Küresel İş Yaşam İndeksi Bağlamında İş Yaşam Dengesi ve Örgütsel Bağlılık İlişkisi: Kavramsal Bir İnceleme

Çalışmanın temel amacı; küresel iş yaşam indeksi bağlamında iş yaşam dengesi ve örgütsel bağlılıkilişkisini incelemektir. Araştırmada, iş yaşam dengesi, OECD Daha İyi Yaşam İndeksi ve örgütsel bağlılıkkavramları ele alınmış, aralarındaki ilişki tartışılmıştır. İş arayan sayısının artmasıyla örgütler,istediklerini seçebilmektedirler. Bu durum, çalışanların her an işlerini kaybetme korkusu yaşamalarınaneden olmaktadır. Bireyler geçimlerini sağlayabilecek işi bulduklarında, başka seçeneklerinin de olmamasınedeniyle zorlu çalışma koşullarına rağmen işi kabul ederek çalışmaya devam etmektedirler. İştegeçirdikleri zamanın fazla olması, özel hayatları için ayırmak istedikleri zamanı kısıtlamaktadır. İş yaşamdengesini kuramayan çalışanlar mutsuz olmakta; motivasyonu, performansı, verimliliği düşmekte; sonuçolarak da örgütten uzaklaşabilmektedirler. Konunun önemini anlayan ülkeler, iş yaşam dengesininkurulmasını önemsemekte; çalışanların aile hayatının korunması, iş sağlığı ve güvenliği, esnek çalışmasaatleri gibi çalışanların iş ve iş dışındaki zamanlarını iyi geçirmeleri için daha kapsayıcı politikalargeliştirmektedirler. Çalışmamızda iş yaşam dengesinin sağlanmasının örgütsel bağlılığı artırdığıyla ilgilibilimsel çalışmaların oldukça fazla olduğu sonucuna varılmıştır.

The Relationship Between Work Life Balance and Organizational Commitment in The Context of The Global Work Life Index: A Conceptual Evaluation

The main purpose of this study is to evaluate the relationship between work-life balance and organizational commitment in the context of the global work-life index. In the study, the concepts of work-life balance, OECD Better Life Index and organizational commitment were discussed and the relationship between them was discussed. With the increase in the number of job seekers, organizations can choose what they want. This situation causes employees to experience fear of losing their jobs at any moment. When individuals find a job that can earn their living, they accept the job and continue to work despite the difficult working conditions due to the lack of other options. The amount of time they spend at work limits the time they want to spare for their private lives. Employees who cannot establish a work-life balance become unhappy; their motivation, performance and productivity decrease; as a result, they may leave the organization. Countries that understand the importance of the issue attach importance to the establishment of work-life balance; they develop more inclusive policies for the protection of the family life of the employees, occupational health and safety, flexible working hours, etc. for the employees to spend their time both at work and outside of work. In our study, it was concluded that there are a lot of scientific studies related to the fact that ensuring work-life balance increases organizational commitment.

