CHP VE AK Parti Siyasi Programlarının Sosyal Politika Kapsamında Değerlendirilmesi

Siyasi parti programları, sosyal politikanın geleceğinde yol gösterici nitelikte olup, toplumsal önemine atfen değerlendirilmesi gereken metinler arasında olduğu düşünülmektedir. Bu bakış açısı paralelinde şekillenen çalışmamızda, siyasi partilerin inşa etmeyi hedeflediği sosyal politika anlayışının temel ilkelerinin ve doğasının analizi amaçlanmıştır. Araştırmanın veri kaynağını Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ile Adalet ve Kalkınma Partisinin (AK Parti) parti programları oluşturmaktadır. Nitel araştırma yönteminin tercih edildiği çalışmanın verileri doküman analizi yöntemiyle toplanmış, içerik analizi yöntemiyle analiz edilmiştir. Çalışma sonucunda partilerin kullandıkları dil, sosyal politikayı ele alış biçimi, sistem önerileri, sunulan çözüm yöntemleri gibi konuların bir kısmında ortak bir kısmında ise ayrışan yaklaşımlara sahip oldukları tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Siyasi Parti, Parti Programı, Sosyal Politika.

CHP and AK Party’s Political Party Programs in the Light of Social Policy Evaluation

The future of social policy is being guided by political party programs, which are considered to be among the texts that should be evaluated in terms of their social significance. An analysis of political parties' understanding of social policy is the goal of this study, which is shaped in accordance with this perspective. The data for this study comes from the party programs of the Republican People's Party (CHP) and the Justice and Development Party (AK Party). Methods of data collection and analysis were chosen in the study to be based on the qualitative research method. There are some common and divergent approaches to some of the issues, such as how they talk about social policy and how they propose system changes, according to the findings of this study methods offered.

Keywords:

