Suç Ortaklarının Cezai Sorumluluğu Üzerinde Kamu Görevlisi Sıfatının Hukuki Etkisi

Esas olarak anayasa ve idare hukuku alanında ele alınan “kamu görevlisi” kavramı, TCK m 6/1-c’de tanımlanan ve ceza hukuku açısından ayrıca irdelenmesi gereken bir hukuki kavramdır. Kanun koyucunun belli suçlarda tipik hareketi, kişinin kamu görevlisi sıfatına özgüleyerek tanımlamayı tercih etmesi, kamu görevlisi kavramının ceza hukuku boyutuyla doğru şekilde tespit edilmesini daha zorunlu kılmaktadır. Özgü suç özelliği gösteren bu tip suçlara iştirak edilmesi halinde, özel faillik niteliğini taşıyan kişiler ile özel faillik niteliğini taşımayanlar bakımından; başka deyişle, kamu görevlisi olan ve kamu görevlisi olmayan suç ortakları açısından ne gibi hukuki sonuçların ortaya çıktığı titizlikle incelenmelidir. Diğer yandan, kamu görevlisi olan fail tarafından ya da kamu görevlisine karşı yerine getirdiği kamu görevi sebebiyle gerçekleştirilen davranış, bazı suçlar açısından cezayı artıran nitelikli hal özelliği gösterir. Bu şekilde öngörülen cezai normun iştirak ilişkisi içinde ihlali durumunda, suçun nitelikli hallerinin fail ve şerike sirayeti meselesi analiz edilmeli, kamu görevlisi sıfatının suç ortaklarının cezai sorumluluğuna etkisi belirlenmelidir.

Legal Effect of the Title of Public Officer on the Criminal Liability of Accomplices

The concept of "public officer", which is mainly handled in the field ofconstitutional and administrative law, also defined in Article 6/1-c of theTurkish Penal Code is a legal concept should be examined separately interms of criminal law. The fact that the lawmaker prefers to define thetypical act in certain crimes by attributing the person’s title as a publicofficer makes it more compulsory to determine the concept of public officercorrectly with the dimension of criminal law. In case of complicity inpeculiar crimes, in terms of individuals those who are eligible to be aperpetrator of a peculiar offence and those who do not eligible to be aperpetrator of a peculiar offence; in other words, for accomplices who arepublic officers and who are not public officers, what kind of legalconsequences arise should be examined carefully. On the other hand, the actscommitted by the perpetrator who is a public officer or the acts committedagainst a public officer due to his / her public duty, necessitates theaggravation of the sentence in terms of some crimes. In case of violation ofsuch a criminal norm within the complicity, the impact of qualified cases tothe perpetrator, and the participator should be analyzed, and the effect of thetitle of public officer on the criminal responsibility of the accomplicesshould be determined

PDF

___

Akbulut, B. (2019). Ceza Hukuku Genel Hükümler (6. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Akbulut, B. (2010). Bağlılık Kuralı. GÜHFD. XIV (1), 167-214.
Akbulut, B. ve Aksan, M. Ceza Muhakemesi Hukukunda Uzlaştırma (2. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Akyılmaz, B., Sezginer, M. ve Kaya, C. (2019). Türk İdare Hukuku (11. Baskı). Ankara: Savaş Yayınevi.
Arslan, M. (2020). Alman Ceza Hukukunda Suç ve Terör Örgütleriyle Bağlantılı Suçlar ve İştirak Hükümleriyle İlişkileri. Ankara: Adalet Yayınevi.
Arslan, M. (2019). Sağlık Çalışanlarının Maruz Kaldığı Şiddete Karşı Ceza Hukuku Tedbirleri Almanya ve Türkiye Arasında Bir Karşılaştırma. TBBD, (145), 159- 202.
Artuk, M.E., Gökcen, A., Alşahin, M.E. ve Çakır, K. (2018). Ceza Hukuku Genel Hükümler (12. Baskı). İstanbul: Adalet Yayınevi.
Artuk, M.E., Gökcen, A., Alşahin, M.E. ve Çakır, K. (2018). Ceza Hukuku Özel Hükümler (17. Baskı). İstanbul: Adalet Yayınevi.