PDF

___

Agarwala, T., Eleta, A. A., Castillo E. D., Ferrer, M. M. ve Gartzia, L. (2014). Influence of managerial support on work–life conflict and organizational commitment: An international comparison for India, Peru and Spain. The International Journal of Human Resource Management, Vol. 25, No. 10, 1460–1483, http://dx.doi.org/10.1080/09585192.2013.870315
Akça, S. ve Devebakan, N. (2017). Sağlık kurumlarında çalışanların kurumda kalma ya da ayrılma kararlarının belirlenmesinde örgütsel bağlılığın etkisi: İzmir ilinde bir araştırma. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2(32), 239-261.
Allen, N. J. ve Meyer, J. P. (1990). The measurement and antecedents of affective, continuance and normative commitment. Journal of Occupational Psychology, 63, 1-18.
Anker, R., Chernyshev, I., Egger, P., Mehran, F. ve Rıtter, J. A. (2003). Measuring decent work with statistical indicators. International Labour Review, 142(2), 147–178. doi:10.1111/j.1564-913x.2003.tb00257.x
Başkanlığı, T.C. Avrupa Birliği Bakanlığı, “Sosyal, Bölgesel ve Yenilikçi Politikalar Başkanlığı” (2018). EASI programı teklif çağrısı: Çalışma hayatının ve bakım yükümlülüklerinin bir arada yürütülebilmesine yönelik olarak çalışma-özel yaşam dengesi hakkında yenilikçi stratejilerin geliştirilmesi. 21 Mart 2021 tarihinde https://www.ab.gov.tr/siteimages/birimler/sbyp/easi/easi_ozet.pdf adresinden erişildi.
Buchanan, B. (1974). Building organizational commitment: The socialization of managers in work organizations. Administrative Science Quarterly, 19(4), 533-546. doi:10.2307/2391809
Clark, S. C. (2000). Work/family border theory: A new theory of work/family balance. Human Relations, 53(6), 747-770.
Cummins, R. A. (1996). The domains of life satisfaction: An attempt to order chaos. Social Indicators Research, 38(3), 303–328. doi:10.1007/bf00292050
Çetin, M. ve Kayır, H. (2010). Örgütsel bağlılık ve halkla ilişkiler. Üçüncü Sektör Kooperatifçilik Dergisi, 45, (1): 40-64
Demirel, Y. (2009a). Örgütsel bağlılık ve üretkenlik karşıtı davranışlar arasındaki ilişkiye kavramsal yaklaşım. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 8(15): 115-132.
Demirel, Y. (2009b). Örgütsel bağlılığın iç hizmet kalitesi üzerine etkisi: kamu ve özel sektör çalışanları üzerine bir araştırma. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı: 23, 269-282.
Genç, N. (2017). Yönetim ve organizasyon. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Göksel, A. ve Aydıntan, B. (2012). Lider üye etkileşimi düzeyinin örgütsel bağlılık üzerine etkisi: Görgül bir araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(2), 247-271.
Frone, M. R. (2003). Work-family balance. In J. C. Quick, ve L. E. Tetrick (Ed.), Handbook of Occupational Health Psychology: 143-162. Washington, DC: American Psychological Association. https://doi.org/10.1037/10474-007.
Gangwisch, J. E. (2014). Work-life balance. Sleep, 37(7), 1159–1160. doi:10.5665/sleep.3826
Hutagalung, I., Soelton, M. ve Octaviani, A. (2020). The role of work life balance for organizational commitment. Management Science Letters. 10, 3693–3700. doi: 10.5267/j.msl.2020.6.024
Kalliath, T. ve Brough, P. (2008). Work–life balance: A review of the meaning of the balance construct. Journal Of Management & Organization. Volume 14, Issue 3, 323–327. doi: 10.5172/jmo.837.14.3.323
Koçel, T. (2018). İşletme yöneticiliği. İstanbul: Beta Yayıncılık.
Korkmaz, O. ve Erdoğan, E. (2014). İş yaşam dengesinin örgütsel bağlılık ve çalışan memnuniyetine etkisi. Ege Akademik Bakış, 4(14), 541-557.
Küçükusta, D. (2007). Konaklama işletmelerinde iş-yaşam dengesi sorunları ve çözüme yönelik yaklaşımlar. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9(3), 243-268.
McShane, S. L. ve Glinow, M. A. V. (2016). Örgütsel davranış (2b). A. Günsel ve S. Bozkurt (Çev. Ed.), Nobel Yayın: Ankara. (Orijinal eserin yayın tarihi 2014).
Meyer, J. P. ve Allen, N. J. (1984). Testing the “Side-bet Theory” of organizational commitment: Some methodological considerations. Journal ofApplied Psychology, 69(3): 372-378.
