TEKİLDEN ÇOĞULA EL DEĞİŞTİREN DİKTATÖRLÜK: İLLİBERAL DEMOKRASİ

Demokrasi, bilinen en eski yönetim sistemlerinden olmasına rağmen, ilk ortaya çıktığı zamanlardan bugüne kadar bir süreklilik sağlayamamış, binlerce yıl ona alternatif olarak başka sistemler uygulanmıştır. Fakat uygulanan bütün sistemler en nihayetinde tekrar sözü demokrasiye bırakmışlardır. Demokrasinin şimdiye kadar uygulanan sistemlerden en büyük farkı, halkın birincil öge olarak yönetimde söz sahibi olmasıdır. Halk tek değişmez gerçek, en doğruyu söyleyen, özgür iradesi ile ülkedeki güç dağılımını belirleyen yegâne dayanaktır. Peki, halkın özgür iradesi bunları belirlerken, iradesini besleyen kaynaklar onu yanlış yönlendiriyorsa, bu durumda tercihleri de yanlış olmayacak mı? Yani demokrasi sadece seçim olarak düşünüldüğünde çoğunluğun azınlığa tahakkümü, etnik azınlık haklarının çoğunluk içinde kaybolması, demokrasinin en büyük gücü olan halk tarafından yapılabilmektedir. Geçmişteki monarkın elindeki güç nasıl ki halkın iradesini yok ediyorsa, günümüzde ise halkın bir kesimi (çoğunluğu), diğer azınlık kesimi için monark olabilmektedir. İdareciler, bu durumdan faydalanabilmekte ve demokrasinin içini boşaltıp, illiberaleştirmektedirler. Bu durumda bile, demokrasiye alternatif başka demokrasi arayışları olmaktadır. Bu çalışma demokrasinin vazgeçilmezi olan seçimlerin tek başına bir anlam ifade etmediğini anayasal liberalizm ile desteklenmeyen sistemlerin zamanla diktatörlüğe dönüşme riskine işaret etmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Demokrasi, Liberalizm, İlliberalizm, Çoğunluğun diktatörlüğü

DICTATORSHIP CHANGING HANDS FROM SINGULAR TO PLURAL: ILLIBERAL DEMOCRACY

Despite being one of the oldest administrative systems, democracy has nonetheless failed to achieve continuity since the times it first emerged, with other alternative systems having been favored over it for thousands of years. All the systems implemented so far, however, have eventually given floor to democracy over again. The biggest difference of democracy than the systems implemented so far, is that the people have a say in the management as the primary constituent. People constitute the only constant truth and foundation that tells the truth and determines the distribution of power in the country with their free will. Well, if the free will of the people determines these and the resources that feed their will mislead them, then will their choices not be wrong? That is to say that the major force of democracy, the people, could well lead to the domination of the majority on the minority and the disappearance of ethnic minority communities within the majority in the event that democracy is solely considered as an election. In the same way the power of monarchs would eliminate the people’s will in the past, a segment of people (the majority) could well become a monarch for the minority segment today. It is most likely that administrators do take advantage of this situation and strip democracy of its essence, rendering it illiberal. Even in such a case, they embark on quests for another democracy alternative to democracy.

PDF

___

Aleskerli, A., Rusya Federasyonu Anayasası http://www.anayasa.gen.tr/rusya.htm, Çevrimiçi, 21.07.2020).
Benedikter, T., (2013). Etnik Uyuşmazlığın Özyönetimle Çözümü (Çev. Necat Ayaz) Diyarbakır: Aram Derleme
Dahl, R. (2015). Demokrasi Üzerine. Betül Kadıoğlu (Çev.). Ankara: Phoenix.
Diamond, L. (2002). Thinking About Hybrid Regimes, Journal of Democracy, Volume 13, Number 2, pp. 21-35.
Diamond, L. (1995). Demokrasinin Üç Paradoksu. Larry Diamond ve Marc, F. Plattner (ed.), Demokrasinin Küresel Yükselişi İçinde, İhsan Sezal ve Fatoş Dilber, (Çev.). Ankara: Yetkin.
Dursun D., Bayram K., vd. (2012). Eskişehir: T.C. Anadolu Üniversitesi Yayını No: 2671.
Güven, G. (1995). Ortaklaşmacı Demokrasi ve Güney Afrika Cumhuriyeti, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Hallidey, F. (1985). Yeni Soğuk Savaş; Sovyet ve ABD ilişkileri, İstanbul: Belge.
Heywood, A. (2017). Siyaset Teorisine Giriş. Hızır Murat Köse, (Çev.). Bursa: Küre Yayınları.
Heywood, A. (2015). Siyasetin Temel Kavramları. Hayrettin Özler, (Çev.). Ankara: Liberte.
Kamuran, S. (2019,11 Kasım). Türkiye sandığa gitmenin zorunlu olduğu ülkeler arasında: https://tr.euronews.com/2015/05/10/turkiye-sandigagitmenin-zorunlu-oldugu-ulkeler-arasinda
Kocadal, Ö. (2018). Derin Bölünmüş Toplumlarda Güç Paylaşımı ve Üçüncü Tarafların Rolü, cilt 1, Sayı 1, Mart s.195-219, Ankara: Amme İdaresi Dergisi.
Levitsky, S., ve Way, L., (2002). Elections Without Democracy: The Rise of Competitive Authoritarianism, Journal of Democracy, Volume 13, Number 2, April 2002, s. 51-65
Lijphart, A. (2014). Demokrasi Modelleri. İstanbul: İthaki-Penguen.
Mazower, M. (2015). Karanlık Kıta. Mehmet Moralı (Çev.). İstanbul: Alfa.
Mouffe, C. (2015). Siyasal Üzerine. Mehmet Ratip (Çev.). İstanbul: İletişim
Mouffe, C. (2015). Demokratik Paradoks. A. Cevdet Aşkın (Çev.). Ankara: Epos.
Mouffe, C. (2017). Dünyayı Politik Düşünmek: Agonistik Siyaset, (Çev: Murat Buzluolcay), İletişim Yayınları, İstanbul.
Powell Jr., G. B., (1984). Çağdaş Demokrasiler Katılma, İstikrar ve Şiddet, İstanbul: Türk Demokrasi Vakfı&Siyasi İlimler Der.,
Rawls, J., (2017). Bir Adalet Teorisi, (Çev: Vedat Ahsen Coşar), Ankara: Phoenix
Ross, D. (2011). Aristoteles. Ahmet Arslan (Çev.). İstanbul: Kabalcı.
Sartori, G. (2014). Demokrasi Teorisine Giriş. Tuncer Karamustafaoğlu ve Mehmet Turhan, (Çev.). İstanbul: Sentez.
Schumpeter, J. (2014). Kapitalizm, Sosyalizm ve Demokrasi. Hasan İlhan (Çev.). Ankara: Alter.
Tocqueville de A. (1994). Amerika’da Demokrasi. İhsan Sezal, Fatoş Dilber (Çev.). Ankara: Yetkin.
Yayla, A. (2017). Karşılaştırmalı Siyasal Sistemler. Ankara: Adres.
Yayla, A. (2012). Anayasacılık, Anayasal Demokrasi ve İdeolojiler, İstanbul Ticaret Üniversitesi, Ticari Bilimler Fakültesi, Uluslararası ilişkiler Bölümü Başkanı liberal düşünce,66, 13-22.
Zakaria, F. (2014). Özgürlüğün Geleceği, Yurtta ve Dünya‟da Özgürlüğün Geleceği. Meral Öztoprak Sağır ve H. Serkan Akıllı (Çev.). İstanbul: Kırmızı.