Atay, E. E. (2016). İdare Hukuku (5. Bası). Ankara: Turhan Yayınevi.
Atladı, R. B. (2020). Alman Ceza Hukukunda Kamu Görevlisi Kavramı. Prof. Dr. M.Emin Artuk’a Armağan (1139-1161). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Avcı, M. (2012). Türkiye’de Kamu Kurumu Niteliğindeki Meslek Kuruluşları. Ankara: Adalet Yayınevi.
Aydın, D (2009). Türk Ceza Hukukunda Suça İştirak. Ankara: Yetkin Yayınevi.
Aytekin, M. (2020). İştirak Halinde İşlenen Suçlarda Suça Etki Eden Sebeplerin Şeriklere Sirayeti. Bursa Barosu Dergisi, 45 (111), 105-110.
Beck’sche Online Kommentare, Strafgesetzbuch (48. Edition-01.11.2020) (BeckOKStGB/Yazar).
Birtek, F (2014). Ceza Hukuku Genel Hükümler (3. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Can, N. (2020). Türk Ceza Kanunu’nda Zimmet Suçu (TCK m. 247-249). DÜHFD, 25 (43), 239-278.
Centel, N., Zafer, H. ve Çakmut, Ö. (2020). Türk Ceza Hukukuna Giriş (11. Bası). İstanbul: Beta Yayınevi.
Çağlayan, R. (2019). İdare Hukuku Dersleri (7. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Demirbaş, T. (2020). Ceza Hukuku Genel Hükümler (15. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Demirel, M. (2017). Suça İştirakte Bağlılık Kuralı. İstanbul: Oniki Levha Yayınevi.
Demren Dönmez, B. (2011). Türk Ceza Kanununda ‘Kamu Görevlisi’ Kavramı. TBBD, 94, 95-130.
Dülger, M. V. (2021). Ceza Hukuku Genel Hükümler. İstanbul: Hukuk Akademisi Yayınevi.
Ekici Şahin, M. (2015). İştirak Halinde İşlenen Suçlarda Suça Etki Eden Nedenlerin Şeriklere Sirayeti. AÜHFD, 64 (3), 637-686.
Ekici Şahin, M. (2013). Dolaylı Failliğe İlişkin Bazı Sorunlar. BAÜHFD, 8 (108- 109), 7-25.
Erdem, M. R. (2005). Yeni TCK’da Faillik ve Suç Ortaklığı. HPD, 5, 204-215.
Evik, A. H. (2017). İhaleye Fesat Karıştırma Suçunun Faillik Niteliklerine ve Bu Suça İştiraka İlişkin” Bir Yargıtay Kararının Düşündürdükleri. CHD, 12 (33), 7-46.
Fischer, T. (2019). Strafgesetzbuch (66. Baskı). Münih: C.H.Beck Yayınevi.
Gökcan, H. T. (2015). Türk Ceza Kanunu Uygulamasında Kamu Görevlisi Kavramı. CHKD, 3 (2), 147-160.
Gökcen, A. ve Balcı, M. (2011). Kasten Öldürme Suçu (TCK m. 81). MÜHFDHAD, 17 (1-2), 95-218.
Gözler, K. (2019). İdare Hukuku (3. Baskı, Cilt: 2). Bursa: Ekin Yayınevi.
Gözler, K. ve Kaplan, G. (2019). İdare Hukuku Dersleri (21. Baskı). Bursa: Ekin Yayınevi.
Gözübüyük, A.Ş. (2000). Yönetim Hukuku (13. Bası), Ankara: Turhan Yayınevi.
Günday, M. (2017). İdare Hukuku (11. Baskı). Ankara: İmaj Yayınevi.
Hafızoğulları, Z. ve Özen, M. (2019). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (12. Baskı). Ankara: US-A Yayınevi.
Hakeri, H. (2019). Ceza Hukuku Genel Hükümler (22. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Hakeri, H. (2006). Yeni Türk Ceza Kanunu’nda İştirak. CHD, 1 (1), 75-109.
Heinrich, B. (2015). Ceza Hukuku Genel Kısım-II. Ünver, Y. (Ed.). Ankara: Adalet Yayınevi.
