Bu makale, çalışmanın zaman disiplini yoluyla bireye ait bir aktivite olmaktan çıkıp, “topluma faydalı” bir eylem haline nasıl dönüştürüldüğünü değerlendirmektedir. Aslında bireylerin çalışma ve çalışma dışı zaman algısında, günümüze gelene kadar sürekli değişiklikler yaşanmıştır. Bu doğrultuda, çalışma ve çalışma dışı zaman şeklinde iki farklı zaman diliminin çok da farkında olunmadığı toplum yapısından, bu iki farklı zamanın birbirinden kesin çizgilerle ayrıldığı günümüzdeki toplum yapısına geçilmiştir. Bu anlam değişikliğinde etkili olan faktörlerin başında, bireye dayatılan sıkı zaman disiplini gelmektedir. Sonuç olarak çalışma, sınırlarını ve yapılma anını doğa koşullarındaki zorlamaların haricinde bireyin kendisinin belirlediği özgür ve içsel bir alan olmaktan çıkmış ve bireyin pasifleştirildiği, sisteme ait ve dışsal bir alan haline dönüşmüştür. Hatta günümüz koşullarında sadece çalışma alanı değil, çalışma dışında kalan boş zaman aktiviteleri de zaman disiplini yoluyla sistem tarafından belirlenir hale gelmiştir.   

This paper examines the shift in the meaning of work, which is no longer an activity belongs to the individual itself but was turned into a “beneficial activity to society” through strict time discipline. The perception of work and leisure of individuals, indeed, has continuously been changing. In this sense, a transformation from the social order where there was no awareness for two different time slices, called working and leisure time, to the prevailing social order where these two concepts are separated indisputably. One of the leading factors behind this transformation is time discipline. Consequently, working is no longer a free and internal sphere where individuals are the only actors, except the coercion of the nature, determining the rules, but an external sphere which belongs to the  system. Moreover, today not only working sphere, but also leisure activities are determined by the system through time discipline.