Badru’d-dīn İbrāhīm’in Farsça konuşanlar için 14. Yy’da kaleme aldığı çok dilli bir sözlük olan Farhang-i Zafān Gūyā ve Cahānpūyā adlı eseri yalnız muhtevası (içinde barındırdığı maddi, sosyal ve edebi kültüre ait kelimeler) bakımından değil, aynı zamanda türü (kelime malzemesinin analitik olarak verilmesi) bakımından da emsalsizdir.