Muharrem Kürşad YANGİL, Fulya Topçuoğlu ÜNAL

İkna Etme Tekniğinin Konuşma Tutumu Üzerindeki Etkisi

İletişim ve konuşma bireyin günlük hayatının her alanında kullandığı bir süreçtir. Konuşma esnasında birey bazen karşısındakini kendisiyle uzlaşma noktasına getirmeye çalışır. İkna, iki kişinin uygun bir çözümde buluşmasıdır. Öğretmenlerin, iletişim alanında başarılı olmaları ve iletişim sürecini iyi bir şekilde oluşturarak ikna etme tekniğini kullanmaları öğrencilerin motive edilmeleri ve başarıya ulaşmalarında önemli yardımcıları olacaktır. Bu nedenle çalışmanın amacı, ikna etme tekniğinin öğretmen adaylarının konuşma tutumuna etkisinin incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubu 2017-2018 öğretim yılında, bir devlet üniversitesi, Eğitim Fakültesi Türkçe ve Sosyal Bilimler Eğitimi Bölümü, Sözlü Anlatım dersini alan toplam 65 öğretmen adayından oluşmaktadır. Araştırma sürecinde, ikna etme tekniğiyle oluşturulan 6 haftalık ders planı uygulanmıştır. Zayıf deneysel desende tasarlanan araştırmada tek grup öntest-sontest desen kullanılmıştır. Veriler bağımlı gruplar t-testi ile analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda ikna etme tekniğiyle oluşturulmuş dersin konuşma tutumunu olumlu yönde etkilediği tespit edilmiştir. Ancak ikna etme tekniğinin konuşma tutumu üzerinde cinsiyete göre anlamlı bir farklılık oluşturmadığı sonucuna ulaşılmıştır.

Effect of Persuasion on Speaking Attitude

Speaking is a process which people use in every aspect of their daily life. During the conversation, the individual sometimes tries to bring the opposite party to the point of reconciliation in an intellectual sense. Persuasion means that two people meet at a reasonable solution. Teachers should be successful in communication skills and using persuasion technique by well-structured communication procedure will be important helpers in motivation. For this reason, the aim of the study is to examine the effect of persuasion technique on the speaking attitudes of pre-service teachers. The study group consisted of a total of 65 teacher candidates who attended a public university, Faculty of Education Turkish and Social Sciences Education Department, Oral Expression course in 2017-2018 academic year. In the research process, a 6-weeks lesson plan was applied by the persuasion technique. A single group pretest-posttest design was used in the weak experimental design. In the analysis, data-dependent groups were analysed by t-test. As a result of the analyses made, it has been determined that the course created by the persuasion technique affectsthe speaking skill positively. However there is no meaningful difference in speaking attitude according to gender.

PDF

___

Aristoteles. (2013). Retorik. (M. H. Doğan, Çev.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Ayan, S., Katrancı, M. ve Melanlıoğlu, D. (2014). Awareness level of teacher candidates’ in terms of their Turkish language sufficiency: A qualitative research. International Journal of Academic Research Part B, 6 (29), 137-143.
Aykaç, M. ve Çetinkaya, G. (2013). Yaratıcı drama etkinliklerinin Türkçe öğretmen adaylarının konuşma becerilerine etkisi, Turkish Studies, 8 (9), 671-682. Büyüköztürk, Ş. (2001). Deneysel desenler. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Cyndie, H. (2001). Persuasion and its role in meeting educational goals. Theory into Practice. 40 (4), 268-277.
Demirtaş, H. A. (2004). Temel ikna teknikleri: tutum oluşturma ve tutum değiştirme süreçlerindeki etkilerinin altında yatan nedenleri üzerine bir derleme. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 19, 73-91.
Deniz, K. (2007). İlköğretim ikinci kademede konuşma ve dinleme yoluyla öğrencileri ikna üzerine bir araştırma. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Karahan, B. (2015). Türkçe öğretmen adaylarının konuşma eğitimine yönelik tutumları (Kars ili örneği), e –Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi, 2(1), 38-45.
Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Kayabaşı, Y. ve Akcengiz, S. A. (2014). Eğitim fakültesinde okuyan öğretmen adaylarının iletişim becerilerinin farklı değişkenler açısından incelenmesi. Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Eğitim Fakültesi Dergisi, 33, 86- 104.
Kobu, B. (1975). İkna etme sanatı. Yönetim-İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi İşletme İktisadı Enstitüsü Dergisi, 1(1), 39-42.
Krausss, R. M. and Fussell, S. R. (1996). Social psychological models of interpersonal communication. In E.T. Higgins & A. Kruglanski (Eds.), Social Psychology: A Handbook of Basic Principles, (pp. 655-701). New York: Guilford.
Kurudayıoğlu, M. ve Yılmaz, E. (2014). Türkçe öğretmeni adaylarının oluşturdukları ikna edici metinlerin yapı açısından incelenmesi. Okuma Yazma Eğitimi Araştırmaları, 2(1), 12-21.
Lord, C. G. (1997). Social psychology. NY: Harcourt Brace College Publishers.
Maden, S. (2011). Rol kartlarının konuşma eğitimindeki başarı ve tutum üzerine etkisi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2 (2), 23-38.
Mısırlı, İ. (2004). Genel ve teknik iletişim. Ankara: Detay Yayıncılık.
Okur, A., Göçen, G. ve Süğümlü, Ü. (2013). İkna edici yazma ve karşılaştırmalı bir araştırma (Avustralya ana dili öğretimi ders materyalleri ve Türkiye örneği). Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10 (21), 167-197.
Özkan E. ve Kınay, İ. (2015). Öğretmen adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi (Ziya Gökalp eğitim fakültesi örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 4 (3), 1290-1301. http://dx.doi.org/10.7884/teke.519
Şahbaz, N. K. ve Çekici, Y. E. (2012). Disiplinler arası bir disiplin olarak Türkçe eğitimi. Turkish Studies, 7 (3), 2367- 2382. http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.3522
Tavşancıl, E. (2002). Tutumların ölçülmesi ve spss ile veri analizi. Ankara: Nobel Yayınları.
Topçuoğlu Ünal, F. ve Özer, D. (2017). Ortaokul öğrencileri için konuşma becerisi tutum ölçeği: geçerlilik ve güvenirlik çalışması. International Journal of Language Academy, 5 (6), 120-131. http://dx.doi.org/10.18033/ijla.3739
Türkkan, R. O. (2000). İkna ve uzlaşma sanatı. İstanbul: Hayat Yayıncılık.
Usal, A., Kusluvan, Z. (1999). Davranış Bilimleri. İzmir: Barış Yayınları.
Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Aktif öğrenme gruplarında usta-acemi çocukların karşılaştıkları sorunlar ve çözüm yolları. İlköğretim Online, 10 (2), 479-492.
Yıldız Demirtaş, V. ve Sucuoğlu, H. (2011). Erken çocukluk döneminde aktif öğrenme gruplarındaki usta ve acemi çocukların grup çalışma süreçleri. Education Sciences, 6 (1), 549-561.
Yüksel, A. H. (1994). İkna edici iletişim. Eskisehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.