Modern Devletin Yönetim Fonksiyonu Olarak Halkla İlişkiler ve 1980 Sonrası Şekillenişi
Halkla ilişkiler, modern devletin kamu yönetiminin önemli bir yönetim fonksiyonudur. 1980 sonrasında modern devlet ve kamu yönetimi yeni kamu işletmeciliği ve yönetişim yaklaşımlarının etkisinde yeniden şekillenmiştir. Bu yaklaşımlar devlet-vatandaş ilişkisini yeni bir perspektifte kurgulamış ve halkla ilişkilerin varsayımlarını değiştirmiştir. Bu bağlamda modern devlette halkla ilişkiler, kendisini müşteri odaklı hizmet, katılımcılık, hesap verebilirlik ve saydamlık, küresel ilişkiler, dijitalleşme ve kriz yönetimi üzerinden yeniden konumlandırmıştır ve yeniden konumlanmasına paralel olarak çevrimiçi dijital iletişim platformları, kamu diplomasisi, kamu pazarlamacılığı ve kriz yönetimi gibi farklı ve yeni uygulamaları bünyesine katarak dönüşüme ayak uydurmuştur.
Public Relations as Management Function of Modern State and Its Reshaping After 1980
Public relations is a crucial function of public administration of modern state. After 1980, modern state and its public administration have been reshaped under the thumb of new public management and governance approaches. These approaches have built the relationship of state-citizen in new perspective and changed the assumptions of public relations. In this context, public relations in modern state has repositioned itself on customer based service, participation, accountability and transparency,global relations, digitalization and crisis management, and in paralel with its repositioning, it has adopted the transformation adding different and new practices as digital communication platforms, public diplomacy, public marketing and crisis management in its structure.
___
- Aberbach, J. D. ve T. Christensen (2005). “Citizens and Consumers: An NPM dilemma”. Public Management Review, 7(2), 225-245.
- Akar, H. (2010). “Halkla İlişkilere Farklı Bir Yaklaşım: İlişki Yönetimi”. Selçuk İletişim, 6(3), 206-215.
- Akdağ, M. (2005). “Halkla İlişkiler ve Kriz Yönetimi”. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14, 1-20.
- Arıbaş, N. B. (2013). “Kamuda Stratejik Planlamanın ‘Katılımcılık’ Boyutu”. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 4(1), 80-100.
- Ateş, H. ve G. C. Buyruk (2018). “Bir İyi Yönetişim İlkesi Olarak Katılımcılık ve Türk Kamu Yönetiminde Katılımcılığın Konumu”. Ombudsman Akademik, Özel Sayı 1, 81-98.
- Austin, E. W. ve Pinkleton, B. E (2015). Strategic Public Relations Management: Planning and Managing Effective Communication Programs. New York: Routledge.
- Aydın, A. H. ve İ. E. Taş (2016). Kamu Yönetiminde Halkla İlişkiler. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
- Bağce, H. E. (2014). “Halkla İlişkiler ve Vatandaş Odaklı Katılımcı Yerel Yönetim”. İnsan&İnsan, 1, 4-13.
- Barzelay, M. (2001). The New Public Management: Improving Research and Policy Dialogue. Berkeley: University of California Press.
- Bayraktar, G. (2012). Yeni Sağ Düşüncesinin Kamu Yönetimindeki Yansıması Olarak Yeni Kamu Yönetimi Anlayışı. Türkiye’de Kamu Yönetimi. (Ed. B. Aykaç, Ş. Durgun ve H. Yayman). Ankara: Nobel Yayınevi.
- Bogdal, M. (2013). “Communication Management in Public Sectors: The Case of The Polish Energy Sector”. Publicado em Communicacao Publica, 8(13), 7-23.
- Boie, C. (2012). “Public Relations and Relationship Management Theory Institutional Perspectives”. Revista Transilvană de Ştiinţe ale Comunicării, 1(15), 3-18.
