Yerel Halkın Kaleiçi Kültür Turizmi Potansiyeline İlişkin Algıları

Çalışmanın temel amacı, Antalya ili Kaleiçi Bölgesi’nin yerel halk açısından Kültür Turizmi bağla-mında tanınırlığını ölçerek, sürdürülebilir turizmin önemli bir basamağı olan kültür turizminin bu bölgededevamlılığını sağlamaktır. Çalışmada frekans ve yüzde analizlerinden ve standart sapma ile ortalamahesaplamalarından faydalanılmıştır. İfadelerin güvenirliği için Cronbach’s Alpha’dan yararlanılmıştır.Gruplar arası farklılıkların ölçülmesi amacıyla parametrik analiz tekniklerinden bağımsız örneklem T-testi ve tek yönlü ANOVA testinden faydalanılmıştır. Sonuç olarak, Kaleiçi’nde trafik alt yapısı, yerelfestivallerin eksikliği ve tanıtım eksikliği göze çarpmaktadır. Ayrıca elde edilen sonuçlar ışığında Kaleiçive turizm kavramlarının giderek birbirinden uzaklaştığı görülmektedir.

Local Residents Perception of the Potential of Cultural Tourism in Kaleiçi

The main purpose of this study was to measure in terms of the local people the recognition of Old Antalya (Kaleiçi) as forming a part of cultural tourism and to ensure the continuity of cultural tourism which is an important step for sustainable tourism within this region. In this study, frequency and percentage analysis and standard deviation and mean calculations were used. Cronbach’s Alpha was used for the reliability of the statements. Parametric analysis techniques like one way ANOVA, T-testi were used for measuring the difference between the groups. Results of this research indicate that Kaleiçi’s traffic infrastructure, together with the lack of local festivals and the lack of advertising are important. Moreover, it seems to have moved away from the accumulation of Kaleiçi and tourism concepts.

