Oturma Hakkının Kapsamı

Oturma hakkının sahibine sağladığı yetkiler, hakkın kapsamı dahilinde kullanılır. Türk Medeni Kanunu’nun 824/I. maddesi uyarınca oturma hakkının kapsamı, genel olarak hak sahibinin kişisel ihtiyaçları doğrultusunda belirlenir. Hak sahibinin kişisel ihtiyaçları ise oturma hakkı tesis edildikten sonra değişebilir. Bu nedenle başlangıçtaki kişisel ihtiyaçların sonradan değişikliğe uğraması, oturma hakkının kapsamına da etki eder. Ayrıca hak sahibinin kişisel ihtiyaçları her zaman bir sınırlamaya tabi olmaksızın oturma hakkının kapsamını belirlemez; zira taraflarca ya da kanunen getirilen sınırlamalar söz konusu olabilir. Oturma hakkı münhasıran kişiye bağlı bir haktır; hak bütünüyle ya da kullanım hakkı başkasına devredilemez. Bununla birlikte Türk Medeni Kanunu’nun 824/II. maddesi, aksine bir düzenleme olmadıkça hak sahibinin ailesi veya ev halkının hak sahibiyle birlikte oturmasına imkân tanımıştır. “Aile ve ev halkı” kavramlarının geniş veya dar yorumlanması sonucunda hak sahibiyle birlikte bu haktan faydalanan kişiler tespit edilerek oturma hakkı sayesinde verilen yetkinin kapsamı belirlenir. Hakkın tesis edildiği yerin fiziksel koşulları da hak sahibiyle birlikte oturabilecek olan kişileri sınırlandırır. Türk Medeni Kanunu’nun 824/III. maddesi uyarınca oturma hakkının binanın bir bölümü üzerinde tesis edilmesi halinde, hakkın kapsamına ortaklaşa kullanılan yerlerin de dahil edilmiş olur. Bu doğrultuda, oturma hakkının kapsamının belirlenmesinde, ortaklaşa alanların tespiti önem kazanır.

The Scope of Right of Habitation

The powers granted to the owner of the right of habitation are used withinthe scope of this right. As per to article 824/I of Turkish Civil Code, the scopeof the right of habitation is generally determined in line with the personalneeds of the right holder. The personal needs of the right holder may changeafter the establishment of the right of habitation. For this reason, changes inthe initial personal needs also affect the scope of the right of habitation. Inaddition, the personal needs of the right holder do not always determine thescope of the right of habitation without any limitations as there may berestrictions imposed by the parties or by law. The right of habitation is anexclusively personal right; the right of habitation as a whole or only the rightof use cannot be transferred to third parties. However, article 824/II of TurkishCivil Code allows family members or household to reside with the beneficiaryunless otherwise agreed. By determining the content of the “family andhousehold” concepts with a broad or narrow interpretation, the persons whobenefit from this right with the right holder are determined and the scope ofthe authority given by the right of habitation is clarified. The physicalconditions of the place where the right is established also limit the personswho can reside with the right holder. According to article 824/III of theTurkish Civil Code, if the right of habitation is established on a part of thebuilding, it is understood that the scope of the right includes the places usedjointly. In this direction, the determination of common areas gains importancein determining the scope of the right of habitation.