- Boztepe, H. (2014). Kamusal Halkla İlişkiler. İstanbul: Derin Yayınları.
- Bruning, S. D. (2002). “Relationship Building as a Retention Strategy: Linking Relationship Attitudes and Satisfaction Evaluations to Behavioral Outcomes”. Public Relations Review, 28(1), 39-48.
- Canöz, K. (2008). “Kamuda Halkla İlişkilerin Yeni Yüzü: Bilgi Edinme Yasası”. Selçuk İletişim, 5(3), 141-152.
- Canpolat, N. (2012). “Risk Toplumunda Halkla İlişkiler Şirketlerinin Kriz ve Kriz İletişimine Yönelik Bakış Açılarının Değerlendirilmesine Yönelik Bir Araştırma”. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 3, 119-134.
- Crandall, W.R; J. A. Parnell ve J. E. Spillan (2010). Crisis Management in the New Strategy Landscape. California: SAGE.
- Çığ, E. Ç. ve Ü. Çığ. (2013). “Neoliberal Akılsallığın Bir Semptomu Olarak Kriz İletişimi ve Yönetimi”. Atılım Sosyal Bilimler Dergisi, 3(1-2), 79-97.
- Demirel, D. (2013). “Hesap Verebilirlikte Denetimin Yeni Rolü”. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17(2), 361-378.
- Demirtaş, H. (2000). “Kriz Yönetimi”. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 2, 353- 373.
- Dikmen, A. A. (2013). Makine, İş, Kapitalizm ve İnsan. Ankara: Pratika.
- Dimock, M. E. ve G. O. Dimock (1964). Public Administration. New York: Holt, Rinehart&Winston.
- Downing, B. M. (1992). The Military Revolution and Political Change: Origins of Democracy and Autocracy in Early Modern Europe. New Jersey: Princeton University Press.
- Durdu, Z. (2009). “Modern Devletin Dönüşümünde Bir Ara Dönem: Sosyal Refah Devleti”. Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi (İLKE), 22, 37- 50.
- Edelenbos, J. (1999). “Design and Management of Participatory Public Policy Making”. Public Management Review, 1(4), 569-576.
- Ener, M.ve E. Demircan (2006). “Küreselleşme Sürecinde Yeni Devlet Anlayışı ve Türkiye”. Yönetim Bilimleri Dergisi, 4(2), 197-218.
- Eren, M. Ş., E. Tokgöz ve O. Saylan (2014). “Stratejik İnsan Kaynakları Yönetiminin İşgören Katılımı Üzerindeki Etkisi: İş Zenginleştirme ve Güçlendirmenin Düzenleyici Etkisi”. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 19(2), 89-106.
- Eren, V. (2003). “Kamu Yönetiminde Yeni Meşruluk Temeli Olarak Müşteri Odaklı Yönetim Yaklaşımı”. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 58(1), 55-70.
- Eryılmaz, B. (2013). Kamu Yönetimi. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
- Garnett, J. L. (1997). Epilog: Directions and agendas for administrative communication. Handbook of Administrative Communication. (Ed. J. L. Garnett ve A. Kouzmin). New York: Marcel Dekker.
- Giddens, A. (2008). Ulus Devlet ve Şiddet. (Çev. C. Atay). Kalkedon Yayınları.
- Gilpin, D. R. ve P. J. Murphy (2008). Crisis Management in a Complex World. New York: Oxford University Press.
- Gramsci, A. (1971). The Prison Notebooks. London: Lawrence &Wishart.
- Gregory, A. ve P. Willis (2013). Strategic Public Relations Leadership. Abingdon: Routledge.
- Grunig, J. E. ve T. Hunt (1984). Managing Public Relations. New York: Holt, Rinehart & Winston.
- Güler, B. A. (2003). “Yönetişim: Tüm İktidar Sermayeye”. Praksis, 9, 93-116.
- Güler, B. A. (2009). Türkiye’nin Yönetimi, Yapı. Ankara: İmge Yayınevi.
