Baba Otoritesinin Yeniden Üretimi

Sosyal bilimler literatüründe günümüz babalarının aile üyeleri üzerindeki otoritesinin gerilediğiyaygın bir şekilde iddia edilmektedir. Bu makalede söz konusu iddia radikal şüphe ışığında yenidentartışılacaktır. Çalışma kapsamında, babaların otoritelerinde yaşanan değişimleri gözlemlemek amacıylaotoritelerinin azaldığı varsayılan bir grup baba belirlenmiştir. Amaçlı örneklem tekniği ile aile eğitimlerikapsamında yürütülen Baba Destek Programı’na (BADEP) katılmış babaların otoritelerinin azaldığıdüşünüldüğünden örneklem grubu bu programa katılan babalardan oluşturulmuştur. Temel olarak baba veotorite kavramlarının karşılıklı dönüşümünün soruşturulacağı bu çalışma şu şekilde tasarlanmıştır: Babaolmak, sınırları kültür tarafından belirlenmiş pratikleri icra etmek üzerine inşa edilmiş bir kavramdır vebabalık aile içinde karşılık bulan bir pozisyonu ifade etmektedir. Otorite ise tüm ilişkilerin kurulabilmesiiçin kategorik bir ilke olarak tanımlanmaktadır ve bu çalışmada günümüz babalarının otorite üretiminedevam ettikleri öne sürülmektedir. Bu çerçevede BADEP’e katılmış 22 baba ile mülakat yapılarak bu id-diaların geçerliliği incelenmiştir. Mülakatlar etnometodoloji ve sembolik etkileşimci yaklaşımın analizbirimi olarak kullanılması yoluyla yorumlanmıştır. Böylece; çalışma babalar için “baba olmak” ve“otorite” kavramlarının anlamını irdelemekte ve otoriteyi yeniden üreten strateji ve teknikleri ortayaçıkarmaktadır. Araştırma sonucunda günümüz babalarının farklı stratejiler –örtük ve açık otorite stra-tejisi- kullanarak otorite üretimine devam ettikleri belirlenmiştir.

Reproduction of Father’s Authority

In social science literature it is widely claimed that the authority of today's fathers over family members is decreasing. In this article, the pointed claim will be discussed again in the light of radical suspicion. Within the scope of this study, a group of fathers whose authorities were presumed to have decreased, were interviewed in order to observe changes in the fathers’ authority. The sample group was formed from parents who participated in the “Baba Destek Programı (BADEP)/ (Father Support Program (FSP)” because it was thought that the authority of the fathers who participated in this program, which is conducted within the scope of the family education through purposive sampling technique, decreased. This work basically investigated the mutual transformation of the concepts of father and authority, was designed as follows: Being a father is a concept built upon exercising the practices whose boundaries are defined by culture, and paternity refers to a position that corresponds within the family. Authority is defined as a categorical principle for the establishment of all relations and in this study it is claimed that fathers today continue to produce authority. In this context, interviews were conducted with 22 fathers who participated in the BADEP and the validity of these claims was examined. Interviews were interpreted through the use of ethnomethodology and the symbolic interaction approach as the unit of analysis. Thus, the study examines the meanings of the concepts of “fatherhood” and “authority” for the father, and it reveals the strategies and techniques that reproduce authoritarianism. As a result of this study, it was determined that today’s fathers continue to produce authority employing different, both latent and manifest authority strategies.