PDF

___

Akıntürk, T. ve Akipek J. G. ve Ateş, D. (2018). Eşya Hukuku (2. Baskı). İstanbul. Akipek, J. (1974). Türk Eşya Hukuku (Ayni Haklar), Üçüncü Kitap Mahdut Ayni Haklar. Ankara.
Antalya, O. G. ve Topuz, M. (2019). Eşya Hukuku. Cilt:IV/1. Ankara.
Ayan, M. (2017). Eşya Hukuku III (8. Baskı). Sınırlı Ayni Haklar. Ankara.
Aybay, A. ve Hatemi, H. (2012). Eşya Hukuku. İstanbul.
Ayiter, N. (1977). Eşya Hukuku. Ankara.
Başpınar, V. (2003). Türk Medeni Kanunu ile Aile Hukukunda Yapılan Bazı Değişiklikler ve Bu Konuda Bazı Önerilerimiz. AÜHFD, C.52, S. 3, s. 79-101.
Bertan, S. (1976). Ayni Haklar, Medeni Kanunun 618-764’üncü Maddelerinin Şerhi (Cilt 2). Ankara.
Cansel, E. ve İnan, A.N. (1964). Ayni Hak Kavramı, Taksimi ve Eşya Hukukunun Konusu. AÜHFD, C. 21, S. 1, s. 345-367.
Engin, S. (2003). Oturma (Sükna) Hakkı, Mülkiyet Dergisi, s. 5-8.
Erdoğmuş, B. (2020). Roma Eşya Hukuku. İstanbul.
Ertaş, Ş. (2016). Eşya Hukuku (13.Baskı). İzmir.
Esener, T. ve Güven, K. (2017). Eşya Hukuku (7. Baskı). Ankara.
Esener, T. (1968). Eşya Hukuku, Ankara.
Feyzioğlu, F.N. ve Doğanay, Ü. Ve Aybay, A. (1968). Eşya Hukuku Dersleri. İstanbul.
Gökalp, Ö. T. (2012). Türk Hukukunda Oturma Hakkı. EJOVC, C. II, S. 2, s. 176- 184.
Güleç, H. G. (2020). Türk Medeni Kanunu Çerçevesinde Oturma Hakkı. Ankara. Gürsoy, K. T. ve Eren, F. ve Erol, C. (1978). Türk Eşya Hukuku: Zilyedlik, Tapu Sicili, Sınırlı Ayni Haklar. Ankara.
Hatemi, H. (2020). Eşya Hukuku, İstanbul.
Hatemi, H. ve Serozan, R. ve Arpacı A. (1991). Eşya Hukuku. İstanbul. Karahasan, M. R. ve Özmen, İ. (1988). Türk Medeni Kanunu Eşya Hukuku. Cilt II, Ankara.
Kayak, S. (2019). Roma Hukukunda Oturma Hakkı. İÜHFD, C. X, S. 1, s. 248-261.
Köprülü, B. ve Kaneti, S. (1982-1983). Sınırlı Ayni Haklar (2. Baskı) İstanbul.
Mooser, M. (1996). La Fin du Droit d’Habitation (1996). Revue Suisse du Notariat et du Registre Foncier, 77, 345-367.
Nomer, H. N. ve Ergüne, M. S. (2019). Eşya Hukuku. 7. Bası, İstanbul.
Oğuzman, M. K. ve Seliçi, Ö. ve Oktay-Özdemir, S. (2020) Eşya Hukuku (22. Baskı). İstanbul.
Özen, B. (2018). Türk Medeni Hukukunda Eşya Üzerinde İntifa Hakkı. İstanbul.
Öztürk, N. ve Coşkun, D. (2019). Evlilik Benzeri Birlikte Yaşam Modellerinin Feminist Hukuk Perspektifinden Değerlendirilmesi. Law in Positive Social Sciences, Congress Book, s. 64-69.
Pichonnaz, P. ve Foex, B. ve Piotet, D. (2016). Commentaire Romand, Code Civil II, Bale. (Commantaire Romand)
Piotet, D. (2012). Les Droits Réel Limités en Général, Les Servitudes et les Charges
Foncieres, Traité de Droit Privé Suisse (2. Baskı). Tome 2, Volume 5, Bale, Helbing Lichtenhahn.
Sayman, F. H. ve Elbir, H. K. (1963). Türk Eşya Hukuku Dersleri. İstanbul.
Serozan, R. (2014). Eşya Hukuku I. Genişletilmiş 3. Bası, İstanbul.
Sirmen, L. (2020). Eşya Hukuku (8. Baskı). Ankara.
Steinauer, P. H. (2012). Les Droits Réels, Tome III. Bern.
Tekinay, S. S. (1994). Menkul Mülkiyeti ve Sınırlı Ayni Haklar (Eşya Hukuku II/3). İstanbul.
Top, S. (2013). Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Kararları Işığında Özel Hayatın ve Aile Hayatının korunması Hakkı. İzmir Barosu Dergisi, Yıl: 78, s. 41-65.
Ünal, M. (2021). Sınırlı Ayni Haklar. Ankara.
Wieland, C., (Çev. İ. Hakkı Karafakı) (1946). Kanunu Medenide Ayni Haklar. Ankara.