Meyer, J. P. ve Allen, N. J. (1991). A three-component conceptualization of organizational commitment. Human Resource Management Review, 1(1): 61–89.
Meyer, J. P., Allen, N. J. ve Smith, C. A. (1993). Commitment to organizations and occupations: Extension and test of a three-component conceptualization. Journal of Applied Psychology, 78(4), 538–551. doi:10.1037/0021-9010.78.4.538
Naithani, P. ve Jha, A. N. (2009). An empirical study of work and family life spheres and emergence of work-life balance initiatives under uncertain economic scenario. GrowthJournal of the Management Training Institute, 37 (1), 69-73 (1-9). https://mpra.ub.unimuenchen.de/id/eprint/67421
Naithani, P. (2010). Overview of work-life balance discourse and its relevance in current economic scenario. Asian Social Science, 6(6):148-155.
OECD Better Life Index (t.y.). Turkey. 21 Mart 2021 tarihinde http://www.oecdbetterlifeindex.org/countries/turkey/ adresinden erişildi.
OECD Work-Life Balance (t.y.). OECD.Stat better life index. 21 Mart 2021 tarihinde https://stats.oecd.org/Index.aspx?DataSetCode=BLI adresinden erişildi.
Özgül, B., Erkmen, T. ve Karaarslan, E. (2020). Algılanan örgütsel destek ile örgütsel bağlılık ilişkisinde iş-yaşam dengesinin aracılık rolü üzerine bir araştırma. Business & Management Studies: An International Journal (BMIJ), 8(5): 4364-4412 doi: http://dx.doi.org/10.15295/bmij.v8i5.1630
Parlak, N. K. (2016a). İş-yaşam dengesi açısından çocuk bakım hizmetleri. Akademik Bakış Dergisi, 58, 159-184.
Parlak, N. K. (2016b). İş-yaşam dengesi açısından esnek çalışmanın analizi. Kırklareli Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2(5), 109-137.
Pearce, J. A. II ve Robinson, R. B. Jr. (2015). Stratejik yönetim-geliştirme, uygulama ve kontrol (12b). M. Barca (Çev. Ed.), Nobel Yayın: Ankara.
Polatcı, S., Ardıç, K. ve Türkan, G. (2014). Bağlılık boyutlarının tükenmişlik boyutları üzerindeki etkisinin incelenmesi. Yönetim ve Ekonomi, 21(2), 281-292.
Report, U.S. Department of Labor (1999). Futurework: trends and challenges for work in the 21st century. Special Reports and Statistics Special Reports. https://ecommons.cornell.edu/handle/1813/78397, Erişim Tarihi: 08.05.2020.
Robbins, S. P. ve Judge, T. A. (2017). Örgütsel davranış (14b). İ. Erdem (Çev. Ed.), Nobel Yayın: Ankara.
Scarpello, V. ve Campbell, J. P. (1983). Job satisfaction: are all the parts there? Personnel Psychology, 36(3), 577–600. doi:10.1111/j.1744-6570.1983.tb02236.x
Sethi, U. J. (2014). Influence of work life balance on organisational commitment: A comparative study of women employees working in public and private sector banks. European Journal of Business and Management, 6, 215-219.
Shabir, S. ve Gani, A. (2019). Impact of work–life balance on organizational commitment of women health-care workers structural modeling approach. International Journal of Organizational Analysis. 28 (4), 917-939. DOI 10.1108/IJOA-07-2019-1820
Steers, R. M. (1977). Antecedents and outcomes of organizational commitment. Administrative Science Quarterly, 22(1), 46-56. doi:10.2307/2391745
Tayfun, A. ve Çatır, O. (2014). An empirical study into the relationship between work/life balance and organizational commitment. ISGUC The Journal of Industrial Relations and Human Resources. 16(1):20-37. DOI: 10.4026/1303-2860.2014.0245.
Thilagavathy, S. ve Panboli, S. (2017). A study on ıdentifying ındividual’s ability to balance work and life-specific reference to academicians. Jour of Adv Research in Dynamical & Control Systems, 15-Special Issue, 944-950.
Ülgen, H. ve Mirze, S.K. (2013). İşletmelerde stratejik yönetim. Beta Yayıncılık: İstanbul.
Vural, M. (2016). Spor federasyonları personelinin örgütsel adalet algıları ile karar verme ve örgütsel bağlılık düzeylerinin araştırılması. (Doktora Tezi). Sakarya Üniversitesi, Sakarya, 2016.
Wiener, Y. (1982). Commitment in organizations: A normative view. The Academy of Management Review, 7(3), 418-428.
Wong, S. ve Ko, A. (2009). Exploratory study of understanding hotel employees’ perception on work-life balance ıssues. International Journal of Hospitality Management, 28(2), 195-203.