- Harlow, R. F. (1976). “Building a Public Relations Definition”. Public Relations Review, 2(4), 34-42.
- Hasdemir, T. A. (2014). “Türkiye’de Kamusal İletişim ve Bilgi Edinme: 10 Yılın Ardından Panoramik Bir İnceleme”. Amme İdaresi Dergisi, 47(3), 111-144.
- Haşit, G. (2013). Kriz Kavramı ve İşletmeler Açısından Kriz Yaratan Faktörler. Kriz İletişimi ve Yönetimi. (Ed. G. Haşit). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
- Heywood, A. (2013), Siyaset. Ankara: Adres Yayınları.
- Hood, C. (1991). “A Public Management For All Seasons?”. Public Administration, 69(1), 3-19.
- Hood, C. (2010). “Accountability and Transparency: Siamese Twins, Matching Parts, Awkward Couple?”. West European Politics, 33(5), 989-1009.
- https://www.iletisim.gov.tr/turkce/haberler/detay/cumhurbaskanligi-iletisim-baskanialtundan-cimer-aciklamasi-onumuzdeki-surecte-cevap-suresinin-azaltilmasikonusuna-yogunlasilacak (12.12.2019)
- Hughes, O. E. (2014). Kamu İşletmeciliği & Yönetimi. (Çev. B. Kalkan, B. Akın, Ş. Akın). Ankara: BigBang Yayınları.
- Kalender, A. (2013). “Kavram Olarak Halkla İlişkiler, Dünyada ve Türkiye’de Halkla İlişkilerin Tarihsel Gelişimi”. Halkla İlişkiler. (Ed. A. Z. Özgür). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları. Karkın, N. ve A. Zor (2017). “Vatandaş İdare Etkileşimi Bağlamında Bilgi Edinme Hakkı: BİMER Örneği ve İdarede İnovasyon”. Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi, 5(1), 25-44.
- Karsak, B., E. Y. Altuntaş ve G. A. S. Demren (2018). “Stratejik İletişim Yönetiminde Dijital Kanalların Önemi: Halkla İlişkiler Uygulayıcılarının Dijital Kanal Kullanımlarına Yönelik Niteliksel Bir Araştırma”. Halkla İlişkiler ve Reklam Çalışmaları E-dergisi, 1(1), 6-17.
- Kazancı, M. (2013). Kamuda ve Özel Kesimde Halkla İlişkiler. Ankara: Turhan Kitabevi.
- Keskin, F. (2014). Politik İletişim Sözlüğü. Ankara: İmge Kitabevi.
- Köksoy, E. (2014). “Kamu Diplomasisi ve Halkla İlişkiler İlişkisi: Kurumsal Bir Değerlendirme”. Marmara İletişim Dergisi, 22, 211-231.
- Kotler, P. ve J. A. Caslione (2010). Kaos Yönetimi: Çalkantılar Çağında Yönetim ve Pazarlama. (Çev. K. Dündar). İstanbul: Optimist Yayınları.
- Kovačević, B. ve I. Kovačević (2017). Sociology of Global Risk Society. Banja Luka: EDC.
- Lan, Z. ve D. H. Rosenbloom (1992). “Editorial: Public Administration in Transition”. Public Administration Review, 52(6), 535-537.
- Ledingham, J. A. (2001). “Government-Community Relationships: Extending The Relational Theory of Public Relations”. Public Relations Review, 27, 285–295.
- Ledingham, J. A. (2003). “Explicating Relationship Management as a General Theory of Public Relations”. Journal of Public Relations Research, 15(2), 181-198.
- Lee, M. (2008). “Foreword”. Government Public Relations: A Reader. (Ed. M. Lee). Wisconsin: CRC Press.
- Lee, M. (2012). “The Practice of Government Public Relations”. The Practice of Government Public Relations. (Ed. M. Lee, G. Neeley ve K. Stewart). CRC Press.
