İDARİ YARGIDA TANIK DELİLİ

Devlet kavramının tanımına ve oluşumuna ilişkin pek çok görüş ileri sürülmüştür. Bir topluluğa mensup insanların birtakım temel haklarından vazgeçerek bir iktidara üstünlük tanıması ve yönetilmeyi kabul etmesinin genel gerekçesi üzerinde yapılan tartışmalarda güvenlik, sağlık, eğitim gibi gerekçelerle ve isteyerek bu haklardan vazgeçtiği kabul edilmeye başlanmıştır. Böylece Devlete üstün ve ayrıcalıklı bir güç tanınmış olmasının insan ögesine hizmet etmek adına yapıldığı görüşü ağırlık kazanmıştır. Ancak her halükarda insanların temel ve vazgeçilmez, devredilemez çekirdek haklarının var olduğu fikrinin yaygınlaşmaya başlamasıyla birlikte bu hakların güvence altına alınması ve ihlâl edilmemesi için Devlet adına hareket eden İdarenin denetlenmesi gerekmiştir. Zamanla tarafsız bir denetimin ancak yargı organlarınca gerçekleştirilebileceği görülmüş ve idarenin yargısal denetimine gidilmiştir. Ülkemizde de Kıta Avrupası’na paralel bir gelişme ile kamu hukuku ve özel hukuk ayrımı yapılmış ve idarenin kamu gücüne dayanarak ve kamu yararını gözeterek gerçekleştirdiği; özel hukuk ilişkilerinden farklılık gösteren eylem ve işlemlerini denetlemek üzere idari yargılama sistemi getirilmiştir. Ancak idare hukuku kodifiye edilmemiş ve geçmişi çokta eskilere dayanmayan bir hukuk dalıdır. Bu sebeple de idare hukukunda hali hazır pek çok konuda tartışmalar devam etmektedir ve tartışmalı konulardan biri de tanık delilidir.

Anahtar Kelimeler:

