İsnad Çalışmaları ve İttisalın İspatı Bağlamında Muhaddislerin Metodlarındaki Kusur (Zâfiyet) İddiaları

Bu araştırmada iki ana konu hakkında  çalışma yaparak her konuyu doğrululuğu açısından değerlendireceğiz 1-         Senedin incelemesi : isnad metodu zayıf gören ve  çeşitli  ve doğru olmayan sözleri meşhur senedle ispatlanması kolay gören iddiaasında bulunan kimseler  vardır , isnad çalışmaları son asırlarda oluşmuş olup ilk dönemlerde mevcut olmayan bir çalışmadır , isnad inceleme  metodu hadis metninin doğrululuğna bakmaksızın daha çok senedi incelemesi ve doğrululuğu üzerine durmaktadır. 2-         Bağlılığın ispatı : bilindiği üzere bağlılığın ispatı kabul edilen  hadisin şartlarından birisidir , çünkü  rivayet eden  kimseler eğer her ravinin kendisinden öcneki  ravi  hadisi üzerine almazsa bu hadis doğru olmayan bir hadis olarak değerlendirilir . Hadis alimleri bibirinden hadis rivayeti eden ravilerin aralarındaki bağlantı ve bağlılığı doğrululuğunu tespit etmek için büyük çapa sarf etmişlerdir ve kendileri tarafından çıkan sonuç ve hükümleri doğruya daha yakın ve yanlıştan uzak olması için ilmi ve  derin kurallar belirlemişlerdir . Yanlız kendileri çağdaş ve akılcı medresesine nisbet eden ve hadis alimlerin çabaları tenkit eden , hadisçilerin bağlılık ispatındaki metodunu  kabul etmeyen  , hadisçilerin metodu bilgisel ve doğru kullanmadıkları için geçerliliği red eden  bir grup  ortaya çıkmıştır . Ravilerin birbilerinden işitmiş olmalarının kanaatındann hareket ederek bazı hadis  ravilerin aralarındaki bağlılığı kabul edip , aynı ravilerin başka bir hadisi ise ravilerin aralarındaki bağlılığı red etmişlerdir , böylece hadis alimlerinin sened bağlılığı hakkındaki vermiş oldukalrı hükümü sürekli red etmektedirler ve hadisçilerin bir hadisin şartlarından biri eksik olduğunda red hükmü verdikleri için   o hükmü kabul etmemektirler. Bu çalışmada detaylı olarak hadis alimlerininb bağlılık ispatı ya da reddi metodu ele alarak  akılcıların tenkitlerini açıklamaya çalışacağız.

The approach of Muhadditheen in Study of the Isnad and proving communication

This research is based on two main axes that are discussed and shown in each of them. The first axis is the study of the verses. Some claim that the approach is simple and easy to penetrate, so you should mention a famous endorsement and paste whatever you want. The anchors were too late, not known by the first centuries. This approach is also a formal approach based on the study of the fundamentals, without regard to what leads to these fundamentals of the phenomenon of mutilation.The second axis is proof of communication, as it is known that proof of communication is one of the conditions of the accepted hadeeth, it is not correct to talk unless the Rao talk to those who are above it.The Muhadditheen have made strenuous efforts to verify the connection between the ruwatul hadeeth moving from one another to each other and have put in place a lot of scientific disciplines that make their judgments more correct and far from wrong.However, a group of those who resisted to criticize the efforts of Muhadditheen who attribute themselves to the modern mental school did not follow the approach of the Muhadditheen in proving the connection, so they approached the approach of the Muhadditheen in criticism, and sentenced them to shortcomings, and marked the results of the imbalance, because they did not achieve contact with the correct scientific form, but assumed in ruwatul hadeeth They heard from each other. They also liked some of ruwatul hadeeth and confirmed the connection between them while they ruled on the conversations of other ruwatul hadeeth of the interruption, although the state of knowledge is one, and this is what made them respond to the provisions of the Hadeeths to connect the texts, and then their rulings in the acceptance of the conversations to disrupt the condition of communication. In this research we will discuss the method of modernists in proving the connection or judgment against it, with the criticism of the rationalists.