- Martinelli, D. K. (2012). “Strategic Communication Planning”. The Practice of Government Public Relations. ( Ed. M. Lee, G. Neeley ve K. Stewart). CRC Press.
- Mert, Y. L. (2016). “Kamu Kurumlarının Halkla İlişkiler Bölümlerinde Örgütlenme Sorunları ve Çözüm Önerileri”. Erciyes İletişim Dergisi “Akademia”, 4(4), 136- 154.
- Nye, J. (2005). Yumuşak Güç. (Çev. R. İ. Aydın). Ankara: Elips Kitap. Osborne, D. ve T. Gaebler (1993). Reinventing Government. New York: A Plume Book.
- Öge, S. (2005). “Düzen mi Düzensizlik (Kaos) mi? Örgütsel Varlığın Sürdürülebilirliği Açısından Bir Değerlendirme”. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 13, 285-303.
- Önder, H. B. (2016). “Dijital Kültür ve Dijital Aktivizm Karşısında Stratejik Halkla İlişkilerin Değişen Durumu”. Orta Karadeniz İletişim Çalışmaları Dergisi, 1(1), 29-35.
- Opello, W. (2016). War, Armed Force, and teh People: State Formation and Transformation in Historical Perspective. USA: Rowman&Littlefield.
- Övgün, B. (2010). Devlet ve Planlama. Ankara: Siyasal Kitabevi.
- Özdemir, L. (2010). “Şebeke Organizasyon Nedir, Ne Değildir?”. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 26, 260-271.
- Özel, M. ve C. Polat (2013). “Yerel Yönetimlerde Değişim ve Yerel Yönetim Hizmetlerinde ‘Müşteri Odaklı Pazarlama’ Yaklaşımı”. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2(1), 41-79.
- Pierson, C. (2004). Modern State. New York: Routledge.
- Politt, C. (1990). Managerialism and the Public Services: The Anglo-American Experience. Oxford: Basil Blackwell.
- PRSA, (2020), https://prssa.prsa.org/about-prssa/learn-about-pr/ (11.02.2020).
- Roberts, M. (1995). “The Military Revolution, 1560-1660”. The Military Revolution Debate. (Ed. C. J. Rogers). Colarado: Westview Press.
- Savaş, S. ve A. Sürücü (2016). “Değer Oluşturmada İlişki Yönetimi”. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 5(4), 175-192.
- Schroeder, R. (2016). “The Globalization of On-Screen Socialibility: Social Media and Tethered Togetherness”. International Journal of Communication, 10, 5626- 5643.
- Simonin, B. L. (2008). “Nation Branding and Public Diplomacy: Challenges and Oppurtunities”. Fletcher Forum of World Affairs, 32(3), 19-34.
- Tarhan, A. (2010). Devlet- Vatandaş İlişkisinin Geliştirilmesinde Elektronik Devletin Rolü: Halkla İlişkiler Açısından Bir Değerlendirme. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Konya.
- Taşkıran, H. B. (2019). “Kamu Yönetiminde Vatandaş Katılımı ve Şeffaflığın Sağlanmasında Dijital İletişim Uygulamalarının Rolü”. Amme İdaresi Dergisi, 52(1), 117-144.
- Ticlău, T., C. Mora, A. Tigănaş, ve L. Bacalı (2010). “Public Marketing As a Strategic Component of Public Management. A Pilot Study in Cluj County on the existence of Basic Marketing Conditions in the Local Public Admiinistration in Romania”. Transylvanian Review of Administrative Sciences, 31, 147-167.
- Tilly, C. (1990). Coercion, Capital, and European States, AD 990-1990. Cambridge: Basil Blackwell.
- Tilly, C. (2001). Zor, Sermaye ve Avrupa Devletlerinin Oluşumu. (Çev. K. Emiroğlu). Ankara: İmge Kitabevi
- Tüz, M. (2013). “Krize Yanıt Süreci”. Kriz İletişimi ve Yönetimi, (Ed. G. Haşit). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
- Uygun, S. V. (2018). “Türk Kamu Yönetiminde Halkla İlişkiler Kavramının Konumu: Anlayış, Uygulama ve Karşılaştırma”. Uluslararası Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 1(3), 20-36.
