Atatürk Cumhuriyet ve Çocuk Ruhu

Çocukluk kavramı tarihsel, kültürel ve felsefi açıdan bazı belirsizlikler içermişolsa da, çocuk denildiğinde zihnimizde meraklılık, yaratıcılık, yeniliklere açık olma,bağımsızlık gibi nitelikler çağrışım yapmaktadır. Çocuklar, böyle gelmiş böyle giderdüşüncesine bağlı kalmadan düşünebilme yeteneğine sahiptirler. Bu nitelikler gözönünde bulundurulduğunda çocukluk biyolojik olarak yaşamın bir dönemindeyaşanıp yitirilen bir dönem olmanın ötesinde bir anlama da sahiptir. Biyolojikçocukluk kadar ruhun çocukluğu da önemlidir. Ruhun çocukluğu özgürlük vebağımsızlık ister. Bu sebeple çocukluk bir karakter biçimi olup, yeniliğin,dönüşümün yılmadan ardından koşabilme her dem taze kalabilme, olgunluğu çocukruhuyla yoğurabilme anlamlarına da gelir. Atatürk’ün Cumhuriyete kazandırmayaçalıştığı ruh, böyle araştırıcı, yaratıcı bir çocuk ruhudur. Cumhuriyet ruhu bilim,sanat ve düşünce alanında özgün ve yaratıcı ürünler ortaya koyan ve koymasıgereken olgun bir çocuk ruhudur. Bu sebeple Atatürk’ün ulusal egemenliği çocukbayramıyla birleştirmesi ve milli egemenlik kavramıyla milletin geleceğini temsileden çocuk kavramını birbirine bağlaması O’nun dehasının bir göstergesidir

Anahtar Kelimeler:

Çocukluk, egemenlik, yaratıcılık, eğitim, kültür

Atatürk Cumhuriyet ve Çocuk Ruhu

Keywords:

-,

PDF

___

Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri I-III (1997), Ankara: Türk İnkılâp Enstitüsü Yayınları.
Duman, Tayyip (2007), “Atatürk’ün Kültür ve Eğitim Anlayışı”, Cumhuriyetin İlk Yıllarından Günümüze Dil, Kültür, Eğitim, Der.N.Güngör, s.211-228.
Gutek, Gerald L. (2001), Eğitime Felsefi ve İdeolojik Yaklaşımlar, (Çev. Nesrin Kale), Ankara: Ütopya Yay.
İnam, Ahmet (2003), “Atatürk ve Çocuk”, MPM Anahtar, s.20.
İnan, A. Afet (1981), M. Kemal Atatürk’ten Yazdıklarım, Ankara.
Karagöz, Süleyman (1997), Atatürk ve Çocuklar, Ankara: Karagöz Yay.
Kemalist Eğitimin Tarih Dersleri (1931-1941). (2004), Kaynak Yayınları.
Matthews, Gareth B. (2000), Çocukluk Felsefesi, (Çev.Emrah Çakmak), İstanbul: Gendaş Kültür.
Nietzsche, Friedrich (1984), Böyle Buyurdu Zerdüşt, (Çev.A. Turan Oflazoğlu), İstanbul: Cem Yayınevi.
Okay, Cüneyt (1998), Osmanlı Çocuk Hayatında Yenileşmeler, İstanbul.
Özden, Yüksel (2000), Öğrenme ve Öğretme, Ankara: Pegem Yay.
Sakaoğlu, Necdet (2003), Osmanlı’dan Günümüze Eğitim Tarihi, İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yay.
Soyak, Hasan R. (1965), Doğumundan Ölümüne Kadar Atatürk ve Atatürk’ün Hususiyetleri, İstanbul: Hayat Yay.
Sönmez, Cemil (2004), Atatürk’te Çocuk Sevgisi, Ankara: Atatürk Araştırma Merkezi.
Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri I-III, C.II, s.71.
Şahin, Hülya (2000), “Atatürk’te Çocuk Sevgisi ve Atatürk Döneminde Çocuklara Yönelik Yapılan Çalışmalar”, Silahlı Kuvvetler Dergisi, S.366, s.231-247.
Talü, Ercüment E., “Atatürk Çocukları Çok Severdi”; içinde Atatürk ve Çocuklar (1997), Süleyman Karagöz, Ankara: Karagöz Yay.
Wyckoff, Jerry vd. (2002), Bağırıp Çağırmadan ya da Dövmeden Çocuk Terbiyesi, (Çev.Ümit T. Sargüney), Ankara: HYB Yay.