delil, tanık, ispat

WITNESS EVIDENCE IN ADMINISTRATIVE JURISDICTION

PDF

___

Albayrak H, Medeni Usul ve İcra İflas Hukukunda Yaklaşık İspat, 1. Bası, Yetkin Basımevi, 2013.
Atalay O, “Delil Kavramı Üzerine”, in Osman Berat Gürzumar (Ed.) Haluk Konuralp Anısına
Armağan, Yetkin Yayınları, C.2, 2009, s. 129-138.
Atay E E, “Fransa’da Adli İdari Yargı Ayrımı”, Kamu Hukuku Arşivi, Ekim 1998, 1(2), s. 101-146.
Aydın D, Ceza Muhakemesinde Deliller, 1. Bası, Yetkin Basımevi, 2014.
Azrak Ü, “Yargı ve İdare İki Fonksiyonun Karşılaşması Üzerine Teorik Bir Deneme”, 1969, 34 (S.1-4), İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, s. 129-155.
Bilge N; Önen E, Medeni Yargılama Hukuku Dersleri, Sevinç Matbaası, Ankara, 1978.
Çağlayan R, “İdari Yargılama Usulünde Tanık Delilinin Yeri”, 2003, 11 (3-4), Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, s. 195-206
Çırakman E, “Hukuk Yargılama Usulünün İdari Yargıda Uygulanması”, İdari Yargıda Son Gelişmeler Sempozyumu, Danıştay Yayınları, Ankara 10,11,12 Haziran 1982, s. 102-112.
Değirmenci O, “Ceza Muhakemesinde Tehlike İçinde Bulunan Tanığın Korunması”, 2009, (83), Türkiye Barolar Birliği Dergisi, s. 73-122.
Elçim M, “Hukuk Devleti Açısından İdari Yargılama Usulünde Kanıtlama Yöntemi ve Araçları”, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kocaeli Üniversitesi, 2001.
Ertanhan M, Medeni Yargılama Hukukunda Tanık ve Tanıklık, 1. Bası, Seçkin Yayıncılık, 2005.
Garraud F. “Kıta Avrupası Delil Sistemi Tarihi” (Çev. Devrim Aydın), Aralık 2016, 11(32) , Ceza Hukuku Dergisi, s.197-203.
Gözübüyük Ş, Yönetim Hukuku, 34. Bası, Turhan Kitabevi, 2016.
Gözübüyük, Ş; Tan, T, İdare Hukuku, Cilt II Genel Esaslar, 2. Bası, Turhan Kitabevi, Ankara 2001.
Hondu S, “İdari Yargılama Usulünde Tanık” I. Ulusal İdare Hukuku Kongresi, 1. Kitap, İdari Yargı,1-4 Mayıs, Ankara, 1990, s. 263-268.
Kaplan G, “İdari Yargılama Hukukunda Sözlülük Usulü ve Tanık Dinlenebilmesi Hakkında Kısa Bir Değerlendirme”, 2004, 13(1), İstanbul Kültür Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, s.33-46
Karamercan F, “Medenî Usûl Hukukunda Tanık ve Tanıklık”, 2018, 76(3), Ankara Barosu Dergisi, s.152-191.
Koca M, “Ceza Muhakemesi Hukukunda Deliller”, Aralık 2006, 1(2), Ceza Hukuku Dergisi, s. 207-225.
Köse M, “Ceza Muhakemesinde Tanık Beyanının Delil Olarak Değerlendirilmesi”, Nisan 2019, 14(1), Erciyes Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, s.175-209.
Kuru B, İstinaf Sistemine Göre Yazılmış Medenî Usul Hukuku, 1. Bası, Legal Yayıncılık, 2016. Onar S S İdare Hukukunun Umumi Esasları, C.III, 3. Bası, İsmail Akgün Matbaası, İstanbul 1966.
Oytan M, “Türk ve Fransız Hukukunda Bilirkişi İncelemesi, Keşif, Delil Tespiti, Anket Uygulaması Ve Sahteliğin İleri Sürülmesi”, Mart 1993, 65(398), Türk İdare Dergisi, s. 45-93.
Pekcanıtez H, Taş Korkmaz H, Özekes M, Akkan M, Pekcanıtez Usul Medeni Usul Hukuku, C.2, 15. Bası, Oniki Levha Yayıncılık, 2017. Postacıoğlu İ E, Medeni Usul Hukuku Dersleri, Sulhi Garan Matbaası, 1980.
Şengül S, ”Özel Hukukta ve Vergi Hukukunda Delil Sistemi”, Eylül-Ekim 1987, 1(47), Maliye Dergisi, s.68,86
Tahtalı M B, “İdari Yargı Kararları Çerçevesinde İdarece Yapılan Mülakatlarda Hukuka Aykırılıkların İspatı”, Nisan 2020, 5 (1), Çankaya Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, s. 2969-2994.
Taşpınar S, “Fiili Karinelerin İspat Yükünün Dağılımındaki Rolü”, Ocak 1996, 45 (1), Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, s.533-572.
Tekdemir F, “İspat Yükü ve İkrar”, Temmuz 2017, 91 (4), İstanbul Barosu Dergisi, s. 200-213.
Tuncay A H, İdare Hukuku ve İdari Yargının Bazı Sorunları, Danıştay Başkanlığı Tasnif ve Yayın Bürosu Yayınları, No:14, Ankara 1972.
Tutumlu M A “İspat Yükünün Tayininde Yanılgılar”, Haziran 2010, 5 (46), Terazi Hukuk Dergisi, s.173-178
Umar B; Yılmaz E, İspat Yükü, Yeniden ve Yazılmış Genişletilmiş 2. Bası, Kazancı Yayınları, 1980.
Ünver Y, “Ceza Muhakemesinde İspat, CMK ve Uygulamamız”, Aralık 2006, 1(2) , Ceza Hukuku Dergisi, s. 103-205.
Yıldız A K, “Ceza Muhakemesinde İspat ve Delillerin Değerlendirilmesi”, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi, 2002.
Yılmaz E, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi C.3, 3. Bası, Yetkin, 2017. Yorgancıoğlu E, “Danıştay Yargılama Usulünde Re’sen İnceleme Yetkisi” İdare Hukuku ve İdari Yargı İle İlgili İncelemeler, Danıştay Tasnif Ve Yayın Bürosu Yayınları, Ankara 1976, s. 218-253.