Kaboğlu, İ. Ö. (2011). Anayasa Hukuku Dersleri (7. Baskı). İstanbul: Legal Yayınevi.
Kalabalık, H. (2019). İdare Hukuku Dersleri (5. Baskı, Cilt: 1), Ankara: Seçkin Yayınevi.
Kaplan, M. (2015). Türk Ceza Hukukunda Kamu Görevlisi Kavramı. AkdHFD, 5(2), 49-77.
Kaymaz, S. (2012). 5237 Sayılı Türk Ceza Kanununa Göre İştirak Halinde İşlenen Suçlarda Nitelikli Hallerin Diğer Suç Ortaklarına Geçişi Sorunu. GÜHFD, XVI (2), 117-167.
Kaymaz, S. (2011). İştirak Halinde İşlenen Suçlarda Kişisel Nitelikli Halin Geçişiyle İlgili Bir Yargıtay Kararının Değerlendirilmesi. FHD, 25, 18-21.
Kılıç, A. Ş. (2016). Uluslararası Boyutuyla Rüşvet Suçu. Ankara: Adalet Yayınevi.
Koca, M. ve Üzülmez, İ. (2020). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (13. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Koca, M. ve Üzülmez, İ. (2018). Ceza Hukuku Özel Hükümler (5. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Kühl, K. (2014). Täterschaft und Teilnahme. JuS, 668-674.
Mahmutoğlu, F. S. (2005). Kusurluluk Prensibi Açısından Azmettirenin Ceza Sorumluluğu. İÜHFM, 63 (1-2), 57-112.
Meran, N. (2006). Yeni Türk Ceza Kanununda Kamu Görevlisine ve Adliyeye İlişkin Suçlar. Ankara: Adalet Yayınevi.
Münchener Kommentar zum StGB (2020). (4. Baskı). Münih: C.H.Beck Yayınevi (MüKoStGB/Yazar).
Nomos Kommentar Kindhäuser/Neumann/Paeffgen (2017). Strafgesetzbuch (5. Baskı). Baden-Baden: Nomos Yayınevi (NK-StGB/Yazar).
Okuyucu Ergün, G. (2008). Türk Ceza Hukukunda Zimmet Suçu. Ankara: Çakmak Yayınevi.
Okuyucu Ergün, G. (2009). Görevi Kötüye Kullanma Suçu. TBBD, (82), 1-31.
Öden, M. (2003). Türk Anayasa Hukukunda Eşitlik İlkesi. Ankara: Yetkin Yayınevi.
Özbek, V. Ö. (2018). Türk Hukukunda Bilirkişinin Ceza Sorumluluğu. CHD, 13 (38), 11-23.
Özbek, V. Ö., Doğan, K. ve Bacaksız, P. (2019). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (10. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Özbek, V. Ö., Doğan, K. ve Bacaksız, P. (2019). Türk Ceza Hukuku Özel Hükümler (14. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Özbek, V. Ö. ve Meraklı, S. (2018). Ceza Hukukunda Avukatın Kamu Görevlisi Olarak Kabul Edilebilirliği Sorunu. Dr. Dr. h.c. Silvia Tellenbach’a Armağan (1157-1177). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Özen, M. ve Tozman, Ö. (2009). Türk Ceza Hukukunda Kamu Görevlisi Kavramı. AİD, 42 (4), 25-57.
Özen, M. (2010). Non Bis In Idem (Aynı Fiilden Dolayı İki Kez Yargılama Olmaz) İlkesi. GÜHFD, XIV (1), 389-417.
Özen, M. (2007). 5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu’nun İştirak Kurumuna Bakışı. TBBD, 70, 239-253.
Özgenç, İ. (2018). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (14. Bası). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Özgenç, İ. (1996). Suça İştirakin Hukuki Esası ve Faillik. İstanbul: İ.B.B Hukuk Müşavirliği Yayınevi.
Özkan, H. (2013). Ceza Hukukunda Azmettirme. Ankara: Adalet Yayınevi.