___

  • أبا الخيل، د. خالد، الاتجاه العقلي وعلوم الحديث، الجمعية العلمية الفكرية السعودية، الرياض، ط1، 1435.
  • ابن أبي حاتم، الجرح والتعديل، دار إحياء التراث العربي، بيروت، ط1، 1372هـ، 1953م.
  • ابن أبي حاتم، عبد الرحمن بن محمد، المراسيل، مؤسسة الرسالة، بيروت، 1397هـ.
  • ابن أبي شيبة، عبد الله بن محمد، المصنف في الحديث والآثار، مكتبة الرشد، الرياض، ط1، 1409 هـ.
  • ابن الصلاح، علوم الحديث، دار الفكر، دمشق، إعادة ط3، 2000م.
  • ابن حبان، كتاب المجروحين، دار المعرفة، بيروت، لبنان، 1412، 1992.
  • ابن حجر، النكت على ابن الصلاح، الجامعة الإسلامية، المدينة المنورة، ط1، 1984.
  • ابن حجر، تقريب التهذيب، دار الرشيد، سوريا، ط1، 1406 – 1986م.
  • ابن حنبل، أحمد بن محمد، العلل ومعرفة الرجال، المكتب الإسلامي، بيروت/ دار الخاني، الرياض، ط1، 1408 هـ، 1988م.
  • ابن حنبل، أحمد بن محمد، المسند، مؤسسة الرسالة، بيروت، ط2، 1420هـ ، 1999م.
  • ابن رجب الحنبلي، شرح علل الترمذي، مكتبة المنار - الزرقاء – الأردن، ط1، 1407هـ - 1987م.
  • ابن رجب الحنبلي، عبد الرحمن بن أحمد، شرح علل الترمذي، مكتبة المنار - الزرقاء – الأردن، ط1، 1407هـ - 1987م.
  • ابن عساكر، تاريخ دمشق، دار الفكر، بيروت، لبنان، ط1، 1419هـ، 1998م.
  • ابن ماجه، محمد بن يزيد، السنن، دار الفكر، بيروت، د. ط، د. ت.
  • ابن منده، الإيمان، مؤسسة الرسالة – بيروت، ط2، 1406 هـ.
  • أبو داود، السنن، دار الكتاب العربي، بيروت، د. ط، د. ت.
  • أبو رية، محمود، شيخ المضيرة أبو هريرة، مؤسسة الأعلمي، بيروت، ط4، 1413، 1993.
  • البخاري، محمد بن إسماعيل، التاريخ الصغير، دار المعرفة بيروت، لبنان، ط1، 1406هـ، 1986م.
  • البنا، جمال، جناية قبيلة حدثنا، دار الفكر الإسلامي، القاهرة، د. ط، د. ت.
  • البيهقي، أحمد بن الحسين، السنن الكبرى، مكتبة دار الباز، مكة المكرمة، 1414 - 1994.
  • الخطيب البغدادي، أحمد بن علي، الكفاية في علم الرواية، المكتبة العلمية، المدينة المنورة، د.ط، د. ت.
  • الخطيب البغدادي، الجامع لأخلاق الراوي وآداب السامع، مكتبة المعارف، الرياض، 1403هـ.
  • الخطيب البغدادي، تاريخ بغداد، دار الكتب العلمية، بيروت، لبنان، د. ط، د. ت.
  • الدارقطني، السنن، دار المعرفة، بيروت، 1386هـ، 1966م.
  • الذهبي، سير أعلام النبلاء، مؤسسة الرسالة، بيروت، ط9،1413 هـ، 1993م.
  • الرامهرمزي، المحدث الفاصل بين الراوي والواعي، دار الفكر، بيروت، ط3، 1404هـ.
  • السخاوي، محمد بن عبد الرحمن، فتح المغيث في شرح ألفية الحديث، دار الكتب العلمية – لبنان، ط1، 1403هـ.
  • السيوطي، تدريب الراوي، دار الكلم الطيب، دمشق وبيروت، ط3، 1417هـ.
  • الطبراني، المعجم الأوسط، دار الحرمين، القاهرة، 1415هـ.
  • الطبراني، سليمان بن أحمد، المعجم الكبير، مكتبة العلوم والحكم – الموصل، ط2، 1404 – 1983.الطبري، محمد بن جرير، تهذيب الآثار وتفصيل الثابت عن رسول الله من الأخبار، مطبعة المدني، القاهرة، د.ط، د.ت.
  • عتر، نور الدين، منهج النقد في علوم الحديث، دار الفكر، دمشق، ط3، 1418هـ، 1997م.
  • العجلي، معرفة الثقات، مكتبة الدار، المدينة المنورة، ط1، 1405هـ، 1985م.
  • العمري، أكرم ضياء، بحوث في تاريخ السنة المشرفة، مكتبة العلوم والحكم، المدينة المنورة، ط5، د. ت.
  • فوزي، إبراهيم، تدوين السنة، رياض الريس، بيروت، ط1، 1994م.
  • اللاحم، إبراهيم، الاتصال والانقطاع، مكتبة الرشد، الرياض، ط1، 1426 هـ، 2005 م.
  • محمد، يحيى، مشكلة الحديث، د. د، د. ط، د. ت.
  • مسلم، الصحيح، دار الجيل، بيروت/ دار الأفاق الجديدة، بيروت، د.ط، د.ت.
  • منصور، أحمد صبحي، الإسناد في الحديث، مقال منشور على موقع الحوار المتمدن: http: //www.ahewar.org
  • النسائي، السنن الكبرى، دار الكتب العلمية، بيروت، ط1، 1411هـ، 1991م.
  • النووي، يحيى بن شرف، إرشاد طلاب الحقائق إلى معرفة سنن خير الخلائق صلى الله عليه وسلم، دار البشائر الإسلامية، بيروت، ط3، 1992م.
  • هاني، إدريس، الإسلام والحداثة، دار الهادي، لبنان، د. ط، 2005.
  • ياسين، عبد الجواد، السلطة في الإسلام، المركز الثقافي العربي، الدار البيضاء، ط2، 2000.