Homeros, Odysseia’sında, Penelope’yi, kocası Ulysses’in (Yun. Odysseus) savaştan dönmesini yirmi yıl sabırla bekleyen ve bu sırada taliplerini hilelerle oyalayan iffetli eşi olarak betimlemiştir. Ozanın, Penelope’ye çizdiği bu karakter tasviri, önce Arkaik Yunan şiirine, ardından Latin şiirine aktarılmıştır ve Penelope’nin adı yüzyıllar boyunca iffet ve sadakat örneği (exemplum pudicitiae, exemplum pietatis) olarak kullanılmıştır. Bu geleneğin genel olarak İS 1. yüzyılda yaşayan Latin elegeia ozanları tarafından da sürdürüldüğü görülmektedir; bununla birlikte Ovidius, Heroides adlı yapıtında, ilk mektup yazarı olarak sunduğu Penelope’nin hislerine öncelik vermiş, terk edilmiş bir kadın olarak onun iç dünyasında yaşadığı korkuları (timor) ve kaygıları (cura) işlemiştir. Bu çalışmada, Penelope’nin, önce Homeros’tan temelini alan Arkaik Yunan şirininde, daha sonra da Latin şiirinde nasıl betimlendiği incelenecektir. Bu inceleme doğrultusunda, Ovidius’un, Heroides 1’de mektup yazarı olarak sunduğu Penelope’nin, geleneksel anlatıma uyarlılığı ve farklılığı tartışılacaktır. Çalışmanın sonunda tartışmaya konu olan mektup (Heroides 1) tema örgüsü bakımından incelenecektir.