Political Party, Party Programme, Social Policy.,

PDF

___

Adalet ve Kalkınma Partisi [AK Parti]. (2021). Parti Programı. https://www.akparti.org.tr/parti/partiprogrami/ (Erişim Tarihi: 11.10.2021).
Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı (2020). İstatistikler. https://www.aile.gov.tr/media/87499/kurumsalistatistikler.pdf (Erişim Tarihi: 28.12.2021).
Altan, Ö. Z. (2021). Sosyal Politikaya Giriş. Eskişehir: Nisan Yayınları.
Anayasa Mahkemesi. Karar Sayısı: 2017/57 ve Karar Sayısı: 2013/123.
Arun, M. O. (2022). Back to the Theory: Re-Considering Social Policies as Egalitarian Pre-Conditions of the Liberal Meritocracy. Çalışma ve Toplum, 73 (2), 1017-1042.
Aydın, U. & Keskin, Ö. (2015). 2821 Sayılı Kanun’dan 6356 Sayılı Kanun’a: Türkiye’de Sendikalar Hukukunun Dönüşümü. AndHD, 1 (2), 1-41.
Ayhan, A. (2009). Eşitlik İlkesi ve Tarihçesi Türkiye’de Kadın Erkek Eşitliği ve Eşitsizliği. Hukuk Gündemi Dergisi, Güz, Sayı: 12, 45-51.
Bedir, E. (2013). Sosyal Politikanın Ulusal Araçları. Ed. A.İ. Oral ve Y. Şişman, Sosyal Politika-I içinde (s. 88-115). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayın No: 2621.
Bozdoğan-Akbaş, N. & Gökay. M. (2021). Avangard Manifestoların Eğitim Programlarındaki Yeri. Ulakbilge, 58, 446– 461.
Bakan, S. & Özdemir, H. (2012). Sosyal Politika Açısından CHP ile AKP’nin Karşılaştırılması. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 3 (1), 22-50.
Balun, B. (2021). Çin’de Aile Desteği ve Yaşlı Refahı: Aile Sorumluluğu (Evlada Dindarlık) Yasası Bağlamında Bir Değerlendirme. UNIKA Toplum ve Bilim Dergisi, 1(1), 28-37.
Başdemir, H. Y. (2014). Türkiye’de Eğitim Reformu İçin Ara Öneriler. Liberal Düşünce, 19 (76), 101-118.
Bläsius, J., Dahm, J., Gombert, T., Krell, J. & Timpe, M. (2010). Sosyal Demokrasi El Kitabı 1. FriedrichEbert-Stiftung Sosyal Demokrasi Akademisi yayınları, Güncelleştirilmiş 3. Baskı.
Bowen, G. A. (2009). Document Analysis as a Qualitative Research Method. Qualitative Research Journal, 9(2), 27-40.
Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Politika Forumu. (2014). Türkiye’de Sosyal Politika: İlkeler, Sorunlar ve Çözüm Önerileri. Aralık.
Can, O. (2002). Anayasa Değişiklikleri ve Düşünceyi Açıklama Özgürlüğü. Anayasa Yargısı, 18 (1). Cumhuriyet Halk Partisi [CHP]. (2021). Parti Programı. https://chp.azureedge.net/1d48b01630ef43d9b2edf45d55842cae.pdf (Erişim Tarihi: 11.10.2021).
Çalışkan, H. & Çevik, E. İ. (2018). Kadına Yönelik Şiddetin Belirleyicileri: Türkiye Örneği. Balkan Sosyal Bilimler Dergisi, 7 (14), 218-233.
Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı. (2021). İşkollarındaki İşçi Sayıları ve Sendikaların Üye Sayılarına İlişkin 2021 Temmuz Ayı İstatistikleri.
Çelik, A. (2005). Avrupa Sosyal Şartı ve Türkiye’nin Çekinceleri. Türk-İş Dergisi, 366, Mayıs-Haziran.
Çiftçi, C. & Çağlar, Ç. (2014). Ailelerin Sosyo-Ekonomik Özelliklerinin Öğrenci Başarısı Üzerindeki Etkisi: Fakirlik Kader Midir? International Journal of Human Sciences, 11(2), 155-175.
Demirtaş, Z. (2019). Uluslararası Antlaşmalar Çerçevesinde Engellilerin Eğitim Hakkı. Türkiye İnsan Hakları ve Eşitlik Kurumu Akademik Dergisi, (2), 39-59.
Devlet İstatistik Enstitüsü. (2002). Türkiye Özürlüler Araştırması 2002. Ankara: Devlet İstatistik Enstitüsü Başkanlığı Yayınları, Yayın No: 2913.
Dünya Sağlık Örgütü (2011). Dünya Engellilik Raporu 2011. Malta: Dünya Sağlık Örgütü.
Emrealp, S. (1991). Sosyal Demokrasi’den “Sosyal Demokrasi”ye. İstanbul: AFA Yayınları, Ekim.
Erol, D. D. (2013). Toplumsal Cinsiyet Bağlamında Türkiye Yazılı Basınında Şiddet Haberleri ve Haber Fotoğrafları. Selçuk İletişim, 8 (1), 192-211.
Fincancı, Y. (1993). Günümüzde Sosyal Demokrasi. İstanbul: Türkiye Sosyal Ekonomik ve Siyasal Araştırmalar Vakfı Yayınları.
Fişek, G. (2013). İfade ve Hak Arama Özgürlüğü. https://sosyalpolitika.fisek.org.tr/ifade-ve-hak-aramaozgurlugu/ (Erişim Tarihi: 14.11.2021).
Gökçe, A. F. (2013). Siyasi Partilerde Parti İçi Demokrasi ve Disiplin Algısı: Türkiye. Akademik Araştırmalar ve Çalışmalar Dergisi, 5(9), 65-79.
Gören, Z. (2014). Sosyal Hukuk Devletinde Özgürlük ve Yükümlülük. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13 (26), 26-46.
Günay, E. (2007). Evrensel İlkeleriyle Sosyal Demokrasi. Demokrasi Platformu, 3(9), 1-8.
Fejtö, F. (1989). Her şeye Rağmen Sosyal Demokrasi. Ankara: Verso Yayıncılık, 1. Basım.
Gülmez, M. (2010). İnsan Haklarında Ayrımcılık Yasaklı Eşitlik İlkesi: Aykırı Düşünceler. Çalışma ve Toplum, 2, 217-266.
Hekimoğlu, H. B. (2010). Karşılaştırmalı Siyasal Sistemler. İstanbul Üniversitesi Açık ve Uzaktan Eğitim Fakültes, Yayınları.
Hofmeister, W. & Grabow, K. (2011). Political Parties. Functions and Organization in Democratic Societies. Singapore: Konrad Adenauer Stiftung.
Hunt, J. (1998). The French Revolution. New York: Routledge.
