DÖRT MEZHEP İMAMININ OTORİTESİNİ TESİS EDEN TEMEL UNSURLAR -GÜVEN-OTORİTE İLİŞKİSİNE DAİR BİR ANALİZ

İslam hukuk tarihinde sünnî fıkıh mezheplerinin bazı şahısların adıyla anıldığı bilinmektedir. Fıkıh mezheplerine başkalarının değil de, ilgili şahısların adlarının verilmesi, onların imam-önder kabul edilmesi, araştırmamızda üzerinde durulması gereken bir husus olarak değerlendirilmektedir. Makalemizde toplumsal otoritenin sağlanmasında fertlerin güveninin kazanılmasının hayatî derecede önemli olduğu vurgulanmaktadır. Bu bağlamda incelememizde mezhep imamlarının toplumun güvenini kazanmalarını sağlayan unsurların belirlenmesi için onların ortak nitelikleri tespit edilmeye çalışılmakta ve bu ortak niteliklerin güven-otorite ilişkisine katkıları analiz edilmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Hukuk mezhebi, fıkh, imam, otorite, güven

THE BASIC FACTORS BUILD THE AUTHORITY OF FOUR SUNNI ISLAMIC LAW SCHOOLS’ LEADERS -AN ANALYSIS ON THE RELATIONSHIP BETWEEN AUTHORITY AND TRUST

In Islamic history, four sunni law schools are called with the names of their leaders. In this respect, the question “why are these persons accepted as imam-leader by Islamic society” is arised. In this article, we analysis the answering to that question. We show that gaining trust is the very crucial factor about the building the authority in a society. For this reason we try to determine the elements that let imams for gaining trust of the Islamic society and we show how these factors that establish the relation of trust to authority.

Keywords:

Law schools, leader (imam), fıqh, authority, trust,

PDF

___

Arslan, İ. (2013). Ahmed b. Hanbel’in Siyasi Otorite Karşısındaki Tavrı. Marife, Kış, 69-88.
Aybakan, B. (2010). Şâfiî. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C. 38, s.223). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Bulut, H. İ. (2014). Râfızî-Nâsıbî İddiaları Arasında İmam Şâfiî. M. Mahfuz Söylemez ve Mustafa Özağaç (Ed.), Gelenekselci ve Modernist Paradigmalar Kıskacında İmam Şâfiî içinde. (ss.533-546). Ankara: Araştırma.
Ebû Davud, Süleymân b. Eş’as. (1952). Sünen. Ahmed Sa’d Ali (thk.). Kahire: Mustafa el-Bâbî el-Halebî.
Hallaq, W. (2004). Early Ijtihâd and the Later Construction of Authority. Authority, Continuity and Change in Islamic Law içinde. (pp.24-56). Cambridge: Cambridge University Press.
İbn Kâs, Ahmed b. Ebî Ahmed. (1989). Edebü’l-kâdî. (C.1). Hüseyin Halef Cebûrî (thk.). Mektebetü’s-Sıddîk.
İbn Kesîr, Ebû’l-Fidâ. (t.y.). el-Bidâye ve’n-nihâye (C.10). by.
Nevevî, Yahya b. Şeref. (1992). Ravzatü’t-tâlibîn. (C.8). Âdil Ahmed Abdülmevcûd, Ali Muhammed Muavvez (thk.). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
Kandemir, Y. (1989). Ahmed b. Hanbel. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.2, ss.75-80). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Kandemir, Y. (2006). el-Muvatta’. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.31, ss.16-418). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Karaman, H. (1989). Ahmed b. Hanbel. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.2, ss.75-80). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Kapar, A. (2003). Hz. Peygamber’in Güvenilirliği. İstem, 1, 41-50.
Özdaşlı, K. ve Yücel, S. (2010). Yöneticiye Bağlılıkta Yöneticiye Güvenin Etkisi: Yapısal Eşitlik Modeli İle Bir Analiz. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11, 67-83.
Özel, A. (2003). Mâlik b. Enes. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.27, ss.506-513). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Özkan, H. (2013). Zührî. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.44, ss.544-549). İstanbul: Diyanet Vakfı.
Sübkî, Tâcüddîn Ebû Nasr. (1413). Tabakâtü’ş-Şâfiiyyeti’l-kübrâ. (C.2). Kahire.
Tirmizî, Muhammed b. İsa. (1978). Sünen. Ahmed Muhammed Şâkir (thk.). Kahire: Musatafa el-Bâbî el-Halebî.
Türcan, G. (2005). İslam’da dini otorite. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 14, 95-123.
Uyanık, M. (1998). İslam Toplumunun Oluşum Sürecinde Muhalefet Kavramı -Hasan Basri Örneği-. III. Kuran Haftası Kuran Sempozyumu içinde. (ss.95-116). Ankara.
Uzunpostalcı, M. (1994). Ebû Hanîfe. Diyanet İslam ansiklopedisi içinde. (C.10, ss.131-138). İstanbul: Diyanet Vakfı.