Türk dillerinde bir nesil köklerin anlamı aynıdır. Bugün kullandığımız tüm kelimeler, bu köklerin anlamlı ve kişiselleştirilmiş eserleridir. Her ne kadar dilde gelişim ve değişim konuşmada farklılıklar yaratsa da, ana genetik-semantik kod, kökün birincil anlamını koruyarak ve ana anlamsal alanı tanımlayarak “koruyucu” dur. Genetik-semantik kod temelinde, yeni kelimeler sağduyu içinde korunur ve alt yapısı oluşur. Bu kod, anlamla yakından ilişkilidir, dilin sistematik ve karmaşık bir karakterini korur. Genetik semantik kod, sağduyuyu tanımlayan en eski kök makro değerleri olan bir dizi tarihsel değerdir. Eğer başlıkta genetik-semantik kod yazılmamışsa, dil kendi sistem yapısını korumayı başaramamış ve bu nedenle bir “kaos” haline gelecektir. Genetik ve semantik kod, türev kelimeler arasındaki tarihsel gelişimin, anahtar kelimeler arasındaki bağlantının merkezi bir anahtarıdır. Makale, kelimenin anlamsal türevindeki kodun anlamını analiz eder ve anlamların anlamlarını retrospektif bir yöntemle analiz eder.

Now’s Turkic languages’ names have the same side of meaning, understanding and form. All of the words that we use are derivatives that have developed meanings and forms. Even if a language develops, changes and the part of speech changes, the main genetic-semantic sense doesn’t change the saver root’s meaning and sense doesn’t change. If the name is made by its understanding, main and special signs be described. This is the starting meaning and sense. New derivative words save their same sema, the inside meaning structure forms. Genetic-semantic code – the oldest roots’ macromeanings’ common being, semas’ historical meaning defining general program. The first meaning’s division, changing is based on the words’ meanings’ splitting and forming. We are able to show the formal developing and the words’ inside similar history by the genetic-semantic code. When the name is being made and the genetic-semantic code isn’t saved, a language won’t save its system structure, the language would just randomly structure a “chaos”. All the derivatives that have the same root are from one nest, so we conclude that the existence of the main sema is because of a genetic-semantic code. Genetic-semantic code is a connector, binder between the words’ meanings. We can research any words only when we start to understand the language’s history. A genetic-semantic code – central idea in the historical development of the derivative words.