Bazı OECD Ülkelerinde Yenilenebilir Enerji Kaynaklarından Elektrik Üretimine Yönelim Üzerine Ampirik Bir Çalışma

Öz Elektrik, günümüzün en büyük enerji türlerinden biridir. Dünya genelinde büyük bir pazar alanına sahip olan elektrik aynı zamanda ülkelerin ekonomik kalkınması içinde önemli bir kaynaktır. Petrol veya yeraltı kaynakları bakımından zengin olan ülkeler elektrik enerjisi tedarik etme konusunda fazla sorun yaşamamışlardır. Yeraltı kaynakları bakımından fakir olan ülkeler ise, elektrik enerjisi ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla, ya bu enerjiyi ithal etmiş ya da elektrik enerjisini üretmek için farklı kaynak arayışları içine girmişlerdir. İlk dönemlerde petrol, sonraki süreçlerde petrol piyasasında oluşan belirsizliklerden dolayı kömürden enerji üretimine bir eğilim olmuştur. Bu çalışmanın amacı kömürden elektrik üreten bazı OECD ülkelerinin zamanla yenilenebilir enerjiden elektrik üretimine yönelmelerinin nedenlerini araştırmak ve bu OECD ülkelerinin söz konusu alan ile ilgili durumlarını analiz etmektir. Bu amaç doğrultusunda yıllara göre ülkelere ait kömürden ve yenilenebilir enerjilerden elektrik üretme verileri WorldBank databases web sitesinden temin edilip, grafiklerle gösterilerek analizi yapılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Elektrik, Yenilenebilir enerji

PDF

___

ASME (American Society of Mechanical Engineers) (2009). Asme General Position Statement On Techonology and Policy Recommendations and Goals for Reducing Carbon DioxideEmissions, pp. 6-7.
Ayanoğlu, G. G., (2013). Kooperatiflerde Toplumsal Sorumluluk İlkesi ve Yenilenebilir Enerji Kooperatifleri, Gümrük ve Ticaret Bakanlığı Kooperatifçilik Genel Müdürlüğü, Uzmanlık Tezi, Ankara.
Bayram, A. (2000). Nükleer enerji ve Türkiye, 2000 GAP Çevre Kongresi Bildiriler Kitabı, Şanlıurfa, s. 617-624.
Demirbilek S. (1987). Kömür Kullanımı ve İlgili Çevre Kirlenmesi, MADENCİLİK Cilt: XXVI, Sayı: 3, 33-43.
Durmaz Ayanoğlu, G. G. (2014). Dünya Örnekleri ile Yenilenebilir Enerji Kooperatifleri, Enerji Uzmanları Derneği Enerji Piyasası Bülteni, Sayı:31, 1-9.
Dünya Enerji Konseyi – Türk Milli Komitesi, (1998). 1998 Enerji Raporu. 1-128.
Edgar, T.F. (1983). Coal Processing and Pollution Control, Gulf Publishing Company, Houston, Texas.
Ersoy E., Küçükbayrak S. (1994). 21. yüzyılda bütün yönleri ile enerji, Enerji Çevre İlişkisi Sempozyumu Bildiriler Kitabı s. 124-127.
ETKB (2013). Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı ile Bağlı, İlgili ve İlişkili Kuruluşların Amaç ve Faaliyetleri Raporu, www.enerji.gov.tr/yayinlar_raporlar/ Mavi_Kitap_2013.pdf (erişim tarihi: 03.04.2018).
Froggatt, A. (2000). The liberalisation of Europe’s electricity markets – Is the Environment Paying the Price for Cheap Power?, Greenpeace, s. 13.
Gençoğlu M. T., Cebeci, M. (2001). Büyük Hidroelektrik Santrallar İle Küçük Hidroelektrik Santral1arın Karşılaştırılması, Yenilenebilir Enerji Kaynakları Sempozyumu, 265-271, İzmir.
Gürbüz, A. (2009). Enerji Piyasası İçinde Yenilenebilir (Temiz) Enerji Kaynaklarının Yeri ve Önemi, Uluslararası İleri Teknolojiler Sempozyumu (IATS’09), 1-7, Karabük.
IEA (2016). Energy Policies of IEA Countries–Turkey 2016 Review, International Energy Agency, https://www.iea.org/publications/freepublications/publication/ energy-policies-of-iea-countries-turkey-2016-review.html, (Erişim tarihi: 02. 04. 2018).
IEA. (2013). Key World Energy Statıstıcs 2012, www.iea.org/ publications/.../ kwes. pdf , (Erişim tarihi: 02.04.2018).
Kadıoğlu S., Tellioğlu Z. (1996). Enerji Kaynaklarının Kullanımı ve Çevreye Etkileri, TMMOB 1. Türkiye Enerji Sempozyumu, s. 55-67, Ankara.
Karagöl, E. T., Kavaz, İ. (2017). Dünya ve Türkiye’de Yenilenebilir Enerji, Analiz, 197, 1-31.
Komor, P., Bazilian, M. (2005). Renewable energy policy goals, programs, and technologies. Energy Policy, 33, 1873–1881.
Kumbur, H., Özer, Z., Özsoy, H. D., Avcı, E. D. (2005). Türkiye’de Geleneksel ve Yenilenebilir Enerji Kaynaklarının Potansiyeli ve Çevresel Etkilerinin Karşılaştırılması, Yeksem 2005, III. Yenilenebilir Enerji Kaynakları Sempozyumu ve Sergisi, 19-21 Ekim 2005, 32-38, Mersin.
Narin, M. (2008). Türkiye’nin Enerji Yapısı ve İzleyeceği Öncelikli Politikalar, Asodosya Ankara Sanayi Odası Dergisi, 50-68, Ağustos-Eylül, Ankara.
Öztürel, N., Zilan R., Ecevit, A. (2001). Türkiye ‘de Yenilenebilir Enerji Kaynakları İçin İzlenmesi Gereken Strateji, Planlama Politikaları ve Bunların Sosyal ve Siyasi Etkileri. Yenilenebilir Enerji Kaynakları Sempozyumu, 28-32, İzmir.
TEİAŞ (2017). Türkiye Elektrik Sistemi Kuruluş ve Yakıt Cinslerine Göre Kurulu Güç, www.teias.gov.tr/yukdagitim/kuruluguc.xls, (Erişim tarihi: 02.04.2018).
The World Bank (2018). World Development Indicators, http://databank.world bank org /data/reports.aspx?source=world-development-indicators, (Erişim Tarihi: 02. 04. 2018).
TMMOB (2012). Türkiye’nin Enerji Görünümü, MMO Raporu, Yay No:588, Ankara.
Uyar, T. S. (2001). Enerji Sorunu Nedir? Alternatif Enerji Çözüm müdür? NEU-CEE 2001 Electrical, Electronic and Computer Engineering Symposium, 23-26, Lefkoşa TRNC.
Yılmaz, M. (2012). Türkiye’nin Enerji Potansiyeli ve Yenilenebilir Enerji Kaynaklarının Elektrik Enerjisi Üretimi Açısından Önemi, Ankara Üniversitesi Çevrebilimleri Dergisi, 4(2), 33-54.