PDF

___

“Father”. Online Etymology Dictionary. Source: .AÇEV: Baba Destek Programı Bilgilendirme Broşürü. Kaynak: .
Adak N. (2005). “Toplumun Temel Yapı Taşı: Aile”. Ed. S. Güçlü, Kurumlara Sosyolojik Bakış. İstanbul (2005) 27-62.
Akın E. (1991). “Türk Ailesinde Babanın Rolü ve Yeri”. Türk Aile Ansiklopedisi (Cilt 1) 147-155. Ankara 1991.
Aksu Ş. (2011). Yaşam Alanı-Otorite İlişkisi Açısından Devrim. Kocaeli 2011.
Berger P & Luckmann T. (2008). Gerçekliğin Sosyal İnşası: Bir Bilgi Sosyolojisi İncelemesi. Çev. V. Saygılı-Öğütle. İstanbul 2008.
Bourdieu P. (2006). Pratik Nedenler: Eylem Kuramı Üzerine. Çev. H. U. Tanrıöver. İstanbul 2006.
Butler J. (2008). “Olumsal Temeller: Feminizm ve ‘Postmodernizm’ Sorusu”. Çatışan Feminizmler. Çev. F. E. Sezer. İstanbul (2008) 44-67.
Cevizci A. (2011). Felsefe Sözlüğü. İstanbul 2011.
De Certeau M. (2008). Gündelik Hayatın Keşfi. Cilt 1. Çev. L. Arslan-Özcan. Ankara 2008.
Furedi F. (2013). Paranoyak Anne Babalık: Uzmanları Dikkate Almamak Çocuğunuz İçin En İyisi Olabilir. Çev. A. Tüfekçi. İstanbul 2013.
Giddens A. (2005). Sosyal Teorinin Temel Problemleri. Çev. Ü. Tatlıcan. İstanbul 2005.
Gittins D. (2011). Aile Sorgulanıyor!. Çev. T. Erdem. İstanbul 2011.
Glesne C. (2012). Nitel Araştırmaya Giriş. Çev. A. Ersoy & P. Yalçınoğlu. Ankara 2012.
Goody J. (2004). Avrupa’da Aile: Bir Tarihsel-Antropolojik Deneme. Çev. S. Arısoy. İstanbul 2014.
Hançerlioğlu O. (2007). Toplumbilim Sözlüğü. İstanbul 2007.
Kağıtçıbaşı Ç. (n.d.). “Kültür ve Ana-Babalık”. Eds. M. Sayıl & B. Yağmurlu, Ana-babalık Kuram ve Araştırma. İstanbul (n.d.) 61-80.
Kardeş E. (2015). “Aşırı-Bireycilik ve Otoritarizm İkileminin Ötesinde Eğitimde Otorite Sorunu”. Sosyo- loji Dergisi 30/3 (2015/1) 39-52.
Keyif H. (2008). Aile Destek Hizmetlerinin Değerlendirilmesi ve Kalite Standartlarının Geliştirilmesi. Ankara 2008.
Kılıç Ç. (2010). “Aile Eğitim Programları ve Türkiye’deki Örnekleri”. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Dergisi 10/1 (2010) 99-111.
Koçak A. A. (2004). Baba Destek Programı Değerlendirme Raporu. AÇEV. İstanbul 2004.
Kojeve A. (2007). Otorite Kavramı. Çev. M. Erşen. İstanbul 2007.
LaRossa R. (1988). “Fatherhood and Social Change”. Family Relations 37/4 (1988) 451-457.
Malkoç G. (1991). Yetişkin Eğitimi Faaliyeti Olarak Aile Eğitimi ve Bir Uygulama. Ankara (1991) 16-24.
MEB: Aile Eğitimi Programları Tarihsel Gelişimi, MEB Hayat Boyu Öğrenme Genel Müdürlüğü. Kaynak: .
MEB: Aile Eğitimleri İstatistik Verileri. Ankara 2016.
Nirun N. (1999). Sistematik Sosyoloji Açısından Aile ve Kültür. Ankara 1999.
Öztan G. G. (2013). Türkiye’de Çocukluğun Politik İnşası. İstanbul 2013.
Öztürk M. Y. (2012). “Ataerki: Bir Kavramın Yeniden İnşası “Eski Ataerki’nden Ataerkil Kapitalizme”. Eğitim Bilim Toplum Dergisi 38/10 (2012) 72-115.
Poster M. (1989). Eleştirel Aile Kuramı. Çev. H. Tapınç. İstanbul 1989.
Sancar S. (2011). Erkeklik: İmkansız İktidar: Ailede, Piyasada ve Sokakta Erkekler. İstanbul 2011.
Sayın Ö. (1990). Aile Sosyolojisi- Ailenin Toplumdaki Yeri. İzmir 1990.
Sills D. L. (1968). International Encyclopedia of the Social Sciences. Vol. 1. USA 1968.
Smelser N. & Baltes P. (2001). International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. Pergamon 2001.
Supiot A. (2014). Homo Juridicus: Hukukun Anropolojik İşlevi Üzerine Bir Deneme. Çev. B. Açımuz. An- kara 2014.
Şen R. B. & Demirkan S. (2008). “Türkiye’de Aile Eğitimi ve Yerel Yönetimler/Sivil Toplum Örgütler İçin Uygulamalı Bir Model Önerisi”. V. Aile Şurası Aile Destek Hizmetleri (2008).
Thernborn G. (2004). Between Sex and Power: Family in the World, 1900-2000. New York 2004.
Thoma D. (2011). Babalar: Modern bir Kahramanlık Hikâyesi. Çev. F. Doğan. İstanbul 2011.
Türkçe Sözlük (2009). Haz. Ş. H. Akalın. Ankara 2009.
Üstünoğlu Ü. (1991). Aile Eğitiminde Uygulanabilecek Farklı Yaklaşımlar. (1991) 80-90.
Zeybekoğlu Ö (2013). “Günümüzde Erkeklerin Gözünden Babalık ve Aile”. MJH III/2 (2013) 297-328.