Türk toplumunda aile ve eğitim ilişkisi
Aile, uzun bin yıllardan beri insanoğlunun sahip olduğu en önemli toplumsal kurumlardan biridir. İnsanın içinde bulunduğu toplumun yaşama biçimini öğrendiği ve öğrendiklerini kendisinden sonra gelenlere aktardığı dinamik bir yapıdır. Modern toplumda sağlıklı bir toplumun ön şartı olarak sağlıklı aile görülmektedir. Bu nedenle de, bütün uluslar aileyi yasalarla korumakta, refah düzeyini yükselterek güçlendirmektedir. Ülkemizde de, refah toplumuna dönüşürken oluşan çekirdek ailenin korunması ve güçlendirilmesi gerektiği giderek daha çok anlaşılmaktadır. Bu yönde ulusal politikalar oluşturulmakta, yaygın ve örgün eğitim programlarına bu yönde hedefler konulmaktadır. Bu çalışmada, aile kurumunun mevcut durumu araştırma bulguları derlenerek, aile kurumuna ilişkin bir analiz yapılmaya çalışılmaktadır.
Family and education relation in the community
Family has been the most important societal entity that human being has had for thousands of years. It is a dynamic structure in which people learn the life style of society they live in and convey what they learn to next generations. Robust families are pre-condition of robust society in modern societies. Therefore, all nations protect families by laws and support them by improving quality of life. In our country, it is understood that while ensuring the prosperity of the society, nuclear family should be protected and supported. For this purpose, new national policies have been developed and new goals and objective have been adapted in the school curriculums. In this study, based on information related to current situation of family entity from literature, an analysis will be performed on family.
___
- ALİSİNANOĞLU, F. (2003). “Çocukların Denetim Odağı ile Algıladıkları Anne Tutumları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi”, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, Cilt 1, Sayı 1, s. 97-107.
- ARI M., BAYHAN, P. Ve ARTAN, İ. (1995). “Farklı Ana-baba Tutumlarının 4-11 Yaş Grubu Çocuklarında Görülen Problem Durumlarına Etkisinin Araştırılması”, 10. YA-PA Okulöncesi Eğitimi ve Yaygınlaştırılması Semineri, 22-25 Mayıs 1995 Ankara: YA-PA Yay., s. 23-38.
- ATALAY, B. Vd. (1993). Türk Aile Yapısı Araştırması. Ankara: DPT Yay. No: 2313
- BALAT, G. U. (2007). “İlköğretime Başlayan Çocukların Anne Babalarının Çocuk Yetiştirme Tutumlarının Okul Öncesi Eğitimden Yararlanma Düzeylerine Göre İncelenmesi”, Eğitim ve Bilim, cilt 32, sayı:143, s. 89-99.
- BUGAY, A. Ve TEZER E. (2008). “Üniversite Öğrencilerinin Evlenecekleri Eşlerde Aradıkları Özellikler”, Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, sayı: 23, s. 36-40.
- CERİT, T. (2007). “Ergenlerin Aile İlişkilerini Algılamalarının Bazı Değişkenlere Göre İncelenmesi”, Yayınlanmamış YL Tezi, Ankara: Gazi Üni. EBE.
- ÇEÇEN, A. R. (2007). “Aile Bütünlük (Tutarlılık) Duygusu Ölçeği (ABDÖ-K) Kısa Formunun Türkçeye Uyarlanması: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışmaları”, Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, Cilt7, sayı 3, s. 1199-1220.
- ÇEÇEN, A. R. (2008). “Öğrencilerin Cinsiyetlerine ve Anababa Tutum Algılarına Göre Yalnızlık ve Sosyal Destek Düzeylerinin İncelenmesi”, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, Cilt 6, Sayı 3, s. 415-431.
- DALKILIÇ, M. (2006). “Lise Öğrencilerinin Ana-Baba ve Ergen İlişkilerinde Algıladıkları Problem Çözme ve İletişim Becerilerinin Bazı Değişkenlere Göre İncelenmesi”, Yayınlanmamış YL Tezi, Ege Ü. SBE.
- ERGÜN, M. (1987). Eğitim Ve Toplum Eğitim sosyolojisine Giriş, Malatya: İ.Ü. Eğitim Fak. Yay. No: 1
- FİŞEK, G. (1990). “Türk Ailesinin Dinamik ve Yapısal Özellikleri Üzerinde Düşünceler ve Konuya İlişkin Bir Ön Çalışma Raporu”, Aile Yazıları 3 Birey, Kişilik ve Toplum, Bilim Serisi 5/3. Ankara: T. C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay., s. 291-294.
- GANDER, M. J. Ve GARDİNER H. W. (1998). Çocuk ve Ergen Gelişimi (Yay. Haz.: B. Onur), 3. Bas., Ankara: İmge Yay.
- GAZİOĞLU, A. E. İ. (2006). “Genç Yetişkinlerin Evlilik ve Aile Hayatına İlişkin Görüşlerinin Değerlendirilmesi”, M. Ü. Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, Sayı 23, s. 107-123.
- GÜLERCE, A.(1996). Türkiye’de Ailelerin Psikolojik Örüntüleri. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yay. No:597.
