Tûtî-i mûcize-gûyem ne desem lâf değil Çarh ile söyleşemem âyinesi sâf değil... 17. yüzyılın kudretli ve dâhi şairi Nef'î'nin bir gazeli vardır ki, eskilerin "merace'l-bahreyn" yani 'iki denizin buluştuğu kavşak' tabirini kullandığı şarkı büyük bestekâr Itrî tarafından şarkı olarak bestelenmiş ve asırlardır dillerimizden düşmüyor, ruhumuzun telini titretmeye devam ediyor. "Merace'l-bahreyn" ibaresi Kur'an'da geçer. Bu terkip biri tatlı ve biri de tuzlu iki denizin sularının birbirine karışmayarak ters istikamette aktıkları kavşağı anlatır. Allah bu iki denizin karşılıklı akıntısının buluştuğu boğazın derinliğinde suların arasına kudretinden bir perde koymuş ve böylelikle tatlı ve tuzlu suyun birbirine karışmadan biri üstten, diğeri de alttan akıp gitmesini murat eylemiştir. Nef'î bütün dünyaya, çağdaşı şairlere ve hatta feleğe meydan okuduğu bu gazelinde büyük bir kültür adamı, zeki bir şair niteliği ile olduğu kadar bir şiir filozofu kimliği ile de karşımıza çıkmaktadır. Klasik şiirimizde papağan (tuti ya da dudu kuşu) şairi sembolize eder. Çünkü papağan, bir hayvan olduğu hâlde, olağan dışı bir şekilde konuşmakta ve insanları hayrete düşürmektedir. İşte eski şairler de kendilerini şairlik açısından, okuyanları hayranlık ve şaşkınlığa boğan olağanüstü sözler söylemeleri, mucizevî özellikte şiirler yazmaları yönü ile papağana benzetirler. Divan şiirinde "papağan"ın her geçtiği yerde 'usta, öğretmen' ve 'ayna' unsurları da birlikte zikredilir. Çünkü papağana konuşmayı öğreten usta (öğretmen), papağanın yüzüne ayna tutmakta ve arkasından kendisi bazı sözleri tekrarlayarak ona konuşmayı bu şekilde öğretmektedir

h Century mighty and genius poet Nef’î had such ode that the song the ancients used the idiom “merace’l-bahreyn” in other words “junction where two seas meet” was composed by great composer Itrî and we have brought up repeatedly and it continuous to touch a cord. The phrase “Merace’l-bahreyn” takes place in Quran. This phrase tells the junction where sweet and salty water flow in reverse direction without mixing ecah other. Allah builds a barrier between the water in the depth of bosphorus where the stream of two seas meet reciprocal and thus wishes to flow these water one below and the other above without mixing each other. In this ode in which he challenges to the world, contemporary poets and even the fate, Nef’î emerges as a poet philosopher identity as well as his being a man of culture and a genius poet identity. In our classical poem parrot (tuti or dudu bird) symbolizes bird because although a parrot is a bird, it speaks out of ordinary and astonishes the people. Thus poets liken themselves to parrots in terms of uttering such phrases which astonish and make the readers bewildered. ‘Master, teacher’ and ‘mirror’ components are given together wherever a parrot is mentioned in divan poem because the master (teacher) who teaches the parrot to speak holds a mirror to the face of parrot and he teaches him to speak by repeating some of the phrases after him. There are also a lot of couplets about the inspiration wine demand in the sections of “Sakinâme” in Şeyh Galib’s symbolic and allegoric masterpiece Hüsn ü Aşk. It is suitable to give these there couplets to make the subject lighten that we have chosen among them: Sâkî kerem et şerâb yağdır Ebr ol velî lâ‘l-i nâb yağdır Bu bey‘ u şirâdır etme âvet Ver gonca vü al hezâr dûzeh Dâğ-ı dile bir şirâre koy sen Ver jâle vü al hezâr gülşen (b. 831-833) Saki, please do a favor and give plentiful wine! Be a cloud but give lâl (genuine colourful wine)! This is commerce, don’t yammer! Give the rosebud and take the hell! Spark ignition to heartbreak; give dewdrop; take a thousand bed of roses! One should have a heart of gold to feel the poetic inspiration. Having a heart of gold means being purified sin dirt. Negative feelings such as selfishness, grudge, jealousy, world loyalty, greed of position blacken the heart mirror which is required to be pure, clean and limpid. Blackening heart blocks spiritual character and divine inspiration which is expected to appear there. Satisfaction mood that poet has against the “fate” master is a challenge against the all contemporary poets under this name. Nef’î looks down on all the poets of all the time and especially the contemporary poets in terms of art and talent and closes the doors to touch himself.