AT Anlaşması’nın 234/3.maddesi uyarınca kararlarına karşı kanun yolları kapalı olan mahkemeler, AT hukukunun yorumunu gerektiren bir sorunun, bakmakta oldukları davanın karara bağlanması bakımından zaruri olmas durumunda ATAD’a ön karar başvurusunda bulunmak zorundadır. Bu çalışmada ATAD’ın başvuru mükellefiyetinin düşmesine yönelik olarak Da Costa ve CILFIT kararları ile ortaya koyduğu yaklaşım incelenmektedir. Bu doğrultuda özellikle, CILFIT kararında başvuru mükellefiyetinin düşmesi için aranan koşullar ve acte clair doktrininin AT hukukunda uygulanması olasılığı üzerinde durulmaktadır. Bu çalışmada ortaya koyulduğu üzere, CILFIT kriterlerinin kaleme alınış şekli süpriz olarak nitelendirilemez. Zira nihaî mahkemelerin başvuru mükellefiyetinden kutulması seçeneği ile AT hukukunun birliğini sağlama görevi arasında kalan ATAD tercihini AT hukukunun birliğini güvence altına almaktan yana kullanacaktır.

According to Article 234/3 EC Treaty, courts which there is no judicial remedy against their decisions under national law, have to referto the EC1 fora preliminary mling regarding questions which require interpretation of EC law and which are decisive for finalizing a case. This study will focus on the attitude of EC! as regards the criteria that needs to tie met in order for such courts to be no longer under the obligation to refer. In this context, the emphasis will be on the criteria that has been stated in the CILFIT judgment and on the possibility of applying the acte clair doctrine in EC law. As it's been indicated in this study the way the Court has formulated the CILFIT criteria should come as no surprise since the Court will opt for securing the uniformity of EC law when it comes to decide between the opportunity for higher courts to be set free from the obligation to refer to EC! fora preliminary ruling and the duty to ensure the uniformity of EC law.