Köktürk Türkçesindeki Bir Çift Ünsüz İşareti Üzerine

Köktürk Türkçesinde bulunan ve çift ünsüz okutan bir işaret incelenmiş ve bu işaret için başka bir okuma teklifi getirilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Köktürk Türkçesi, Yenisey Kitabeleri, çift ünsüz okutan işaretler

Works wıth the Double Consonant Markers ‘’ in Köktürk Turkısh

This study examines a “double consonant” marker in Kök Türk Turkish and proposes another way to read it.

Keywords:

Kök Türk Turkish, Yenisey Scripts, double consonant markers.,

PDF

___

ALYILMAZ, C. (2004). Eski Türkçenin Söz Varlığının Düz ve Ters Dizimi. Ankara.
ALYILMAZ, C. (2005). Orhun Yazıtlarının Bugünkü Durumu. Ankara.
ARAT, R. R. (1979). Kutadgu Bilig III İndeks. İstanbul.
CAFEROĞLU, A. (1968). Eski Uygur Türkçesi Sözlüğü. İstanbul.
CLAUSON, S. G. (1972). An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth-Century Turkish. Oxford.
ÇAĞIRAN, Ö. (1999). Türkiye Türkçesi Ağızlarındaki Ünsüz Göçüşmelerinin Kuruluş Sistemi. Türk Dili Üzerine Araştırmalar, İncelemeler, Birinci Cilt, Kayseri.
ERCİLASUN, A. B. (2004). Başlangıçtan Yirminci Yüzyıla Türk Dili Tarihi. Ankara.
ERCİLASUN, A. B. (2007). l, n, r’den Sonra Niçin t?. Makaleler Dil-Destan-Tarih- Edebiyat, Ankara.
ERGİN, M. (2003). Orhun Abideleri. İstanbul.
GABAIN, A. V. (1988). Eski Türkçenin Grameri. Çev. Mehmet AKALIN. Ankara.
GUZEV, V. G. (2001). Göktürk Yazısının Kendiliğinden Doğma (Otokton) Menşei Varsayımını Esaslandıran Deliller. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 2000, Ankara.
http://www.tonyukuk.net/turkyazisitonyukuk.htm.
Kaşgarlı Mahmut. (1985). Divanü Lûgat-it-Türk Tercümesi I. Çev. Besim ATALAY, Ankara.
SERTKAYA, age. s. 69-70.
ORKUN, Hüseyin Namık, age. s.38.
Nöbetleşe ünsüzler hakkında bk. TUNA, Osman Nedim, Fonetik-Morfoloji (ders notları), Malatya, 1986, s. 31.
Kaşgarlı Mahmut, Divanü Lûgat-it-Türk Tercümesi I, Çeviren: Besim ATALAY, Ankara, 1985, s. 31.
Kaşgarlı Mahmut. (1986). Divanü Lûgat-it-Türk Tercümesi III. Çev. Besim ATALAY, Ankara.
ORKUN, H. N. (1987). Eski Türk Yazıtları. Ankara.
ORKUN, H. N. (1940). Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesinin Uygurcası. İstanbul.
SERTKAYA, O. F. (1995). Yenisey Yazıtlarının Yayınlarındaki Bazı Okuma ve Anlamlandırmaların Düzeltilmesi, Yeni Okuma ve Anlamlandırma Teklifleri. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1993, Ankara.
ŞÇERBAK, A. M. (1970). Yeniseyskie Runiçeskie Nadpisi. K İstorii Otkrıtiya i İzuçeniya. Tyurkologiçeskiy Sbornik, Moskova.
TEKİN, Ş. (1976). Uygurca Metinler II. Maytrısimit. Ankara.
TEKİN, Talât. (1988). Orhon Yazıtları. Ankara.
THOMSEN, V. (1993). Orhon ve Yenisey Yazıtlarının Çözümü İlk Bildiri Çözülmüş Orhon Yazıtları. Çev. Vedat KÖKEN, Ankara.
TSENG, L. Y. (2002). Türkiye Türkçesinde Orta Hece Düşmesi. Ankara.
TUNA, O. N. (1988). Bazı İmlâ Gelenekleri, Bunların Metin İncelemelerindeki Önemi ve Orhon Yazıtlarında Birkaç Açıklama. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1957, Ankara.
TUNA, O. N. (1994). Eski Doğu Türk Yazısında Kullanılan Ligatürler ve Bunlarla İlgili Bazı Meseleler Hakkında”. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1990, Ankara.
TUNA, O. N. (1986). Fonetik-Morfoloji (ders notları). Malatya.
TUNA, O. N. (1988). Köktürk Yazılı Belgelerinde ve Uygurcada Uzun Vokaller. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1960, Ankara.