: Prognostik Faktörler ve Erken Tedavi Yaklaşımlarının Etkisi (s. 46-52). Ankara: Türkiye Klinikleri.
Lewis, B. A., Avrich, A. A., Freebairn, L. A., Hansen, A. J., Sucheston, L. E., Kuo, I., . . . Stein, C. M. (2011). Literacy Outcomes of Children With Early Childhood Speech Sound Disorders: Impact of Endophenotypes. Journal of Speech, Language, and Hearing Research, 54(6), 1628-1643. doi:https://doi.org/10.1044/1092-4388(2011/10-0124)
Metindoğan Wise, A. (2015). Gelişim Bilimi: Tanımı, Kapsamı, Tarihsel Temelleri, Araştırma Konu ve Yöntemleri. F. Turan, & A. İ. Yükselen (Dü) içinde, Her Yönüyle Okulöncesi Eğitim 1 (s. 17-44). Ankara: Hedef CS Basın Yayın.
Mevzuat Bilgi Sistemi. (2019, Temmuz 10). Milli eğitim Bakanlığı Okulöncesi Eğitim ve İlköğretim Kurumları Yönetmeliği. 3 Haziran 2021 tarihinde https://www.mevzuat.gov.tr/mevzuat?MevzuatNo=19942&MevzuatTur=7&MevzuatTertip=5 adresinden alındı
Milli Eğitim Bakanlığı İlköğretim Kurumları Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik. (2012, 21 Temmuz). Resmi Gazete. (sayı: 28360). Erişim adresi: https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2012/07/20120721-9.htm adresinden alındı
Milli Eğitim Bakanlığı Okul Öncesi Eğitim ve İlköğretim Kurumları Yönetmeliği. (2014, 26 Temmuz). Resmi Gazete. (sayı:29072). Erişim adresi: https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2014/07/20140726-4.htm adresinden alındı
Morrison, J. (2019). DSM-5'i Kolaylaştıran Klinisyenler İçin Tanı Rehberi. (H. U. Kural, Çev.) Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Moyle, J., Stokes, S. F. ve Klee, T. (2011). Early Language Delay And Specıfıc Language Impaırment. Developmental Disabilities Research Reviews, 17(2), 160-169. doi:10.1002/ddrr.1110
Norbury, C. F., Gooch, D., Wray, C., Baird, G., Charman, T., Simonoff, E., . . . Pickles, A. (2016). The İmpact Of Nonverbal Ability On Prevalence And Clinical Presentation Of Language Disorder: Evidence From A Population Study. The Journal of Child Psychology and Psychiatry, 57(11), 1247-1257. doi:10.1111/jcpp.12573
Önen, S., Aksoy, İ., Taşar, M. A. ve Bilge, Y. D. (2012). Çocuklarda Tuvalet Eğitimini Etkileyen Faktörler. Bakırköy Tıp Dergisi, 8(3), 111-115. doi:10.5350/BTDMJB201208304
Özgünlü, M. (2017). Factors Associated With School Readiness in Turkey. (Yüksek Lisans Tezi, Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul). Erişim adresi: https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/tezSorguSonucYeni.jsp
Özkul, E. (2017). Tuvalet Eğitimi Tamamlanmış Çocukların, Dışkı-İdrar Kontrolü ve Tuvalet Becerisi Kazanmalarını Etkileyen Faktörlerin ve Etkilerinin İncelenmesi. (Yüksek Lisans Tezi, Maltepe Üniversitesi, İstanbul). Erişim adresi: https://openaccess.maltepe.edu.tr/xmlui/bitstream/handle/20.500.12415/3766/471351.pdf?sequence=1&isAllowed=y
Poon, J. K., Larosa, A. C. ve Pai, G. S. (2010). Developmental Delay: Timely Identification and Assessment. İndian Pediatrics, 4(5), 415-422. doi:10.1007/s13312-010-0077-3
Sağlık Bakanlığı. (2016). Türkiye Beslenme Rehberi TÜBER 2015. Ankara: Kayhan Ajans.
Sertgil, N. K. (2013). Gelişimsel Gecikmelerin Erken Tanısında Çocuk Doktorlarının Rolü. Çocuk Dergisi, 13(4), 160-166. doi:10.5222/j.child.2013.160
Uzun, A. K. ve Akkuş, S. Y. (2020). Sosyal Pediatri Polikliniği'nden Çocuk Gelişimi Birimi'ne Yönlendirilen Çocukların Dosyalarının Birime Yönlendirilme Nedenleri, Değerlendirme Sonuçları ve Sosyo-Demografik Özellikleri Açısından İncelenmesi. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 9(1), 137-148. doi:https://www.doi.org/10.46971/ausbid.727231
Yaşa, İ. (2019). Normal Dil Gelişimi Gösteren Çocuklar ile Özgül Dil Bozukluğu Bulunan Çocukların Dil Kullanım Bilgisinin Karşılaştırılması. Dil, Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 2(2), 174-194.
Yavuzer, H. (2016). Ana-Baba ve Çocuk (26. b.). İstanbul: Remzi Kitabevi.