Öztürk, B. ve Erdem, M. R. (2020). Uygulamalı Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri (20. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Radtke, H. (2018). Besondere Persönliche Merkmale gem. § 28 StGB. JuS, 641-647.
Roxin, C. (2003). Strafrecht Allgemeiner Teil-II. Münih: C.H.Beck Yayınevi.
Savaşçı Temiz, B. (2016). İştirak Hükümleri Açısından Bağlılık Kuralı. AÜHFD, 65 (4), 2487-2512.
Schäfer, G., Sander, G. ve v. Gemmeren, G. (2017). Praxis der Strafzumessung (6. Baskı). Münih: C.H.Beck Yayınevi.
Seher, G. (2009). Grundfälle zur Beihilfe. JuS, 793-797.
Sınar, H. (2011). Türk Ceza Hukukunda Dolaylı Faillik. CHD, 6 (15), 59-86.
Sonay Evik, V. (2019). Görevi Kötüye Kullanma Suçları (TCK m. 257). İstanbul: Oniki Levha Yayınevi.
Soyaslan, D. (2018). Ceza Hukuku Genel Hükümler (8. Baskı). Ankara: Yetkin Yayınevi.
Soyaslan, D. (2018). Ceza Hukuku Özel Hükümler (12. Baskı). Ankara: Yetkin Yayınevi.
Strafgesetzbuch Kommentar Schönke/Schröder (2019). (30. Baskı). Münih: C.H.Beck Yayınevi (S/S-Yazar).
Strafgesetzbuch Kommentar Lackner/Kühl/Heger (2018). (29. Baskı). Münih: C.H.Beck Yayınevi (Kühl-StGB).
Şen, E. ve Eryıldız, S. (2020). Suç Örgütü (3. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Tezcan, D., Erdem, M. R. ve Önok, R. M. (2019). Teorik ve Pratik Ceza Özel Hukuku (17. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınevi.
Toroslu, N. (2018). Ceza Hukuku Özel Kısım (9. Baskı). Ankara: Savaş Yayınevi.
Toroslu, N. ve Toroslu, H. (2019). Ceza Hukuku Genel Kısım (25. Baskı). Ankara: Savaş Yayınevi.
Tulay, M. E. (2019). Suç Örgütü Liderinin Cezai Sorumluluğuna İlişkin Hukuki Analiz ve Öneriler (TCK m. 220/5). TAAD, 38, 89-106.
Turabi, S. (2012). Ceza Hukukunda Kamu Görevlisi Kavramı. CHD, 7 (20), 87-110.
Türay, A. (2017). Ceza Hukuku Bağlamında Kamu Görevlisi Kavramına İlişkin Eleştirel Bir Değerlendirme. YÜHFD, XIV (2), 355-377.
Ulusoy, A. (2020). Yeni Türk İdare Hukuku (3. Baskı). Ankara: Yetkin Yayınevi.
Üzülmez, İ. (2012). Görevi Kötüye Kullanma Suçu (TCK m. 257). GÜHFD, XVI(1), 191-216.
Üzülmez, İ. (2006). Dolaylı Faillik (TCK m. 37/2). ERÜHFD, 1 (2), 79-95.
Üzülmez, İ. (2005). Yeni Türk Ceza Kanunu’nda Zimmet Suçu. HPD, 5, 216-225.
Wessels, J., Beulke, W. ve Satzger, H. (2015). Strafrecht Allgemeiner Teil (45. Baskı). Heidelberg: C.F.Müller Yayınevi.
Yaşar, O., Gökcan, H. T. ve Artuç, M. (2014). Türk Ceza Kanunu (2. Baskı, 3. Cilt). Ankara: Adalet Yayınevi.
Yeşil, E. (2015). Kasten Öldürme Suçlarında Bağlılık Kuralı. CHKD, 3 (2), 95-101.
Yokuş Sevük, H. (2019). Türk Ceza Hukuku Özel Hükümler (2. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Yokuş Sevük, H. (2018). Görevi Kötüye Kullanma Suçu (TCK m. 257). DÜHFD, 23(39), 257-316.
Zafer, H. (2019). Ceza Hukuku Genel Hükümler (7. Bası). İstanbul: Beta Yayınevi.