- Uysal, B. (1998). Siyaset, Yönetim, Halkla İlişkiler. Ankara: TODAİE Yayınları. Uzun Kocamış, T. (2016). “Toplam Kalite Yönetimi (TKY) ve İç Denetimin TKY’deki Rolü”. Sosyal Bilimler Dergisi, 1, 1-21.
- Vercic, D. (2013). “Intercultural and Multicultural Context of Public Relations”. Exploring Public Relations. (Ed. R. Tench ve L. Yeomans). London: Pearson Education, Prentice-Hall.
- Walsh, K. (1994). “Marketing and Public Sector Management”. European Journal of Marketing, 128(3), 63-71.
- Weber, M. (1998). Sosyoloji Yazıları. (Çev. T. Parla). İstanbul: İletişim Yayıncılık.
- Weber, M. (2012). Ekonomi ve Toplum Cilt:1. (Çev. L. Boyacı). İstanbul: Yarın Yayınları.
- West, D. M. (2004). “E-Government and the Transformation of Service Delivery and Citizen Attitudes”. Public Administration Review, 64(1), 15-27.
- Yağmurlu, A. (2007). “Halkla İlişkiler Yöntemi Olarak Kamu Diplomasisi”. Ankara Üniversitesi İletişim Araştırmaları Dergisi, 5(1), 9-38.
- Yağmurlu, A. (2009). “Halkla İlişkiler Mekanizması Olarak Kamu Denetçiliği”. Amme İdaresi Dergisi, 42(1), 87-104.
- Yağmurlu, A. (2011a). “Kamu Yönetiminde Halkla İlişkiler ve Sosyal Medya”. Selçuk İletişim, 7(1), 5-15.
- Yağmurlu, A. (2011b). “Kamu Yönetiminde Stratejik Halkla İlişkiler”, Türkiye’de Kamu Yönetimi ve Kamu Politikaları. (Ed. Filiz Kartal). Ankara: TODAİE.
- Yağmurlu, A. (2018). “Şikayet Hakkı Ekseninde Halkla İlişkiler Mekanizması Olarak Kamu Denetçiliği”. Amme İdaresi Dergisi, 51(1), 167-193.
- Yıldız, N. (2010). “Halkla İlişkilerde Kavramlar, Sınırlar, Sorunlar”. Selçuk İletişim, 6(2), 24-32.
- Yıldız, N. (2013). “Kaos, Kriz ve Halkla İlişkileri Yeniden Düşünmek”. Halkla İlişkilerin Kazancı. (Ed. M. Aktaş Yamanoğlu ve B.P. Özdemir). Ankara: De Ki Yayınevi.
- Zabcı, F. Ç. (2002). “Dünya Bankası’nın Küresel Pazar İçin Yeni Stratejisi: Yönetişim”. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 57(3), 151-179.
- ISSN: 1300-1795
- Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
- Başlangıç: 1968
- Yayıncı: -
Sayıdaki Diğer Makaleler
Avrupa Birliği’ne Üyelik Sürecinde Türkiye’de Arazi Bankacılığı
Ayşegül MENGİ, Gökçe KARALEZLİ
Hümanist mi Bağnaz mı? Thomas More ve Ütopya’sını Yeniden Okumak
Murray Bookchin’in Toplumsal Ekoloji Kavrayışı Üzerine Eleştirel Bir Değerlendirme
Modern Devletin Yönetim Fonksiyonu Olarak Halkla İlişkiler ve 1980 Sonrası Şekillenişi
Özel Mülkiyet-Doğa Koruma İkilemine Sahadan Bir Bakış: Alakır Nehri Kardeşliği Örneği
Erken Cumhuriyet Döneminde Oryantalizm ve Ulus İmajı: Lilo Linke Örneği (1937)