International Labour Organization [ILO]. (2021). ILO'nun Görevi ve Hedefleri. https://www.ilo.org/ankara/about-us/WCMS_372872/lang--tr/index.htm (Erişim Tarihi: 22.11.2021).
International Labour Organization [ILO]. (2022). Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Programı. https://www.ilo.org/ankara/projects/gender-equality/lang--tr/index.htm (Erişim Tarihi: 14.02.2022).
İstikbal, N. I. Ç. & Kopuz, E. (2020). Politika Oluşturma Sürecinin Bir Aktörü Olarak Ekonomik ve Sosyal Konsey. KAÜİİBFD, 11(Ek Sayı 1), 325-343.
Keleş, R. (2007). Kente Karşı Suç. TMMOB Mimarlar Odası Ankara Şubesi, Bülten 55: Kent ve Suç, 6, 45- 46.
Koçak, O. (2011). Refah Devleti Işığında Sağlık Hizmetleri ve Türkiye’de Sağlık Sektöründeki Gelişmeler. “İşGüç” Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, 13 (4), 61-82.
Koray, M., & Topçuoğlu, A. (1987). Sosyal Politika. İzmir: Karınca Matbaacılık.
Koray, M. (2007). Sosyal Politikanın Anlamı ve İşlevini Tartışmak. Çalışma ve Toplum, 4, 19-56.
Kumbasar, A. (2016). Sağlık Politikaları. İstanbul Üniversitesi Açık ve Uzaktan Eğitim Fakültesi Yayınları.
Mengi, A. (2007). Kente Karşı Suç-İmar Suçu. TMMOB Mimarlar Odası Ankara Şubesi, Bülten 55: Kent ve Suç, 6, 47-50.
Millî Eğitim Bakanlığı. (2021). 20. Millî Eğitim Şûrası. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı.
Önsal, N. (2011). Endüstri İlişkileri Sözlüğü. Ankara: Türkiye İşçi Sendikaları Konfederasyonu Yayınları, Aralık.
Özdemir, S. (2004). Refah Devleti ve Üstlendiği Temel Görevler Üzerine Bir İnceleme. A. Hekimler (Ed.), AB–Türkiye & Endüstri İlişkileri içinde (s. 589-639), İstanbul: Beta Yayınları.
Özdemir, S. Refah Devleti Analizi. İstanbul Üniversitesi Açık ve Uzaktan Eğitim Fakültesi Yayınları.
Öztürk, S. & Başar, D. (2018). Türkiye’de Kadınların İşgücü Piyasasına Yönelik Tercihleri: Kayıt Dışı Sektör Özelinde Bir Analiz. Sosyal Güvenlik Dergisi (Journal of Social Security). 8(2). 41-58.
Sallan-Gül, S. & Kahya-Nizam, Ö. (2021). Sosyal Bilimlerde İçerik ve Söylem Analizi. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 42 (1), Denizli, 181-198.
Sayılan, F. (2012). Toplumsal Cinsiyet ve Eğitim. Dipnot Yayınları, 13-76.
Siyasi Partiler Kanunu (2820 S.K.). 24.04.1983 tarih ve 18027 sayılı Resmî Gazete.
Sosyal Hizmetler Kanunu. 27. 05. 1983 tarih ve 18059 sayılı Resmî Gazete.
Şaşmaz, M. Ü. & Yayla, Y., E. (2018). Ekonomik Kalkınmanın Belirleyicilerinin Değerlendirilmesi: Ekonomik Faktörler. International Journal of Public Finance, 3(2), 249-268.
Şişman, Y. (2014). Engelliler Açısından Eşitlik, Ayrımcılık ve Eğitim Hakkı. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 0 (32), 57-85.
Şişman, Y. (2017). Türkiye’de Sosyal Politikanın Dünü, Bugünü: Hayırseverliğin Kurumsallaşması mı? Gelişim mi? Optimum Ekonomi ve Yönetim Bilimleri Dergisi, 4(2), 1-22.
Takvim. (2020). Başkan Recep Tayyip Erdoğan'dan Eğitimde Reform Sinyali. https://www.takvim.com.tr/guncel/2020/10/20/baskan-recep-tayyip-erdogandan-egitimdereform-sinyali (Erişim Tarihi. 14.11.2021).
T.C. Anayasası. 18.10.1982 tarih ve 2709 sayılı Resmî Gazete.
Türk Dil Kurumu [TDK]. (2021). Güncel Türkçe Sözlük. https://sozluk.gov.tr/ (Erişim Tarihi: 10.12.2021).
Tokol, A. (1997). Sosyal Politika. Bursa: Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayın No: 20, 2. Baskı.
Topkaya, Ö. (2016). Sosyal Politika Bağlamında Dünyada Sağlık Politikalarının Tarihsel Gelişimi. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(2), 707-722.
Toprak, D. (2015). Uygulamada Ortaya Çıkan Farklı Refah Devleti Modelleri Üzerine Bir İnceleme. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21, 151-175.
Tuna, O. & Yalçıntaş, N. (1991). Sosyal Siyaset. İstanbul: Filiz Kitabevi.
Tunç, H. (2008). Demokrasi Türleri ve Müzakereci Demokrasi Kavramı. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, XII (1-2), 1113-1132.
Tümay, M. (2015). Kişilik Hakları ve Basın Hürriyeti Çatışmasında İfade Hürriyeti Dengesi. Anayasa Yargısı, 31(1), 355-378.
Türkiye Barolar Birliği. (2015). Çalışma Yaşamının Güncel Sorunları Konulu Sempozyum. https://www.barobirlik.org.tr/Haberler/calisma-yasaminin-guncel-sorunlari-konulu-sempozyum62594 (Erişim Tarihi: 25.12.2021).
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti. (2021). Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Medyanın Sorunlarını Meclis’e Taşıdı. https://tgc.org.tr/18-slider/410-turkiye-gazeteciler-cemiyeti-medyanin-sorunlarini-meclis-etasidi.html (Erişim Tarihi. 14.12.2021).
Türkiye İstatistik Kurumu [TÜİK]. (2021). İstatistiklerle Gençlik, 2020. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Istatistiklerle-Genclik-2020-37242 (Erişim Tarihi: 20.11.2021).
United Nations International Children's Emergency Fund [UNICEF]. (2005). Sokakta Yaşayan ve/veya Çalışan Çocuklar.
United Nations [UN]. (2019). World Population Ageing 2019. New York: United Nations, Department of Economic and Social Affairs Population Division, ST/ESA.