HALK HEKİMLİĞİNE İLGİ ÇEKİCİ BĠR ADLANDIRMA: TÜRK’E ÇARE

Türk yaĢayıĢ biçiminin genel bir uygulaması olarak doğal yollarla hastalıkları tedavi etme, sağaltma yöntemleri, hem arkaik dönemlerde hem de yakın dönem ve bugün uygulamalarındaki pratikleri düzenleyerek, yenileyerek çeĢitli ekleme ve çıkarmalarla varlığını devam ettirmektedir. Türklüğün mevcut olduğu hemen her coğrafyada varlığı tespit edilebilen ve adına genel olarak “halk hekimliği” denilen sağaltma yöntemleri bütünü, coğrafya farklılıklarına göre birbirinden değiĢik adlandırmalarla da ortaya çıkmaktadır. Bu farklı ve dikkat çekici adlandırmalardan biri de Türk yurdu Borçalı’da kullanılan “Türk’e çare”dir. Bu çalışmada, tarafımızca derlenen bir ağız metninden hareketle içeriğinde bir grup halk hekimliği uygulamalarını barındıran ve bütünleyici bir ad olarak görülen “Türk’e çare” adı esasında gelişen Türk kültürünün küçük bir yansıması ana hatlarıyla gösterilmeye çalışılacaktır

AN INTERESTING NAME FOR THE FOLK MEDICINE: CURE FOR TURKISH

As a general application of the Turkish way of life methods of treating diseases with natural means both in the archaic period and in the near term and today by regulating and practicing practices continues to exist with various additions and subtractions. Turkism is present presence can be detected in almost every geography and whole treatment methods called “folk medicine” in general according to geographical differences be seen in different names. It is a “cure for Turkish” used in Borçalı from Turkish homelands it is one of those different and remarkable names. In this study will be tried to be outlined, move from a dialect text compiled by us, some of folk medicine practitioners and as a complementary name, developed on the basis of the name “cure for Turkish”, a small reflection of Turkish culture.

___

AÇA, M. (2017). Halk Bilgisinin Takvim, Mevsim / İklim, Çevre, Sağaltma, Ölçme ve Hukuka Dönük Temsilleri. Halk Bilimi El Kitabı, (2. Baskı), (Ed. Mustafa Aça), İstanbul: Motif Vakfı Yayınları, 398-420.
AKMAN, E. (2007). Türk Halk Hekimliğinde Ocaklık Geleneği ve Safranbolu’daki Ocaklar. Kastamonu Eğitim Dergisi, 15(1), 393-400.
AKSAN, D. (2006). Anlambilim. Ankara: Engin Yayınevi.
DAĞI, F. (2013). Türk Fıkralarında Halk Hekimliği Unsurları. 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum, 3(5), 117-129.
DUVARCI, A. (1990). Halk Hekimliğinde Ocaklar. Millî Folklor, 7, 34-38.
GÜLENSOY, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü. I, Ankara: TDK Yayınları.
KALAFAT, Y. (2014). Kurt Ġle Ġlgili Türk’e Çarelerde / Halk Tababetinde İnanç ve Uygulamalar. http://www.yenidenergenekon.com/268-kurt-ile-ilgili-turke-carelerdehalktababetinde-inanc-ve-uygulamalar/ (ET: 20.3.2018).
KARAHAN, L. (1999). Türkçede Söz Dizimi. (6. Baskı), Ankara: Akçağ Yayınları.
ÖNCÜL, K. (2011). Kuzeydoğu Anadolu Bölgesi Halk Hekimliği (Kars-Iğdır). Kars: Kafkas Üniversitesi Türk Halkbilimi Uygulama ve AraĢtırma Merkezi Yayınları.
SEVER, M. (2004). Türk Halk Ġnançlarında ve Halk Hekimliği Uygulamalarında Meyve. Türklük Bilimi Araştırmaları, 16, 95-109.
ŞAR, S. (2008). Anadolu’da Rastlanan Halk Hekimliği Uygulamalarına Genel Bir Bakış. 38. ICANAS Uluslararası Asya ve Kuzey Afrika Çalışmaları Kongresi, 10-15 Eylül 2008 Ankara, 1163-1178.
YILMAZ, Ş. (2016). Ulupamir Köyünde Halk İnançları ve Halk Hekimliği Uygulamaları. Millî Folklor, 109, 187-200.