Estetik, sanatsal yaratmanın sanatta ve yaşamda, güzeli ve güzelliği imgeleyen bir yönüdür. Estetik, köken olarak Yunancada “aisthesis” kelimesinden gelmektedir. Platon ve Aristo gibi isimler estetiği irdelemiş, birçok felsefeci de estetiğin “güzellik” unsuru üzerinde durmuşlardır. Edebî eserlerde ise estetik kavramı, belirli biçim ve kaygıların, yazar tarafından bir takım üslup ve farklı bakış açısıyla ortaya çıkardıkları anlatımlardır. Estetik, edebî eserlerde başlangıçta içerik olarak yer alırken, günümüzde içsel anlamsal ve yapısal bir bütünlük kazanır. Leylâ Erbil’in Üç Başlı Ejderha adlı novellası (uzun hikâye-kısa roman) Türk edebiyatında ayrı bir öneme sahiptir. Yazar, kurgusunu oluştururken postmodern anlatım tarzlarından üst kurmaca tekniğini kullanır. Bununla birlikte üslup ve biçimsel yönde de farklı bir yaklaşım deneyerek, kurgunun estetiğiyle biçimi arasında sağlam bir yapı oluşturur. Eser incelenirken, Erbil’in kendine has bir üslupla oluşturmaya çalıştığı estetik anlayışı ve bu anlayışla beraber kullandığı mitolojik semboller de irdelenmiştir.

Aesthetic is an aspect of artistic creation that refers to the beauty and the beautiful. The origin of the aesthetic is based on a Greek Word: “aisthesis”. Like Platon and Aristo, many other philosophers have examined aesthetic and most of them have been stressed “the beauty” element. In literary Works, aesthetic concept, is the expressions of from and apprehension of which arise from the writer’s style and perception. Aesthetic was originally taking place in the literary Works as a content. But todey, it has gained an intrinsic and a semantic integrity. Leylâ Erbil’s the “Üç Başlı Ejderha” novella, has a special importance in Turkish literature. The writer uses the metafiction technique. However she tries a different approach in a formal, working sense and builds a strong construction between the aesthetic an from of the fiction. This study examines the aesthetic conception of which Erbil tried to create in her unique way and her mythological symbols.