PDF

___

Ahipaşaoğlu S. & Çeltek E. (2006). Sürdürülebilir Kırsal Turizm. Ankara 2006.
Avcı Ü. (2015b). “Konut Mimarisinde Çakıl Mozaik Sanatı: Antalya Kaleiçi Örneği”. Art Sanat 4 (2015) 111-135.
Bandeoğlu Z. (2015). “Türkiye’de Kültür Turizmi Potansiyeli Üzerine Bir Değerlendirme”. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi 5/2 (2015) 155-168.
Bramwell B. & Bernard L. (2000). Tourism Collaboration and Partnerships: Politics, Practice And Sustainability. 2000.
Çakır N. (1999). Eski Kentsel Yerleşim Birimlerimizin Kültür Turizmimizdeki Yeri ve Önemi Safranbolu Örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Balıkesir 1999.
Çulha O. (2008). “Kültür Turizmi Kapsamında Destekleyici Turistik Ürün Olarak Deve Güreşi Festi- valleri Üzerine Bir Alan Çalışması”. Journal of Yaşar University 3/12 (2008) 1827-1852.
Delice A. (2010). “Nicel Araştırmalarda Örneklem Sorunu”. Cal 13/2 (2010) 151-170.
Doğaner S. (2013). Türkiye Kültür Turizmi. 2013.
Dönmez C. & Yeşilbursa C. C. (2014). “Kültürel Miras Eğitiminin Öğrencilerin Somut Kültürel Mirasa Yönelik Tutumlarına Etkisi”. İlköğretim Online 13/2 (2014) 425-442.
Emekli G. (2003). “Kültür Mirasının Kültürel Turizm Yaklaşımıyla Değerlendirilmesi 2”. Coğrafi Çevre Koruma ve Turizm Sempozyumu (2003) 16-18.
Erdoğan N. (2003). Çevre ve (Eko)Turizm. Ankara 2003.
Fuchs M., Gasser R. & Weiermair K. (1995). “Cultural Tourism as a Segment of Growth: The Role and İmportance of Events and Event Management”. In Archeology & Managament of Cultural Tourism (1995) 21-34.
Genim S. (2002). “Kültür Turizmi”. T.C. Turizm Bakanlığı II. Turizm Şuarası Bildirileri 12-14 Nisan 2002 (2002) 205-210. Ankara.
Göğebakan Y. (2014). “Hüsamettin Koçan’ın Çalışmalarındaki Kültür Varlığı ve Kültür Mirasına Ait Unsurlar”. İnönü Üniversitesi Sanat ve Tasarım Dergisi 4/10 (2014) 47-57.
Gökalp Z. (1976). Türkçülüğün Esasları. İstanbul 1976.
Gönel F. D. (2002). “Globalleşen Dünyada (Nasıl Bir) Sürdürülebilir Kalkınma”. Birikim Dergisi 158 (2002) 72-80
Günay R. (2007) “Kültür Mirasını Korumada Çeşitli Yaklaşımlar”. Colloquium Anatolicum VI (2007) 1-25.
Güvenç B. (2011). İnsan ve Kültür. İstanbul 2011.
Himmetoğlu B. (1996). “Sürdürülebilir Turizmi Gerçekleştirme Yolları, Sürdürülebilir Turizm; Turizm Planlamasına Ekolojik Yaklaşım”. 19. Dünya Şehircilik Günü Kolokyumu (1996).
Jayaram J., Kannan V. & Tan K. C. (2004). “Influence of Initiators on Supply Chain Value Creation”. International Journal of Production Research 42/10 (2004) 38-51.
Kabaağaç S. & Alova E. (1995). Latince Türkçe Sözlük. İstanbul 1995.
Kepenek E., Gençel Z. & Berna G. Ü. Ç. (2015). “Antalya Tarihi Kent Merkezi ve Yakın Çevresindeki Mekansal Değişimin Günümüz Kent Formuna Etkilerinin Değerlendirilmesi”. SDÜ Mühendislik Bilimleri ve Tasarım Dergisi 3/2 (2015) 77-84.
Khalilova K. (2008). “Kültür Turizmi Bakımından Azerbaycan Şirvan Bölgesinin Arz Potansiyelinin Değerlendirilmesi”. DEÜ Sosyal Bilimleri Enstitüsü (2008).
Kozak M. & Martin D. (2012). “Tourism Life Cycle and Sustainability Analysis: Profit-Focused Strategies Fotr Mature Destinations”. Tourism Management 33/1 (2012) 188-194.
Kozak M. (2015). Bilimsel Araştırma: Tasarım, Yazım ve Yayım Teknikleri. Ankara 2015.
Kuter N. & Ünal E. H. (2009). “Sürdürülebilirlik Kapsamında Ekoturizmin Çevresel, Ekonomik ve Sosyo-Kültürel Etkileri”. Kastamonu Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi 9/2 (2009) 146-156.
Küçükaslan N. (2007). Özel İlgi Turizmi. Bursa 2007.
Kültür ve Turizm Bakanlığı. (2013). Gelenekten Geleceğe: Türkiye’de Somut Olmayan Kültürel Miras.Ankara 2013.
Lembet U. Z. (2012). “Kültür Dil ve Tüketim ve Reklam İlişkisi”. Eds. M. Babaoğul, A. Şener & B. Buğday, Tüketici Yazıları (2012) 44-65. Ankara.
McKercher B. & Du Cros H. (2002). Cultural Tourism- The Partnership Between Tourism and Cultural Heritage Managament. Routledge 2002.
Meriç C. (1986). Kültürden İrfana. İstanbul 1986.
Özdemir R. (1992). “Osmanlı Döneminde Antalya’nın Fiziki ve Demografik Yapısı (1800-1867)”. Tarih İncelemeleri Dergisi 7/1 (1992) 133-166.
Pedersen A. (2002). “Managing Tourism at World Heritage Sites. A Practical Manual for World Heritage Site Managers”. ICOMOS (2002).
Pfoor C. (2001). “Concepts of Sustainable Development, Sustainable Tourism and Ecotourism: Definitions, Principles, and Linkages”. Scandinavian Journal Of Hospitality And Tourism 1/1 (2001) 68-71.
Sagona A. & Zimansky P. (2015). Arkeolojik Veriler Işığında Türkiye’nin En Eski Kültürleri. M.Ö. 1.000.000 – 550. İstanbul 2015.
Schweitzer C. (1999). “Cultural Tourism: The Hot Ticket to Cool Meetings”. Association Management 5/8 (1999) 121-130.
Uygur S. M. & Baykan E. (2007). “Kültür Turizmi ve Turizmin Kültürel Varlıklar Üzerindeki Etkileri”. Ticaret ve Turizm Eğitim Fakültesi Dergisi 2 (2007) 30-49.
Üsküdar Ş. (2012). Eskişehir’in Kültür Turizmi Potansiyeli ve Yerli Turistlerin Buna İlişkin Algıları Üzerine Bir Araştırma. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Eskişehir 2012.
Kültür Varlıkları ve Müzeler Genel Müdürlüğü. .
TÜİK. .
UNESCO. .