- IŞIK B. ve GÜVEN Y. (2007). “Okul Öncesi Çocukların Aile İşlevlerinin İncelenmesi: Anne Açısından Aileye Genel Bakış”, Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, Cilt7, sayı 3, s. 1263-1300.
- İNCEOĞLU, D., ERKMEN F. ve AYTAR G. (1990). “Yurtdışından Kesin Dönüş Yapan Ana-Babaların Aile Yaşamı Ve Çocuk Yetiştirme Tutumu Açısından Türkiye‟deki Ana-Babalarla Karşılaştırılması”, Aile Yazıları 3 Birey, Kişilik ve Toplum, Bilim Serisi 5/3. Ankara: T. C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay., s. 333-337.
- KAĞITÇIBAŞI, Ç. (1998). Kültürel Psikoloji - Kültür Bağlamında İnsan ve Aile, İstanbul: YKY.
- KARAGÖZ, M. (2006). “Sosyolojik Bakımdan Genç-Ebeveyn İlişkisi”, Yayınlanmamış YL Tezi, Konya: Selçuk Ü. SBE.
- KONGAR, E. (1991). “Türkiye‟de Aile Yapısı, Evrimi ve Bürokratik Örgütlerle İlişkileri”, Aile Yazıları: Kültürel Değerler ve Sosyal Değişme. Ankara: T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay., s.
- KUZGUN, Y. (1990). “Ana-baba Tutumlarının Bireyin Kendini Gerçekleştirme Düzeyine Etkisi”, Aile Yazıları 3 Birey, Kişilik ve Toplum, Bilim Serisi 5/3. Ank.: T. C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay., s. 65-78.
- OTLU, B. M. (2008). “Üniversite Öğrencilerinin Depresyon Düzeyleri ve Aile İşlevleri: Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Örneği”, Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, sayı: 23, s. 30-35.
- PALUT, B. (2008). “Düşünme Stilleri ve Anne-Baba Tutumları Arasındaki İlişki”, Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, sayı: 24, s. 1-11.
- SAATÇILAR, C. (1997). “Anaokuluna Giden Çocukların Sosyalizasyonları Sürecinde Ebeveynlerin Ve Eğiticilerin Rolü”, Yayınlanmamış YL Tezi, Ege Ü. SBE.
- SAVRAN, C. ve KUŞİN İ. (1995). “Ana-babalar ile Onların Ana-babaları Arasındaki Çocuk Yetiştirmeye Yönelik Tutum İlişkileri”, 10. YA-PA Okulöncesi Eğitimi ve Yaygınlaştırılması Semineri, 22-25 Mayıs 1995, Ankara: YA-PA Yay., s. 181-195.
- SAVRAN, C. vd. (1995). “Ana-babaların Kişilik Özellikleri ile Ana-baba Tutumları Arasındaki İlişkiler”, 10. YA- PA Okulöncesi Eğitimi ve Yaygınlaştırılması Semineri, 22-25 Mayıs 1995 Ankara: YA-PA Yay., s. 171-179.
- SAYIN, Ö. (1990). Aile Sosyolojisi, İzmir: Ege Üni. Ed. Fak. Yay. No:57.
- SERTELİN, Ç. (2003). “Ebeveyn Tutumlarının Sosyo-Kültürel Yapı ve Aile Fonksiyonları ile ilişkisi”, Yayınlanmamış YL Tezi, İst.: İ.Ü. SBE
- SÖNMEZ, V. (1990). Sevgi Eğitimi. Ankara: Adım Yayınları.
- ŞAHİN, F. T. Ve ÖZYÜREK A. (2008). “5-6 Yaş Grubu Çocuğa Sahip Ebeveynlerin Demografik Özelliklerinin Çocuk Yetiştirme Tutumlarına Etkisinin İncelenmesi”, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, Cilt 6, Sayı 3, s. 395-414.
- T.C. BAŞBAKANLIK (1995). Ailede Çocuk Eğitimi. Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay.
- T.C. BAŞBAKANLIK (1997). Türk Ailesinde Adolesanların Sorunları. Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yay. Bilim Serisi No: 100.
- T.C. BAŞBAKANLIK (1998). Aile İçinde Ve Toplumsal Alanda Şiddet, Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları.
- TEZCAN, M. (1990). “Toplumsal Değişme ve Aile”, Türkiye Aile Yıllığı Ankara:T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları.
- TEZCAN, M. (1993). Kültür ve Kişilik (Psikolojik Antropoloji). Ankara: A.Ü. E.B.F. Yay. No:173.
- ULUSOY, M. D., Demir, N.Ö. ve Baran, A. G.(2005). “Ebeveynin Çocuk Yetiştirme Biçimi ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği”, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, Cilt 3, Sayı 3, s. 367-384.
- YAPICI, Ş. Ve M. YAPICI (2010). Eğitim Psikolojisi, Geliştirilmiş 2. Baskı, Ankara: Anı Yayıncılık.
- YÖRÜKOĞLU, A. (1983). Çocuk Ruh Sağlığı, Ankara: İş Bankası Kültür Yayınları.
- YÖRÜKOĞLU, A. (1984). Değişen Toplumda Aile Ve Çocuk, Ankara: Aydın Kitapevi.